Α/Α ΟΔΩΝ

ΑΡΧΗ – ΤΕΛΟΣ – Ο.Τ.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ

ΟΝΟΜΑΣΙΑ

ΣΧΟΛΙΑ

ΑΝΩΝΥΜΗ 1

Ακραία οδός σχεδίου δυτικά από συμβολή με Ανώνυμη 7 (Ο.Τ. 558) έως συμβολή με την οδό Καλαμών (Ο.Τ. 584)

ΙΩΝΙΑΣ

Στην αρχαιότητα, η Ιωνία ήταν η περιοχή της Μικράς Ασίας η οποία περιλάμβανε τις Ιωνικές αποικίες.

Περιοριζόταν στο κεντρικό τμήμα της ανατολικής ακτής του Αιγαίου απέναντι από τα νησιά Χίο και Σάμο, αλλά σταδιακά ταυτίστηκε με

ολόκληρη την περιοχή των ανατολικών παραλίων του Αιγαίου

ΑΝΩΝΥΜΗ 2

από συμβολή με Καρτσόβης έως συμβολή με Ανώνυμη 3, μεταξύ Ο.Τ. 550 και Ο.Τ. 551

ΑΪΔΙΝΙΟΥ

Το Αϊδίνιο (Τουρκ.: Αϊντίν, Aydın) είναι πόλη της Τουρκίας και πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού χτισμένο στην κοιλάδα του Μαίανδρου ποταμού.

Κατά την τουρκική περίοδο στην πόλη ήρθαν Έλληνες από την Ελλάδα

– κυρίως την Ήπειρο. Πριν από την ανταλλαγή πληθυσμών στο Αϊδίνιο διέμεναν περίπου 10.000 Έλληνες. Απελευθερώθηκε προσωρινά από τον ελληνικό στρατό στις 14 Μαΐου 1919. Η ελληνική κοινότητα της πόλης έλεγχε το εμπόριο και διέθετε σχολεία, νοσοκομεία, τον γνωστό φιλολογικό σύλλογο «Μέλισσα» που διατηρούσε και βιβλιοθήκη και φιλαρμονική εταιρεία. Έναν μήνα μετά, στις 15 Ιουνίου 1919, ο ελληνικός στρατός δέχτηκε επίθεση από Τούρκους Τσέτες και αναγκάστηκε να υποχωρήσει εγκαταλείποντας την πόλη για τρεις ημέρες, κατά τις οποίες ακολούθησε σφαγή του πληθυσμού και των σωμάτων των προσκόπων που βρίσκονταν στην πόλη. Η σφαγή των προσκόπων της πόλης θεωρείται η πιο αιματηρή πτυχή του παγκόσμιου προσκοπισμού. Ο ελληνικός στρατός ανακατέλαβε την πόλη τρεις μέρες μετά και την εγκατέλειψε οριστικά κατά την γενική αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Μικρά Ασία, τον Αύγουστο του 1922.

ΑΝΩΝΥΜΗ 3

από συμβολή με Καρτσόβης (Ο.Τ. 552) έως συμβολή με οδό Λυκομίδη (Ο.Τ. 553)

ΜΙΛΗΤΟΥ

Η Μίλητος αποτέλεσε μία από τις δώδεκα Ιωνικές πόλεις της Μικράς Ασίας. Το σχέδιο πόλεως της Μιλήτου που έμοιαζε με σχάρα, σχεδιάστηκε από τον Ιππόδαμο, και έγινε το βασικό σχέδιο πόλεως για τις Ρωμαϊκές πόλεις. Η πόλη απετέλεσε στα αρχαία χρόνια λιμάνι, πριν προσχωθεί από τον ποταμό Μαίανδρο. Υπήρξε σπουδαίο κέντρο φιλοσοφίας και επιστημών, όπου γεννήθηκαν και έζησαν πνεύματα όπως ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης. Γύρω στο 600 π.Χ ο Θαλής ίδρυσε στην Μίλητο την Σχολή της Ιωνίας. Στην επικράτεια της Μιλήτου ανήκε το σημαντικό ιερό και μαντείο Δίδυμα, που βρισκόταν δεκαεπτά χιλιόμετρα νότια της πόλης. Το μαντείο διοικούταν μέχρι την Περσική κατάκτηση από μία τοπική οικογένεια, την οικογένεια των Βραγχιδών ενώ με την επαναλειτουργία του την ελληνιστική εποχή την διοίκηση είχε πλέον η πόλη της Μιλήτου η οποία εξέλεγε και τους ιερείς.

