Χέρσα χωράφια, έρμα μαντριά, κλειστά σχολεία και χωριά που ερημώνουν είναι η κυρίαρχη εικόνα των ορεινών και ημιορεινών περιοχών της χώρας. Η εικόνα αυτή συμπληρώνεται από τα ανύπαρκτα πια αγροτικά ιατρεία, την πλημμελή λειτουργία των Κέντρων Υγείας και την υποτυπώδη αστυνόμευση των περιοχών αυτών. Αυτή η παραγωγική και διοικητική αποσύνθεση είναι  αποτέλεσμα διαχρονικών πολιτικών παρά τις κάποιες αναιμικές κινήσεις για αποκέντρωση και ενίσχυση του αγροτουρισμού.

Σ' αυτή την κατάσταση οι γερασμένες και εξαθλιωμένες τοπικές κοινωνίες στέκονται ανήμπορες να αντισταθούν και να επιδιώξουν αλλαγή πορείας. Γι' αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κλείσουν δρόμους και σε μια χώρα που βουλιάζει, ποιός θα ενδιαφερθεί;

Η άλλη, η πεδινή Ελλάδα, βρίσκεται κυριολεκτικά στο δρόμο. Η κυρίαρχη πολιτική κατεύθυνση κυβερνήσεων και Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι θα γίνουν οι αγρότες επιχειρηματίες, καταρρέει. Βασικές καλλιεργητικές δραστηριότητες συρρικνώθηκαν. Η εξομοίωση των συνεργατικών αγροτικών οργανώσεων με τις επιχειρήσεις, η κατάργηση της αγροτικής πίστης και η απουσία ελέγχου οδήγησε στην αυτοδιάλυση των συνεταιρισμών που επισφραγίστηκε θεσμικά και με τον αντίστοιχο νόμο.

Το «λουκέτο» σε εγχώριες βιομηχανικές επιχειρήσεις παραγωγής εφοδίων, μεταποίησης και εμπορίας αγροτικών προϊόντων και ο ασφυκτικός έλεγχος πια από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες ανεβάζει το κόστος παραγωγής και μειώνει δραστικά το αγροτικό εισόδημα.

Οι επιδοτήσεις που αποσυνδέθηκαν από την ποσότητα και ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος και οι κατευθύνσεις της Ε.Ε. συρρίκνωσαν την παραγωγή. Σ' αυτό συνέβαλε και η προνομιακή εισαγωγή αγροτικών προϊόντων από τρίτες χώρες και ο περιορισμός εξαγωγών ελληνικών προϊόντων για πολιτικούς λόγους.
Τα κυρίαρχα αιτήματα των «μπλόκων» για το φορολογικό, το ασφαλιστικό και το κόστος παραγωγής είναι σωστά, αρκούν όμως για να αλλάξει πορεία ο τόπος;
Μπορεί να είναι εκτός άμεσης διεκδίκησης η αλλαγή του συνεταιριστικού νόμου, η αγροτική πίστη, οι ποσοστώσεις, οι περιορισμοί στις εξαγωγές; Μπορεί να μένει στο περιθώριο η δράση μονοπωλιακών ομίλων, ντόπιων και πολυεθνικών, στα γεωργικά εφόδια, στους σπόρους και στην εμπορία των αγροτικών προϊόντων;
Ο αγώνας των αγροτών δεν μπορεί να έχει μόνο εποχικά και τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά να παίρνει πανελλαδική έκταση και να έχει μόνιμο και συνεχή χαρακτήρα με στόχο την ανασυγκρότηση της εθνικής αγροτικής παραγωγής.

Η ενότητα στη δράση είναι ζητούμενο για να ξεπερασθεί ο συνδικαλιστικός κατακερματισμός. Η ενότητα αυτή πρέπει να έχει έκφραση στις διεκδικήσεις ώστε να ικανοποιεί τα μικρά και μεσαία αγροτικά νοικοκυριά στις ορεινές και πεδινές περιοχές, να ενισχύει την εσωτερική συνοχή και να δημιουργεί συμμαχίες και συμπαρατάξεις με κοινωνικά στρώματα (εργάτες, επαγγελματίες, βιοτέχνες) που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα.

Και τέλος ας μη ξεχνάμε ότι ο φασισμός στους εξαθλιωμένους αγρότες και εργάτες βρήκε έδαφος για να στελεχώσει τα «τάγματα ασφαλείας» και τις παρακρατικές οργανώσεις που οδήγησαν σε εθνικές τραγωδίες.

Παν. Βέμμος