Ευγενής, εύστροφος, εξαιρετικός συνομιλητής, ένας άνθρωπος που «ξεχειλίζει» ευαισθησία. Με τις «αντένες» του πάντα σε εγρήγορση, όσο προσπαθείς ως δημοσιογράφος να τον καταλάβεις, άλλο τόσο προσπαθεί να σε καταλάβει κι αυτός. Έτσι, η συνέντευξη γίνεται μια εκμυστήρευση εκατέρωθεν, ένας διάλογος με ουσία, που φέρνει και σένα στη θέση εκείνου που απαντά. 

Ο Νίκος Φλώρος είναι ένας διεθνούς αναγνώρισης γλύπτης που ποτέ δεν παραλείπει να αναφέρει τη γενέτειρά του, την Τρίπολη, κάνοντας την γνωστή όπου έχει εκθέσει τα έργα του. Ο «δικός μας» Νίκος Φλώρος, ο παγκόσμιος καλλιτέχνης, μίλησε στο Arcadia Portal για την έκθεση «Ήρωες από Μέταλλο» η οποία εγκαινιάζεται στην Καλαμάτα την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου στο Ίδρυμα «Βικτωρία Γ. Καρέλια», αλλά και για τη ζωή, για τις ανησυχίες του, για το πώς νιώθει ως «ντελιβεράς» μηνυμάτων και ενεργειών, για τον τρόπο με τον οποίον «ξύνει» τη μνήμη για να ματώσει, και μέσα από το αίμα εκφράζει την αρχέγονη γνώση μέσω των έργων του. Έτσι προσέγγισε και την Ελληνική Επανάσταση, έτσι δούλεψε τις μορφές των ηρώων και αγωνιστών της στο μέταλλο δουλεύοντας για πάνω από τρία χρόνια.

Ο ίδιος, μάλιστα, είναι απόγονος επαναστατών και ηρώων του απελευθερωτικού αγώνα, με προεξάρχοντα τον συνονόματό του οπλαρχηγό Νίκο Φλώρο, που έδωσε τη ζωή του στη μάχη των Αθηνών εναντίον των Οθωμανών. 

Και έχει μια απάντηση στο ερώτημα ποια θα είναι η επόμενη μεγάλη επανάσταση.

«Πώς είναι να σμιλεύεις στο μέταλλο τους αγωνιστές της επανάστασης», ρωτάμε, καθώς δεν υπάρχουν ακριβείς αναπαραστάσεις των προσώπων τους. «Με ενδιαφέρει να αποτυπώσω την ψυχή τους. Η Μπουμπουλίνα, για παράδειγμα, για να την προσεγγίσεις ήταν δύσκολη, διότι τα χαρακτηριστικά της άλλαζαν κατά διαφορετικές ηλικίες, άλλαξε και ως άνθρωπος, σε μεγαλύτερη ηλικία βγάζει μια σκληρότητα, αλλά και μια δωρικότητα. Στη μάχη του Άργους όταν σκοτώθηκε ο γιος της έψαχνε μέσα στα πτώματα να βρει το κεφάλι του, το πήρε στα χέρια, έστειλε γράμμα στην κυβέρνηση ''ο γιος μου εσκωτώθη, το Άργος το επήραμε''. Ζουμε σε μια εποχή που φοβόμαστε τον θάνατο, και όλα αυτά μας φαίνονται εξωπραγματικά, να ψάχνεις τα κομμενα κεφάλια μέσα στη μάχη. Οι άνθρωποι αυτοί θα έκαναν την επανάσταση αν κοιτάγανε τα κεκτημένα τους και τη βόλεψή τους;».

Η επόμενη μεγάλη επανάσταση, λέει ο Νίκος Φλώρος, θα είναι ενάντια στα media και την τεχνολογία: «Όταν θα έχουμε ενσωματωθεί με τα media, να δω ποιος θα είναι αυτός που θα κόψει τα καλώδια αυτά και θα επαναστατήσει σε ένα matrix που γεννιέται αυτή τη στιγμή, και θα πει ''είμαστε ελεύθεροι''».

Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, και τώρα βλέπουμε ότι η τεχνολογία χειραγωγεί και πάλι τον άνθρωπο, όπως στο παρελθόν η θρησκεία. Ο άνθρωπος πρέπει να μάχεται κάθε μέρα για την ελευθερία του, πρέπει να είμαστε αφυπνισμένοι. Κάποτε μας έδεναν οι αλυσίδες, τώρα μας δένουν τα καλώδια.

Θα είναι πιο δύσκολο να ξεσηκωθούμε σε μια τέτοια επανάσταση; «Τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο από τις προηγούμενες εποχές, διότι ο άνθρωπος θα είναι εντελώς ναρκωμένος, πάνω σε αυτό το πράγμα, και η λύση μπορεί να δοθεί μέσα από την τέχνη. Οι καλλιτέχνες είναι πάντα αντικομφορμιστές, και θα διαρρεύσει μέσα από την καλλιτεχνική ρωγμή η ουσία της αλήθειας, θα υπάρξει ένα μόρφωμα αλήθειας που θα μεγαλώσει και θα μορφοποιηθεί σε μια άλλη πραγματικότητα. Υπάρχουν κύκλοι ιστορίας, η σκλαβιά κάνει κύκλους κατά εποχές, στη δική μας εποχή θα είναι πολύ πιο δύσκολο ο κύκλος να σπάσει. Η παγίδα είναι να μην καταλαβαίνεις ότι είσαι παγιδευμένος, ότι είσαι σκλάβος».

«Οι καλλιτέχνες είναι φορείς μνήμης, και η έκθεση είναι φορέας μνήμης, είναι η απελευθέρωση της κυτταρικής μας μνήμης. Ο άνθρωπος είναι ένα παζλ δισεκατομμυρίων κυττάρων που ενώνονται με μια κόλλα, και η μνήμη αυτή μεταβιβάζεται κατά χιλιάδες χρόνια, η μνήμη αυτή βγαίνει με την ευαισθητοποίηση, με την τέχνη. Η τέχνη ξύνει τη μνήμη, ματώνει αυτή η μνήμη, και μέσα από αυτό το αίμα ξυπνάει. Η μνήμη ίσως θέλει αίμα. Όπως ο Οδυσσέας που έσκαψε έναν λάκκο για να εμφανιστεί ο μάντης Τειρεσίας,γέμισε τον λάκκο με αίμα, και μέσα εκεί εμφανίστηκε ο μάντης για να δώσει τον τελικό του χρησμό. Το αίμα αυτό είναι η μνήμη, όλα αυτά ήταν στην κυτταρική μνήμη. Ως άνθρωποι είμαστε φορείς αυτής της μνήμης. Την έχουμε σε μια λήθη, αλλά θα βγει κάποια στιγμή έξω. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι ελεύθερος. Μόνο το ίδιο το σύμπαν μπορεί να αποφασίσει να τον αφανίσει, αλλά ο άνθρωπος είναι ενεργειακό ον, και αυτή η ενέργεια δεν θα χαθεί ποτέ. Όπως το φως των αστεριών που ταξιδεύει εκατομμύρια χρόνια μετά τον θάνατό τους, έτσι κι εμείς, ζούμε ένα αιώνιο παρόν». 

Είναι μια διαστροφή να μετράμε τον χρόνο.

Με αφορμή το γλυπτό του που αναπαριστά την ελληνική σημαία καθώς συντίθεται, κατ' εμέ, ή αποσυντίθεται, κατ' άλλους, ο Νίκος Φλώρος αναφέρει: «Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας τι έλεγε; Η Ελλάδα είναι σαν ένας ασκός στη θάλασσα που ποτέ δεν θα βουλιάξει. Όπως τα κύματα της θάλασσας, αποσυντίθεται και συντίθεται και η Ελλάδα παραμένει ως Ελλάδα, είναι η γενέτειρα των αξιών της ανθρωπότητας. Όταν καταστραφεί η βάση θα καταστραφεί και όλος ο Δυτικός πολιτισμός. Η ποίηση, η τέχνη, κάνει τον άνθρωπο να μην θέλει να σκλαβωθεί. Η ποίηση έχει την ιδιότητα να αλλάζει τη χημεία του εγκεφάλου και να αφυπνίζει τον εαυτό μας, η ποίηση είναι συμπυκνωμένη αλήθεια, εκεί και εσύ θα βρεις τη δική σου αλήθεια. Δημιουργεί ανεξάρτητους ανθρώπους. Οι δικτάτορες κυνηγούν τους καλλιτέχνες και τους ποιητές και τους συγγραφείς, είναι και οι πρώτοι που αντιστέκονται, δεν κυνηγούν τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους, ας πούμε».