Η Καινή Διαθήκη μνημονεύει τη Μίλητο ως την πόλη όπου ο απόστολος Παύλος συνάντησε τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου πριν την σύλληψη και μεταγωγή του στη Ρώμη για δίκη.

ΑΝΩΝΥΜΗ 4

από συμβολή με Ανώνυμη 3 (Ο.Τ.552 – 553) έως συμβολή

με Ξενοκλή (Ο.Τ. 560 – 561)

ΕΦΕΣΟΥ

Η Έφεσος ήταν μία από τις σημαντικότερες Ιωνικές πόλεις της Μικράς Ασίας, στην οποία είχε κατασκευαστεί ο ναός της Αρτέμιδος, ένα από

τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

ΑΝΩΝΥΜΗ 5

από συμβολή με Ανώνυμη 7

ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΥ

Στην αρχαιότητα η Αλικαρνασσός, τόπος καταγωγής του Ηρόδοτου,

(Ο.Τ. 552 – 560) έως συμβολή

με Λυκομίδη (Ο.Τ. 553 –561)

ήταν δωρική αποικία στις ακτές της Καρίας και μέλος της Δωρικής Εξάπολης μαζί με την Κνίδο, Κω, Λίνδο, Κάμειρο και Ιαλυσό, όπου βρισκόταν και το ομώνυμο Μαυσωλείο, ένα από τα επτά θαύματα

του αρχαίου κόσμου.

ΑΝΩΝΥΜΗ 6

από συμβολή με Ανώνυμη 1 έως συμβολή με Ανώνυμη 7, μεταξύ Ο.Τ. 558 και Ο.Τ. 559

ΠΕΡΓΑΜΟΥ

Η Πέργαμος ήταν ένδοξη και πλούσια πόλη της επαρχίας Τευθρανίας της Μυσίας στη Μικρά Ασία, και πρωτεύουσα του ομώνυμου Βασιλείου. Η ιστορία της αρχίζει τον 4ο αι. π.Χ. και μέχρι την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας εξελίχθηκε σε μια από τις

σημαντικότερες πόλεις της Μυσίας.

ΑΝΩΝΥΜΗ 7

από τέρμα Καρτσόβης (Ο.Τ.

552) έως συμβολή με Καλαμών (Ο.Τ. 583 – 584)

ΣΜΥΡΝΗΣ

Η Σμύρνη (τουρκ. Izmir) είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις και λιμένες της Μεσογείου στην περιοχή της αρχαίας Ιωνίας. Ιδρύθηκε περί το 3000 π.Χ. και επέζησε μέχρι σήμερα. Στη μακραίωνη ιστορία της έχει αλλάξει δύο θέσεις. Η πρώτη των προϊστορικών χρόνων που αναφέρει ο Στράβων ως "Παλαιά Σμύρνη" και η δεύτερη που έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος και οι επίγονοι αυτού κατά την ελληνιστική περίοδο. Κατοικήθηκε από ελληνικούς πληθυσμούς από την αρχαιότητα μέχρι και την Καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε με τη Συνθήκη της

Λωζάννης.

ΑΝΩΝΥΜΗ 8

από συμβολή με Λυκομίδη (Ο.Τ. 564 – 565) έως συμβολή με Δευκαλίωνος (Ο.Τ. 566 – 567)

ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ

Η Νικομήδεια (τουρκ. Izmit ) ήταν πόλη της αρχαίας Βιθυνίας, στη Μικρά Ασία. Η πόλη καταστράφηκε τον 3ο αι. π.Χ. από τον Λυσίμαχο και επανιδρύθηκε το 264 π.Χ. (ή το 262 π.Χ.) από τον Νικομήδη Α΄, που την ονόμασε Νικομήδεια και την έχρισε νέα πρωτεύουσα της

Βιθυνίας.

