Τα νέα που έφτασαν από την Ιταλία ήταν τα αναμενόμενα. Το ακροδεξιό κόμμα του 4% στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, κατόρθωσε να πάρει είκοσι και πλέον μονάδες σε αυτές τις εκλογές. Το κόμμα της Τζόρτζια Μελόνι δεν ήταν μέλος σε κανέναν από τους συνασπισμούς κομμάτων που είχαν σχηματίσει κυβερνήσεις στην Ιταλία, και ως εκ τούτου, είναι άφθαρτο. Κυβέρνηση θα σχηματιστεί στα τέλη Οκτώβρη και έχουμε πολύ δρόμο ως τότε. Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι αδιαμφισβήτητο: Ουγγαρία, Πολωνία, Σουηδία (καημένε Ούλοφ Πάλμε...) και τώρα η Ιταλία.

Είναι η Μελόνι ο νέος Μουσολίνι; Δεν μπορεί ογδόντα χρόνια μετά τα πράγματα να είναι τα ίδια. Επίσης, οι νεότεροι Ιταλοί αμφιβάλλω αν θυμούνται ποιος ήταν ο Μουσολίνι. Περισσότερο, υποθέτω, θα βάρυνε στην επιλογή τους να ψηφίσουν τον ακροδεξιό συνασπισμό η αποτυχία των Κεντροαριστερών και των Δημοκρατικών ως κυβερνήσεων να δώσουν λύσεις στα προβλήματά τους.

Αλλά και κάτι ακόμα: Η παντελής αδυναμία τους να απαντήσουν πειστικά στον ακραίο λαϊκισμό.

Και τώρα, τι; Πολλοί αναλυτές φαίνονται καθησυχαστικοί, λέγοντας ότι η Ιταλία θα συνεργαστεί αρμονικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση παρά τις... κορώνες της κυρίας Μελόνι, καθώς η χώρα έχει το μεγαλύτερο χρέος και χρειάζεται την ΕΕ για να αποπληρώσει.

Ε, και; Το ζήτημα παραμένει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει αυτό που πρέπει για τους λαούς της ή τους αφήνει στο έλεος του κάθε λαϊκιστή; Οι ακροδεξιοί ανεβαίνουν επικίνδυνα και στην Ισπανία και στη Γερμανία ακόμα.

Τα τελευταία δεκατρία χρόνια -και σήμερα, μέσα στην απίστευτη δίνη της νέας οικονομικής κρίσης που ζούμε- η Ευρώπη μοιάζει με κάποιον που κοιμάται και αλλάζει πλευρό αν κάτι τον τσιγκλήσει. Ο ευρωπαϊκός Νότος υποφέρει. Ποιος τον ακούει; Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση της αλληλεγγύης; Ούτε αποφασιστική είναι ούτε φαίνεται να υπηρετεί τους πολίτες της. Μάλλον τα συμφέροντα των λίγων την ενδιαφέρουν. Δύο στους τρεις πολίτες με χαμηλό εισόδημα απειλούνται από την ενεργειακή κρίση. Τα στοιχεία της  Eurostat αναφέρουν ότι υπάρχουν 64,6 εκατ. γυναίκες και 57,6 εκατ. άνδρες που ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Τι θα κάνει για αυτό η μαμά Ευρώπη; Τι έκανε ή τι κάνει για το μεταναστευτικό; Απέναντι στον Πούτιν απαντά με αστείες κυρώσεις που δεν εφαρμόζονται στην πράξη. Τι έκανε με το Brexit; 

Διαβάζω στην «Καθημερινή»: «Τα παιδιά του μνημονίου πληρώνουν τώρα τον πληθωρισμό» (άρθρο της Δήμητρας Μανιφάβα). Τα παιδιά που μεγάλωσαν βλέποντας τους γονείς τους να χάνουν τις δουλειές τους, να χάνουν τα σπίτια τους, τώρα, στα τριάντα τους, δεν μπορούν να ζήσουν αυτόνομα, με τα 400 και τα 700 ευρώ ακόμα, όταν έχουν να πληρώσουν ενοίκιο 450 ευρώ, ας πούμε, για 50 τετραγωνικά στο Παγκράτι. Αυτά τα παιδιά έζησαν τη φτώχεια και ζουν τη φτώχεια. Πώς θα κάνουν οικογένειες, πώς θα ζήσουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον; 

Με την επιδότηση της κιλοβατώρας;

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στη χώρα μας φτωχοποιήθηκαν, περιθωριοποιήθηκαν και βρέθηκαν έρμαια των ακραίων δεξιών λαϊκιστών. Η Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι... μετανοημένοι «βάρβαροι» μια χαρά χωράνε στο πολιτικό μας σύστημα.

Την προηγούμενη εβδομάδα, μια είδηση πέρασε στα ψιλά. Στο Βέλγιο και στην Ολλανδία οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Εδώ, όμως, στο πλούσιο κράτος μας όπου όλοι είμαστε ευτυχείς, αν γίνει μια απεργία, μια συγκέντρωση, τα μέσα ενημέρωσης θα επικεντρωθούν στο μποτιλιάρισμα και στο κυκλοφοριακό χάος στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Ποιος φοβάται τον φασισμό, λοιπόν;

«Nato sotto Mussolini, non vorrei morire sotto la Meloni, che Dio ci aiuti!».

«Γεννήθηκα επί Μουσολίνι, δεν θα ήθελα να πεθάνω με Μελόνι. Ο Θεός να μας βοηθήσει», γράφει το πλακάτ στη φωτογραφία. 

Εκείνοι που θυμούνται, φοβούνται. 

Βλέπετε, έχουμε και αυτό το μεγάλο πρόβλημα: Η παιδεία φθίνει συνεχώς, η μνήμη ξεθωριάζει.

Ποιος να φοβηθεί τον φασισμό όταν προτού φτάσει να αναρωτηθεί επ' αυτού φοβάται την πείνα και τη φτώχεια;

Και ποιος να πιστέψει τις αγαθές προθέσεις μιας αδύναμης Ευρώπης που διαθέτει εκατομμύρια για τον ψηφιακό μετασχηματισμό, αλλά ούτε σεντς για την Παιδεία και την Υγεία;

Περίπου 3.000 παιδιά είναι σε αναμονή για να μπουν στο χειρουργέιο στο «Παίδων» εξαιτίας έλλειψης αναισθησιολόγων. Η... λύση που έδωσε ο Πλεύρης σήμερα είναι να μετακινηθούν γιατροί από άλλα νοσοκομεία και... βλέπουμε.

Κάποιος αρθρογράφος έγραψε ότι στην Ελλάδα είναι δύσκολο να δούμε να συμβαίνει κάτι ανάλογο με την Ιταλία επειδή η κυβέρνηση μοιράζει επιδόματα.

Μάλιστα.

Από την άλλη, η Αριστερά κοιμάται. Για να μην πω για κάποιους αριστερούς που χάρηκαν που η Μελόνι ανέβηκε έναντι του Ντράγκι, που είναι «του συστήματος».

Αν βγαίνουν οι Βέλγοι στους δρόμους, εμείς τι πρέπει να κάνουμε;

Γαλανιάδη Εύα