Μιλήσαμε λίγο για το κατευόδιο στον Μίκη Θεοδωράκη, και με αφορμή το γεγονός ότι κηδεύτηκε τελετουργικά με τραγούδια και ο κόσμος εν χορώ τραγουδούσε πάνω από τον τάφο του στον Γαλατά Χανίων, ο Νίκος Φλώρος είπε: «Εν αρχή ην ο Λογος, ο Λόγος είναι ήχος, είναι κραδασμός, τι καλύτερο να φύγει ο Θεοδωράκης από αυτή τη ζωή όπως ήρθε. Ήρθε με ένα κλάμα, και έφυγε με τη μουσική που ο ίδιος δημιούργησε».

Ο καλλιτέχνης είναι σκεύος εκλογής, είμαστε μεταφορείς, οι «ντελιβεράδες» μηνυμάτων από τον Θεό ή από το οτιδήποτε, για να μπορεί ο άνθρωπος να αντέχει τη θνητότητά του. Το έργο ενός καλλιτέχνη δεν ανήκει ποτέ στον ίδιο.

«Εσύ, αντέχεις;», ειναι η επόμενη ερώτηση.

«Δεν θα ήθελα να ήμουν καλλιτέχνης, είναι ένα βασανιστήριο, μια συνεχόμενη μάχη με τον εαυτό σου. Θα ήθελα μια πολύ απλή ζωή, να ζω απλοϊκά και να μην είμαι τόσο ευαίσθητος δέκτης όλων αυτών των πραγμάτων. Βιώνεις πράγματα και καταστάσεις, υποφέρεις, με έναν τρόπο δεν ζεις τη χαρά της ζωής, την απλότητα. Βλέπω πίσω από τις πόρτες και τους τοίχους, πίσω από τα μάτια του καθενός. Οι καλλιτέχνες βλέπουμε πίσω από την εικόνα για να δούμε το νόημα. Δεν είμαι ένα κομπλεξικό άτομο, δεν έγινα καλλιτέχνης για να λέω ότι είμαι καλλιτέχνης και ότι έχω έναν ρόλο στη ζωή μου. Με επέλεξε, δεν το επέλεξα. Πες το μοίρα. Μπορεί να είναι και πιο ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που δεν τους διάλεξε τίποτα. Η ευτυχία είναι επιλογή, δεν είναι κάτι που το βρίσκεις. Επίλεξε τον τρόπο ζωής που θες, για να γίνεις ευτυχισμένος». 

Δεν μου αρέσει η μιζέρια και η μικροψυχία, μία φορά ερχόμαστε στη ζωή, δεν είναι πρόβα τζενεράλε η ζωή. 

«Έχουμε μπλέξει τη ζωή μας μέσα σε πρέπει και θέλω, α! η κοινωνία αυτό, α! η οικογένεια εκείνο, και ποιο είναι το σωστό; Τι είναι το φυσικό τι είναι αφύσικο; Είναι φυσικό να ανάβω το φως το βράδυ στο σπίτι; Το πιο ανώμαλο πράγμα είναι να φωταγωγηθείς μέσα στη νύχτα, όταν όλα τα πλάσματα κοιμούνται. Μου ανάβεις τσιγάρο και μου μιλάς για το φυσικό και το αφύσικο, κι αν ένα παιδί έχει μια διαφορετικότητα, θα μου πεις εσύ τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τι φυσικό και τι είναι αφύσικο; Σε ακολουθεί μια ηθική, ένα πεπραγμένο, γαλουχήθηκες έτσι, πράγματι, αλλά γεννήθηκες εδώ για να σπάσεις αυτές τις φόρμες, να σπάσεις αυτά τα καλούπια».