ΑΝΩΝΥΜΗ 9

από συμβολή με τέρμα Λυκομίδη (Ο.Τ. 554) έως συμβολή με Ανώνυμη 13 (Ο.Τ. 579)

ΑΪΒΑΛΙΟΥ

Οι Κυδωνίες ή το Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık) είναι πόλη και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο, στα βορειοανατολικά της Μυτιλήνης. Υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά κέντρα του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία, το δεύτερο μετά τη Σμύρνη, και αδιαλλείπτως κατοικούμενο από το 1500 π.Χ..Η μεγάλη ακμή του Αϊβαλιού τοποθετείται χρονικά μετά το 1773 και αποδίδεται στα προνόμια που παραχωρήθηκαν τότε στο χριστιανικό πληθυσμό της πόλης με ειδικό φιρμάνι του Σουλτάνου Σελίμ Γ΄, (που κάλυπτε παράλληλα και τους χριστιανούς στην Καισάρεια της Καππαδοκίας). Ο ελληνικός πληθυσμός άσκησε μεγάλη επιρροή στη ντόπια ζωή μέχρι και το 1922, όταν το σύνολο των Ελλήνων εκδιώχθηκε και στη θέση τους ήρθαν μουσουλμάνοι, κυρίως από την Κρήτη, στα πλαίσια της υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμών, για να αποτελέσει και η πόλη

αυτή σύμβολο της προσφυγιάς του 1922.

ΑΝΩΝΥΜΗ 10

από συμβολή με Ανώνυμη 1 έως συμβολή με Ανώνυμη 7, μεταξύ Ο.Τ. 569 – 570

ΦΡΥΓΙΑΣ

Το όνομα Φρυγία έφερε κατά την αρχαιότητα μεγάλη περιοχή της σημερινής βορειοκεντρικής Τουρκίας, που περιλάμβανε όλη την έκταση από τα κεντρικά παράλια του Πόντου και κατέληγε στην Αντιόχεια της Πισιδίας και το Ικόνιο (τουρκ. Konya). Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο το βόρειο τμήμα της ενώθηκε με το Βασίλειο της Περγάμου. Σήμερα, την άλλοτε Φρυγία αποτελούν οι περιοχές (νομοί)

Κιουτάχεια, Καραχισαρί και Σεχίπ.

ΑΝΩΝΥΜΗ 11

από συμβολή με Ανώνυμη 1 (Ο.Τ. 577 – 584) έως συμβολή

με Λυκομίδη (Ο.Τ. 578 – 583)

ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ (ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ)

Η Καισάρεια (Kayseri) είναι μία μεγάλη και βιομηχανοποιημένη πόλη της Κεντρικής Ανατολίας στην Τουρκία. Τα πρώτα ονόματά της ήταν Μάζακα και Ευσέβεια και πήρε το τελευταίο της όνομα το 17 μ.Χ. όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Καππαδοκία . Υπήρξε εμπορικό κέντρο 400.000 κατοίκων και κίνησε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο των Ρωμαίων, αλλά και των Βυζαντινών λόγω της θέσης της (στη διασταύρωση των μεγάλων δρόμων που οδηγούσαν στη Μεσοποταμία, την Αρμενία, τον Βόσπορο και το Αιγαίο), που ευνόησε την εξαιρετική ανάπτυξή της.

Πριν τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923),οπότε και κατέφυγαν στην Ελλάδα, ζούσαν στη πόλη περίπου 2.500 Έλληνες τουρκόφωνοι

ορθόδοξοι  που  χρησιμοποιούσαν  την  Καραμανλήδεια   γραφή

(τουρκικές λέξεις με ελληνικούς χαρακτήρες) και διατηρούσαν με δικά τους έξοδα ελληνικό δημοτικό σχολείο και παρθεναγωγείο.

