Στις πρόσφατες διαδοχικές εκλογές του 2015 επιλύθηκε το ποιος θα λύσει τα ζητήματα-προβλήματα. Και αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με όρους πολιτικού συμβολισμού, κέρδισε τις εκλογές επενδύοντας στην 'ελπίδα', στη ΄δικαίωση΄. Σε αυτά επένδυσε, με αυτά επενδύθηκε το δημόσιο συμφέρον. Όμως οι εκλογές, όπως προείπα αποφασίζουν ποιος θα λύσει τα προβλήματα. Το πώς θα τα λύσει δεν το αποφασίζουν οι εκλογές. Το πώς θα τα λύσει το δείχνει η πολιτική πράξη. Αν μια κυβέρνηση επιζητεί εξεταστικές για το ένα και το άλλο είναι δικαίωμα της, ίσως είναι για τα αυτιά αυτών που ζητούν ‘δικαίωση’. Μέχρι εκεί όμως.

Τώρα χρειαζόμαστε απαντήσεις στο πώς θα λύσουμε τα προβλήματα- ζητήματα που υπάρχουν. Αυτό δεν είναι ζητούμενο εκλογών όμως. Είναι ζητούμενο κυρίαρχα της κυβέρνησης και δευτερευόντως της σημερινής βουλής. Αν δε βρίσκει απαντήσεις στο πώς θα λύσει προβλήματα, τότε η κυβέρνηση να ζητήσει εκλογές ή αλλαγή εκλογικού σχηματισμού. Να αποδεχθεί λάθη, παραλείψεις και αδυναμίες. Η αντιπολίτευση από την άλλη πρέπει να αναζητεί κι αυτή απαντήσεις στο πώς θα λυθούν τα προβλήματα. Η ανάδειξη πρωτοσέλιδων από εφημερίδες, γελοιογραφιών δε λύνει τα ζητούμενα “πώς”, αλλά ψάχνει δικαίωση μονίμως και συνεχίζει να ψάχνει το “ποιος”..

Το να ψάχνουμε για νικητές και ηττημένους μιας πολιτικής μάχης στη βουλή, για αυτούς που θα κάθονται στα τέσσερα, για το ποιος θα κεράσει σοκολατάκια για την επιτυχία του αρχηγού τους, για το ποιο βιβλίο διαβάζει ένας υπουργός, για το ποιος έδωσε ραβασάκι σε ποιον στη χθεσινή 'μάχη', αφορά δημοσιογράφους, αφορά τους γελοιογράφους. Συγγνώμη εμένα δε με αφορά.

Και το 'δε με αφορά' δεν είναι ελιτισμός, το 'δε με αφορά' είναι ένας συμβολισμός πολιτικής συμπεριφοράς που λέει “δεν τσιμπάμε ρε πούστη μου”.