«Το παιδί θέλει μόνο αγάπη για να ζήσει, με αγάπη θα γεννηθεί. Δεν πιστεύω στην οικογένεια όπως την φαντάζονται, έχω δει οικογένειες που έχουν καταστρέψει τα παιδιά τους. Μην θεωρούμε ότι δύο συνοδοιπόροι ζωής, είτε δύο άνδρες είτε δύο γυναίκες, δεν μπορούν να μεγαλώσουν ένα παιδί. Τα πρότυπα και αυτές τις αηδίες τις φτιάχνουμε μόνοι μας, διότι φοβόμαστε τα θέλω μας, τα πολεμάμε για να μην βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό, και αυτό έχει πόνο, είμαστε φυγόπονοι. Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε».

Καταστρέψαμε τις ζωές μας, έχουμε άποψη για τα πάντα, όπως η φύση καταστρέφει το μυρμήγκι, έτσι φεύγεις κι εσύ, δεν έχεις την αιωνιότητα μπροστά σου, ζήσε τη ζωή όσο μπορείς. 

«Ποιο είναι το νόημα της ζωής;», λοιπόν;

«Κατάλαβα ότι είναι πάρα πολύ απλό. Η ζωή δεν έχει νόημα. Το νόημα της ζωής είναι ότι δεν υπάρχει νόημα. Ζεις σε ένα συνεχόμενο παρόν», απαντά.

«Είσαι ευτυχισμένος;»

«Είμαι χαζοχαρούμενος με τη ζωή. Δεν έχω ενηλικιωθεί, βλέπω τα πράγματα πάντα σαν ένα μικρό παιδί. όπως το παιδί παίρνει το τόπι για να παίξει, έτσι και για μένα, το έργο μου είναι το καθημερινό μου παιχνίδι, δεν έχω ωριμάσει, και πορεύομαι μέσα από αυτό. Θέλω με κάποιο τρόπο, επειδή ο χρόνος είναι ρευστός, να τον ρυθμίσω από μόνος μου. Τα δέκα λεπτά, θα τα κάνω δύο ώρες, μπορείς να το κάνεις, μπορείς να επιμηκύνεις τον χρόνο. Πήγαινε σε ένα μέρος που αγαπάς πολύ, και ξάπλωσε στο χορτάρι, το ένα λεπτό θα κρατήσει δύο ώρες.

Σε μια συνέντευξή του, είχε μιλήσει για την πιο ευτυχισμένη παιδικού του στιγμή: Το πρώτο παγωτό:

«Περίμενα να βρω το περίπτερο που θα έφερνε το πρώτο παγωτό, ήταν ένα μυστικό ανάμεσα στην παρέα των φίλων. Θα πήγαινες, όμως, να το πάρεις μόνος σου. Ήταν η υπέρτατη ευτυχία και χαρά, πήγαινα με το ποδήλατο, έπαιρνα το αγαπημένο μου παγωτό, και πήγαινα μετά στον κήπο του σπιτιού μου, σε ένα κομμάτι με φρέσκο τριφύλλι που το πότιζα εγώ, και έπεφτα πάνω σε αυτό. Να γεύομαι το αγαπημένο μου παγωτό, να βλέπω τον ουρανό, να είναι συνδεδεμένος με τη γη. ''Ο κήπος έβγαινε στη θάλασσα'', διάβασα αργότερα τον Ελύτη και κατάλαβα... Κι εκεί ζούσα αυτό που πρέπει να ζει κάθε άνθρωπος. Η ευτυχία είναι στιγμές». 

«Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν την ευτυχία στον υλισμό. Σήμερα επικρατεί ένα μάρκετινγκ αξιών, δημιουργεί άλλες αξίες, κόκα, κότερα, ελικόπτερα... Γιατί; Και θα είσαι ευτυχισμένος; Έχω περάσει και από αυτό, τα ξέρω. Είναι πονοκέφαλος, να έχεις 15 άτομα να ασχολούνται με σένα. Τι να το κάνω το γιοτ;  Εγώ θέλω μια έρημη παραλία, να γδυθώ, να συνδεθώ με τη φύση. Αυτός είναι ο πλούτος, αυτό είναι το αξιακό μου σύστημα. Η άμμος... Την άμμο να την σέβεσαι. Θα μείνει για πάντα.» 

