Κάπου μέσα στις εξελίξεις των προηγούμενων ημερών, υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα γεγονός που δεν το είχα επεξεργαστεί έως σήμερα: οι εργαζόμενοι στα μεταλλωρυχεία στις Σκουριές είχαν κατεβεί στην Αθήνα και πραγματοποίησαν πορεία, επειδή κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους. Και εκεί που φώναζαν οι μεταλλωρύχοι, τσούπ! να σου και ο Άδωνις Γεωργιάδης, με κράνος εργοταξίου -αλλά κοστούμι και γραβατούλα- κατέβηκε κι αυτός να διαδηλώσει υπέρ των εργαζομένων.

«Δεν θα τους αφήσουμε να σας κλείσουν τα σπίτια», δήλωσε, και να σου οι επευφημίες και να σου τα ζήτω. Στη συνέχεια, σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή, ερωτηθείς για ποιον λόγο κατέβηκε να διαδηλώσει, κάτι που δεν συνηθίζει άλλωστε, είπε το αμίμητο: είναι άλλο πράγμα να χάνει κανείς τη δουλειά του λόγω κρίσης και άλλο πράγμα να χάνει τη δουλειά του από κυβερνητικές επιλογές, εννοώντας ότι αν η κυβέρνηση αποφασίσει να κλείσει τα μεταλλωρυχεία, 2.000 εργαζόμενοι θα χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά, από τις κυβερνητικές επιλογές άλλων κυβερνήσεων, δεν έχασε κόσμος τη δουλειά του;

Παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Κατά τον κ. Γεωργιάδη, έχουν δικαίωμα οι εργαζόμενοι στις Σκουριές να διαμαρτύρονται, επειδή θα χάσουν «στρωμένη δουλειά». Γιατί; Τα εκατομμύρια κόσμου που έχασε τη στρωμένη δουλειά του, που εργάζεται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, που δεν ασφαλίζεται, που δεν αμείβεται δεν αξίζουν μια κάποια διαμαρτυρία και μια κάποια υποστήριξη; Πού ήταν ο Άδωνις και ο κάθε Άδωνις όταν λαμβάνονταν αποφάσεις από άλλες κυβερνήσεις -δικές του κυβερνήσεις- για το ψωμάκι του κόσμου; Έχουμε εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων στη χώρα και δεν το έχουμε καταλάβει; Και, ακόμα χειρότερα, κάποιοι δικαιούνται να διαμαρτύρονται και κάποιοι άλλοι όχι; ΟΙ δεξιές κυβερνήσεις μπορούν να κόβουν κατά το δοκούν, ενώ η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να επανεξετάσει το σοβαρότατο περιβαλλοντικό πρόβλημα που δημιουργεί η εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές;

Πολλά, βεβαίως, μπορούν να ειπωθούν για τη σοβαρότητα του ανδρός. Πρώην υπουργός Υγείας, έμπορος βιβλίων και εσχάτως τάμπλετ, συνήθως ωρύεται επί παντός. Και τώρα, κατεβαίνει στις πορείες. Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς λίγο πιο προσεκτικά, ελάχιστοι πολιτικοί άνδρες βρίσκονται ένα τσικ επίπεδο παραπάνω από τον κ. Γεωργιάδη.

Η κάθοδος Γεωργιάδη στη διαμαρτυρία είναι ένα σημείο -και τέρας- των καιρών. Να που μια κατά την πλειοψηφία της αριστερή κυβέρνηση ανάγκασε έστω και έναν δεξιό πολιτικό να βγει στους δρόμους. Λέτε να κατεβούν κι άλλοι; Λέτε να γεμίσουμε δεξιούς διαδηλωτές και μάλιστα πολιτικούς; Μόνο που, όπως φάνηκε στην περίπτωση Γεωργιάδη, επειδή δεν είναι εκπαιδευμένοι περί τα εργατικά, δεν ξέρουν τι να δηλώσουν οι άνθρωποι. Ούτε ο χειρότερος συνδικαλιστής -και έχουμε τόσους πολλούς- δεν θα διαχώριζε δημοσίως τους εργαζομένους -άλλο τι θα έκανε στις ιδιαίτερες συνομιλίες του. Αμ, θέλει εκπαίδευση ο «αγώνας», κύριε Άδωνι...

Γαλανιάδη Εύα