ΑΝΩΝΥΜΗ 12

από συμβολή με Ανώνυμη 1 (Ο.Τ. 570 – 577) έως συμβολή

με Λυκομίδη (Ο.Τ. 571 – 578)

ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

ΑΝΩΝΥΜΗ 13

από συμβολή με Λυκομίδη

ΙΚΟΝΙΟΥ

Το Ικόνιο (τουρκικά: Konya), είναι πόλη στην κεντρική Τουρκία στο

(Ο.Τ. 579 – 582) έως συμβολή με Δευκαλίωνος (580Α – 582)

υψίπεδο της Ανατολίας (στη πρώην Φρυγία), 500 χλμ ΝΑ της Σμύρνης. Πριν το 1923 κατοικούσαν εκεί 4.000 χριστιανοί ορθόδοξοι, τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι. Η ελληνική κοινότητα αριθμούσε γύρω στα 2.500 άτομα που διατηρούσαν με δικά τους έξοδα, εκκλησία, σχολείο αρρένων και παρθεναγωγείο. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών οι χριστιανοί ορθόδοξοι του Ικονίου εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Δύο οικισμοί, που δημιουργήθηκαν από τους κονιαλήδες πρόσφυγες, έλαβαν το όνομά τους από την πόλη του Ικονίου: το Νέο Ικόνιο Περάματος Αττικής και το Νέο Ικόνιο  

Καρδίτσας.

ΑΝΩΝΥΜΗ 14

μεταξύ Ο.Τ. 588 και Ο.Τ. 589

ΔΙΔΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ

Η Διδώ Σωτηρίου, το γένος Παππά, (Αϊδίνιο, 18 Φεβρουαρίου 1909 – Αθήνα, 23 Σεπτεμβρίου 2004) ήταν Ελληνίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το 1919 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήρθε ως πρόσφυγας στον Πειραιά και κατόπιν εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου και σπούδασε γαλλική φιλολογία, συνεχίζοντας τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι. Εκεί συνδέθηκε στενά με τους Αντρέ Μαλρώ και Αντρέ Ζιντ. Το 1936 άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα και ως ανταποκρίτρια του περιοδικού Νέος Κόσμος της Γυναίκας στο Παρίσι. Τα μυθιστορήματά της Ματωμένα χώματα (1962) και Μέσα στις φλόγες (1978) είναι

εμπνευσμένα από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

ΑΝΩΝΥΜΗ 15

από συμβολή με Λυκομίδη έως συμβολή με Ανώνυμη 16, μεταξύ Ο.Τ. 585 και Ο.Τ.

586 σχήματος Γ

ΣΥΜΕΩΝ ΣΑΒΒΙΔΗ

Ο Συμεών Σαββίδης (Τοκάτη Μικράς Ασίας, 1859 – Αθήνα, 1927) θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες Έλληνες ζωγράφους τού 19ου αι. και από τους κυριότερους εκπροσώπους της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου».

Οι γονείς του Σαββίδη ήταν ευκατάστατοι έμποροι και γι' αυτό αρχικά τον έστειλαν να σπουδάσει στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης στην Κωνσταντινούπολη. Κατόπιν πραγματοποίησε σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο της Αθήνας (1878–1880). Χάρη σε ιδιωτική υποτροφία του τραπεζίτη Στ. Ζαφειρόπουλου συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ζωγραφική στην Ακαδημία του Μονάχου (1880–1887) με δασκάλους τον Γύζη, τον Λούντβιχ φον Λεφτς (Ludwig von Löfftz) και τον Βίλχελμ φον Ντιτς (Wilhelm von Diez).

Έμεινε στο Μόναχο για αρκετά χρόνια, πραγματοποιώντας ελάχιστα ταξίδια προς την Ελλάδα και την Μικρά Ασία κατά την δεκαετία του 1900 προκειμένου να συγκεντρώσει θεματικό υλικό για τα έργα του. Παρουσίασε πίνακές του σε μεγάλες διεθνείς εκθέσεις στο Βερολίνο, την Λειψία, το Αμβούργο, την Βιέννη, το Παρίσι και το Λονδίνο. Συμμετείχε επίσης με έργα του σε εκθέσεις της Αθήνας.Το 1925 επέστρεψε φτωχός και άρρωστος στην Αθήνα και πέθανε δύο χρόνια

αργότερα.