Γυρίζουμε στην έκθεση που εγκαινιάζεται την Κυριακή και στα γλυπτά του:

«Η σειρά δημιουργήθηκε παράξενα, σαν να ήμουν σε μια ύπνωση, αφέθηκα. Με κατεύθυναν τα έργα, δεν κατεύθυνα εγώ τα έργα. Άφησα τον εαυτό μου σε μια κατάσταση τρανς, και άφησα να με παρασύρουν οι μνήμες. Τα έργα, τώρα που τα βλέπω, μου φαίνεται σαν να μην είναι δικά μου. Δεν έκανα κανένα προσχέδιο από όλα αυτά τα έργα».

Όταν δουλεύω, αισθάνομαι κάποιες ενέργειες πάνω μου που με κατευθύνουν.

Ιδιαίτερη μνεία κάνει στην Πανωραία Χατζηκώστα, την Ψαροκώσταινα, που έμεινε στην ιστορία ως «Ψωροκώσταινα»: «Την αποτύπωσα στην πραγματική της υπόσταση, ήταν από τις μεγαλύτερες ηρωίδες της Επανάστασης. Γεννημένη σε μια πολύ πλούσια οικογένεια, βρίσκεται στον Ναύπλιο και γίνεται πλύστρα για να ζήσει τα ορφανά. Δημιούργησα το έργο όπως ήταν στη δόξα της, μέσα στην αυθεντική μορφή της. Μέσα στο χρυσό, στο άκτιστο φως».

Με αφορμή τους ξεχασμένους ήρωες της Επανάστασης, ο Νίκος Φλώρος λέει για το μάθημα της Ιστορίας: «Η Ιστορία είναι ένα μάθημα που πάντα το ξεχνάμε. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια ιστορικά λάθη. Η Ιστορία πρέπει να σε διδάσκει. Όταν κάνεις το ίδιο λάθος, είναι σαν να έχει αποτύχει η Ιστορία. Η Ιστορία σού μαθαίνει να σκέφτεσαι, και να μαθαίνεις τον εαυτό σου, να θέτεις ερωτήματα για τον εαυτό σου. Γι' αυτό το μάθημα πρέπει να διδάσκεται με την εμπειρία της αλληλεπίδρασης. Αν το μάθημα είναι διαδραστικό, θα έχει περισσότερο νόημα».

Πώς νιώθει που συμμετέχει στη μεταφορά της ιστορικής μνήμης μέσω των έργων του; «Δεν μπορώ να πάρω τα εύσημα, πέρασα το μήνυμα, δεν είναι δικό μου. Δεν θέλω να μου λένε μπράβο. Δεν είναι δικό μου έργο. Ένας εργάτης είμαι της τέχνης. Όταν θα φύγω από αυτή τη ζωή, αυτό θα μείνει. Μου επιτρέπεται να υπάρχω και να ζήσω κάποια πράγματα, και μου έχει δοθεί το χάρισμα να μεταφέρω όχι γνώση, αλλά μηνύματα που θα βοηθήσουν κάποιους ανθρώπους. Δεν μπορώ να ξέρω το σχέδιο του Θεού, αλλά είμαι κομμάτι του. Όταν βουτάς στην πηγή για να βρεις κάτι, δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ως την πηγή. Ένας κουβαλητής είμαι».

Για τη συνεργασία του με το Ίδρυμα Καρέλια, μας είπε ότι η κυρία Βικτώρια Καρέλια τον προσέγγισε μετά την επιτυχημένη του έκθεση στο Θέατρο της Πίνα Μπάους: «Με κάλεσε η κυρία Καρέλια, έκανα την περιοδεία με την Πίνα Μπάους, ήταν μια εμπειρία που έζησα την ουσία της τέχνης, βρέθηκα σε αυτό το μυθικό θέατρο, με όλους τους χορευτές της και δουλέψαμε επί τρεις μήνες, και συνδυάσαμε το εικαστικό με την performance. Τα συναισθήματα είναι ιδιαίτερα, νιώθω πολύ τυχερός, διότι αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν με την ουσία της τέχνης και όχι με την εικόνα, κάθε μέρα κάναμε brainstorming, ένιωθα σαν να με κάλεσε η ίδια η Μπάους, γιατί το πιο συγκλονιστικό για μένα ήταν όταν κάθησα στο γραφείο της με τα προσωπικά της αντικείμενα».