ΑΝΩΝΥΜΗ 16

από συμβολή Οπλαρχηγού Κολλιού Μπακόπουλου και Καλαμών (Ο.Τ. 585 – 599) έως συμβολή με Στεφάνου Ρολογά (Ο.Τ. 592 – 593)

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

Ο Γιώργος Σεφέρης (Βουρλά, Σμύρνη 1 Μαρτίου 1900 – Αθήνα 20 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και ένας από τους σημαντικότερους ποιητές μας, ο πρώτος εκ των δύο Ελλήνων που τιμήθηκαν με βραβείο Νόμπελ. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου κατά τη θερινή περίοδο του έτους,

εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Ελλάδα.

ΑΝΩΝΥΜΗ 17

από συμβολή με Ανώνυμη 16 (Ο.Τ. 593 – 594) έως συμβολή με Φιλοποίμενος (Ο.Τ. 612 – 613)

ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Ο Φώτης Κόντογλου ή με το πραγματικό του όνομα Φώτιος Αποστολέλης (Αϊβαλί Μικράς Ασίας, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965), ήταν Έλληνας λογοτέχνης και ζωγράφος. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Γενιάς του ’30».Τελείωσε στο Αϊβαλί το Σχολαρχείο 1912.Μετά την αποφοίτησή του γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα το 1913, στην Γ' τάξη. Το 1914 εγκατέλειψε τη σχολή του και πήγε στο Παρίσι, όπου μελέτησε το έργο διαφόρων σχολών ζωγραφικής. Παράλληλα συνεργαζόταν με το περιοδικό Illustration και το 1916 κέρδισε το πρώτο βραβείο εικονογράφησης βιβλίου σε διαγωνισμό του περιοδικού, για αυτήν της Πείνας του Κνουτ Χάμσουν. Εργάστηκε ως τορναδόρος και ανθρακωρύχος. Το 1917 έκανε ταξίδια στην Ισπανία και την Πορτογαλία και το 1918 επέστρεψε στην Γαλλία.

Επέστρεψε στο Αϊβαλί το 1919, μετά την λήξη του Α' Παγκοσμίου

Πολέμου και διορίστηκε καθηγητής στο Παρθεναγωγείο, όπου δίδασκε γαλλικά και τεχνικά. Το 1921 επιστρατεύτηκε για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και το 1922 πήρε το δρόμο της προσφυγιάς

με ένα καΐκι.

ΑΝΩΝΥΜΗ 18

από συμβολή με Οπλ. Κολλιού Μπακόπουλου (Ο.Τ. 599 – 602) έως συμβολή με

Ανώνυμη 17 (Ο.Τ. 594 – 595)

ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ

Ο Ηλίας Βενέζης (πραγματικό όνομα Ηλίας Μέλλος, Αϊβαλί, 4 Μαρτίου 1904 – Αθήνα, 3 Αυγούστου 1973 ) ήταν Έλληνας συγγραφέας, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε στο Αϊβαλί, μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914, όταν και εγκαταστάθηκε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στη Μυτιλήνη μέχρι το 1919. Παρακολούθησε το Γυμνάσιο της Μυτιλήνης, αλλά αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κυδωνιών. Το 1922 η οικογένειά του εγκατέλειψε οριστικά πλέον τη Μικρά Ασία, ο ίδιος όμως δεν πρόλαβε να επιβιβαστεί στο πλοίο: αιχμαλωτίστηκε και εστάλη στα εργατικά τάγματα για 14 μήνες. Για τις εμπειρίες του αυτές έγραψε το πρώτο μυθιστόρημά του, Νούμερο 31328 (1931) και

για τη ζωή στη Μικρά Ασία το μυθιστόρημα Αιολική γη (1943).

ΑΝΩΝΥΜΗ 19

από συμβολή με Ανώνυμη 18 (Ο.Τ. 600 – 602) έως συμβολή

με Ανώνυμη 20 (Ο.Τ. 602 –

601)

ΠΡΟΥΣΑΣ

Η Προύσα αλλά και Προύσσα (Τουρκικά: Bursa), είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης Περιφέρειας Προύσας στην Βορειοδυτική Τουρκία. Η αρχαία Προύσα ιδρύθηκε στη νότια πλαγιά του βουνού Όλυμπος, από τον βασιλιά της Βιθυνίας, Προυσία Α΄ (236 - 180 π.Χ.). Τελευταίος βασιλιάς της ήταν ο απόγονος του Προυσία, Νικομήδης ο Γ’ ο Φιλοπάτωρ, ο οποίος, αν και νικήθηκε το 88 π.Χ. από τον Μιθριδάτη, την επανέκτησε με τη βοήθεια των Ρωμαίων το 74 π.Χ. Με την ίδρυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας η Προύσα έχασε την αίγλη της. Το 1326 έπεσε στα χέρια των Οθωμανών, και ανακηρύχθηκε σε πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έως την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Άκμασε ιδιαίτερα κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, αφού αποτελούσε εμπορικό κέντρο μεταξιού (κατάληξη του δρόμου του μεταξιού) και μπαχαρικών. Το 1912 στο βιλαέτι (διοικητική περιφέρεια) της Προύσας ζούσαν 280.000 Έλληνες, οπότε και στα πλαίσια της συστηματικής εκκαθάρισης Ελλήνων και Αρμένιων κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άλλοι εκτοπίστηκαν στην ενδοχώρα της Τουρκίας σε τάγματα εργασίας και άλλοι σφαγιάστηκαν από τους Τσέτες. Από αυτούς ένα μικρό ποσοστό μόνον, ανεξακρίβωτο μέχρι σήμερα, επέζησε, απελάθηκε και κατέφυγε στην Ελλάδα. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, οι εναπομείναντες Έλληνες της Προύσας κατέφυγαν στα Μουδανιά και στην Κίο, κι από κει στην Ελλάδα.

Ο αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος και ο θεατρικός σκηνοθέτης

Κάρολος Κουν, ήταν Προυσιώτες.

ΑΝΩΝΥΜΗ 20

από συμβολή με Οπλ. Κολλιού Μπακόπουλου (Ο.Τ. 602 – 603) έως συμβολή με

Λυκομίδη (Ο.Τ. 601 – 603)

ΤΑΤΑΥΛΩΝ

Τα Ταταύλα (Kurtuluş), είναι μια ιστορική συνοικία της Κωνσταντινούπολης και βρίσκεται ΒΔ. του Πέραν κατοικούμενη από τον 16ο αιώνα μέχρι το 1922 αποκλειστικά από Έλληνες, κάποιους Αρμένιους και λιγότερο Εβραίους. Θεωρείται ότι πρώτοι κάτοικοι της συνοικίας αυτής ήταν Χιώτες. Σήμερα η Κουρτουλούς αποτελεί κοσμοπολίτικη συνοικία του δημοτικού διαμερίσματος νοτίου Σισλί της Κωνσταντινούπολης.

Ο Σκαρλάτος Βυζάντιος θεωρεί πως το όνομα αυτό οφείλεται τους

«σταύλους» των Γενουατών της περιοχής του Γαλατά, στα Τούρκικα "τάβλα". Τα Ταταύλα συνοικίσθηκαν επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Α' (1520 – 1566) από τους αιχμαλώτους και εργάτες του πλησίον ναυστάθμου Κασίμ-Πασά, που κατάγονταν από την Κρήτη, Μάνη, Κυκλάδες και Επτάνησα. Λόγω της έντονης ελληνικής δραστηριότητας, με πολυάριθμα σχολεία, εκκλησίες και ταβέρνες τα Ταταύλα είχαν λάβει από τους Τούρκους το προσωνύμιο "Μικρή Αθήνα" (Küçük Atina).

Ο πληθυσμός των Ταταύλων, που εντωμεταξύ μετά τη μεγάλη πυρκαγιά της 13 Απριλίου του 1929 μετονομάσθηκε επίσημα σε Kurtuluş – Κουρτουλούς (= Απολύτρωση), το 1950 είχε περιορισθεί στις 7.000 μόνο. Παρά ταύτα η εν λόγω κοινότητα διατηρεί μέχρι σήμερα τρεις ναούς: του Αγίου Αθανασίου, του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Ελευθερίου. Στην ίδια περιοχή υπήρχε εξατάξια μικτή αστική σχολή με 400 μαθητές και φιλόπτωχη αδελφότητα που

παρείχε καθημερινά συσσίτια καθώς και αθλητικό σύλλογο.

ΑΝΩΝΥΜΗ 21

από συμβολή με

ΜΟΝΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί (τουρκ. Kariye

Οπλ. Κολλιού Μπακόπουλου (Ο.Τ. 604 – 606) έως συμβολή με Αγίας Λαύρας (Ο.Τ. 608 – 609)

Camii ή Kariye Müzesi), υπήρξε ελληνικό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Από το 1958 λειτουργεί ως μουσείο. Η μονή χτίστηκε στη θέση της σημερινής συνοικίας Εντιρνέ Καπού, νότια του Κεράτιου κόλπου και σε κοντινή απόσταση από τα Θεοδοσιανά τείχη.

Το μνημείο σήμερα είναι γνωστό με το όνομα Μουσείο Χώρας.

ΑΝΩΝΥΜΗ 22

από συμβολή με Φιλοποίμενος έως συμβολή με Αγίου Παντελεήμονος, μεταξύ των Ο.Τ. 607 και Ο.Τ. 610

ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ

Η Χαλκηδόνα (Χαλκηδών), σημερινό Καντίκιοϊ και ακριβό προάστιο της Κωνσταντινούπολης με σιδηροδρομικό σταθμό, ήταν αρχαία παραθαλάσσια πόλη της Βιθυνίας, στη Μικρά Ασία, σχεδόν απέναντι από την πόλη του Βυζαντίου.

Κτίστηκε το 675 π.Χ. ως αποικία των Μεγαρέων, 18 χρόνια πριν κτιστεί το Βυζάντιο και αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα λόγω του πανελλαδικά φημισμένου εκεί Μαντείου του Απόλλωνα. Κατακτήθηκε από τους Πέρσες επί Δαρείου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στον μετέπειτα Πελοποννησιακό πόλεμο, για να περιέλθει τελικά σε παρακμή μετά την ίδρυση της Νικομήδειας και τον θάνατο του Βασιλέως της Νικομήδη. Επί Αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη πόλη αυτή μαρτύρησε η Αγία Ευφημία, ενώ μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού η Χαλκηδόνα υπέστη πολλές επιδρομές (το 616 καταλήφθηκε από τους Πέρσες και το 667 από τους Άραβες). Το 451 έγινε στην πόλη η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος.Το Οικουμενικό Πατριαρχείο διατηρεί μέχρι σήμερα τη Μητρόπολη Χαλκηδόνος.

Από την αρχαία ιστορία της πόλεως τίποτα δεν υφίσταται, εκτός από τμήμα παραλιακού τείχους και κάποιοι τάφοι που βρέθηκαν σε ανασκαφές οικοδομών και κατά την διάνοιξη της σιδηροδρομικής

γραμμής.

ΑΝΩΝΥΜΗ 23

από συμβολή με

Αγίας Λαύρας έως συμβολή με Στεφάνου Ρολογά, μεταξύ των Ο.Τ. 614 και Ο.Τ. 615

ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Ο Άγιος Στέφανος (Ayastefanos μέχρι το 1926, σήμερα Yeşilköy) είναι τοποθεσία στα ΝΔ της Κωνσταντινούπολης.

Παλαιότερα ήταν παραθαλάσσιος οικισμός και θέρετρο, ιδίως για τους Έλληνες της Πόλης. Σήμερα, με τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού έχει ενωθεί με το ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της Πόλης και αποτελεί προάστιό της. Εκεί βρίσκεται και το Διεθνές Αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης. Κατά το θρύλο, το χωριό πήρε το όνομά του όταν πλοίο που μετέφερε τα οστά του πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου από την Κωνσταντινούπολη στη Ρώμη έπεσε σε καταιγίδα και σταμάτησε εκεί. Τα οστά μεταφέρθηκαν σε εκκλησία, που πήρε το όνομά του, και από αυτήν ολόκληρο το χωριό. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Άγιος Στέφανος είχε εξελιχθεί σε σπουδαίο θέρετρο και τόπος κυνηγιού για τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις της Πόλης. Τα περισσότερα σπίτια του χωριού ανήκαν σε Έλληνες και Αρμένιους. Ελληνικές και Αρμένικες εκκλησίες υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Το 1926 ψηφίστηκε Νόμος που υποχρέωνε την αλλαγή των μη τουρκικών τοπωνυμίων. Στα πλαίσια του νόμου αυτού, ο Άγιος Στέφανος μετονομάστηκε σε Yeşilköy («πράσινο χωριό» στα τουρκικά), μετά από πρόταση του

συγγραφέα Halit Ziya Uşakligil, ο οποίος ζούσε εκεί.

ΑΝΩΝΥΜΗ 24

από συμβολή με Ανώνυμη 22 έως συμβολή με Αγίας Λαύρας, μεταξύ Ο.Τ. 610 και

ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Το Φανάρι είναι συνοικία της Κωνσταντινούπολης, μεταξύ του τείχους του Κωνσταντίνου και του Θεοδοσιανού τείχους. Υπάγεται στην περιφέρεια του Φατίχ. Βρίσκεται γύρω από τον πέμπτο λόφο της Κωνσταντινούπολης, που φέρει το ίδιο όνομα, και βρέχεται από τον

Κεράτιο  κόλπο.  Από  το  1601  εδρεύει  εκεί  το  Οικουμενικό

Ο.Τ.611

Πατριαρχείο. Γύρω του αναπτύχθηκε έκτοτε μια ελληνική συνοικία, όπου εγκαταστάθηκαν οι περισσότεροι από τους Έλληνες άρχοντες, οι οποίοι έλαβαν την προσωνυμία Φαναριώτες.

ΑΝΩΝΥΜΗ 25

από συμβολή με Στεφάνου Ρολογά έως συμβολή με Κωστή Παλαμά, μεταξύ των Ο.Τ. 121Α και 121Β

ΧΑΛΚΗΣ

Η Χάλκη (τούρκικα: Heybeliada ή Heybeli Ada) είναι νησί της Τουρκίας στη Θάλασσα του Μαρμαρά ή Προποντίδα. Ανήκει σε μια συστάδα νησίδων γνωστές ως τα Πριγκηπονήσια, και κείται μεταξύ των νήσων Αντιγόνης, της Πριγκήπου και του Μικρασιατικού ακρωτηρίου Μάλ- τεπε (=Λόφος θησαυρού), του αρχαίου Άκρου Βρύαντος. Η Χάλκη υπάγεται στο Νομό της Κωνσταντινούπολης και αποτελεί ιδιαίτερο θέρετρο αυτής.

Επί της βόρειας ακτής της βρίσκεται το ελληνορθόδοξο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας (11ος    αι.), το οποίο στέγαζε την περιώνυμη  Ιερά

Θεολογική Σχολή της Χάλκης (έκλεισε από τις τουρκικές αρχές το

1971), την κύρια ελληνορθόδοξη θεολογική σχολή στην Τουρκία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτό το μοναστήρι προσελκύει πολλούς τουρίστες από Ελλάδα και Τουρκία. Στην ανατολική άκρα του νησιού είναι η Ναυτική Σχολή της Τουρκίας και στη νότια πλευρά ο όρμος Τσαμ-λιμάν (ο Πιτυούς όπως τον αποκαλούσαν, για τους πευκώνες

του οι αρχαίοι Έλληνες).