«Με κάλεσε η κυρία Καρέλια και μου είπε να συνεργαστούμε για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Έχει δημιουργήσει ένα μουσείο ευρωπαϊκού επιπέδου, και αυτό που με έκανε να συμφωνήσω, ήταν το πάθος και η αγάπη της για το μουσείο που έχει φτιάξει. Έχει βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα».

«Η έκθεση θα ταξιδέψει Ρωσία, ίσως και στο Παρίσι, αλλά δεν ξέρω ειλικρινά τι θα γίνει. Είχε ακυρωθεί τρεις φορές και αυτή η έκθεση., εξαιτίας των συνθηκών που επιβάλλει η πανδημία του κορωνοϊού».

Ο Νίκος Φλώρος και η Τρίπολη

Ο Νίκος Φλώρος αγαπά την Τρίπολη. Και πάντοτε, στις εκθέσεις στις οποίες συμμετέχει, στις συνεντεύξεις που παραχωρεί, μιλά για τη γενέτειρά του και την καταγωγή του. Ωστόσο, παρατηρεί ότι στην Τρίπολη τα πράγματα δεν κινούνται, δεν γίνονται. Μας μίλησε για δύο προτάσεις που έχει κάνει: Η μία αφορά στη δημιουργία ενός σύγχρονου, γυάλινου, μοντέρνας κατασκευής χώρου, το οποίο θα μπορούσε να χτιστεί σε ένα πάρκο της πόλης, με μικρές διαδρομές που να οδηγούν σε αυτό. Εκεί, θα μπορούσαν να φιλοξενούνται εκθέσεις αλλά και θα μπορούσε να λειτουργεί ένα ψηφιακό μουσείο, σε συνεργασία του Δήμου Τρίπολης με μεγάλα μουσεία του εξωτερικού, όπως το MoMA (το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη), όπου να προβάλλονται εκθέσεις. Ή έστω να δημιουργήσει ο Δήμος Τρίπολης έναν χώρο αποκλειστικά για να λειτουργεί ως εκθεσιακός.

Ο κ. Φλώρος μίλησε και για το έργο το οποίο έχει σχεδιάσει και που ιδανικά θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην είσοδο της Τρίπολης, στην οδό Ναυπλίου, σημείο από όπου μπήκαν οι επαναστάτες στην Τριπολιτσά. Πρόκειται για ένα γλυπτό με ύψος δέκα μέτρων, μήκους πέντε μέτρων και πλάτους τριών μέτρων, κατασκευασμένο από από ανακυκλώσιμο χυτό αλουμίνιο. Το γλυπτό έχει σχήμα πύλης, και εκεί αποτυπώνεται η μορφή του έφιππου Κολοκοτρώνη. Καθώς θα κινείται όλο το εικοσιτετράωρο με ειδικούς μηχανισμούς, πάνω στην επιφάνειά του θα αποτυπώνεται το τοπίο. Ωστόσο, η πρόταση αυτή δεν ευοδώθηκε. Το γλυπτό είναι δυνατόν να κατασκευαστεί από μια ιταλική εταιρία, η οποία θα φτιάξει και τους μηχανισμούς με τους οποίους θα κινείται, και αυτό έχει ένα κόστος.

Ωστόσο, ο Νίκος Φλώρος βλέπει πίσω από την αδράνεια των δημοτικών αρχών μιαν άλλη αιτία: Το πολιτικό κόστος.

Τι θα έκανε ο Νίκος Φλώρος, λοιπόν, αν ήταν δήμαρχος; Στα χρόνια της θητείας του, θα έκανε ό,τι είχε σχεδιάσει, και θα αδιαφορούσε για το αν θα ήταν υποψήφιος και την επόμενη φορά. Και αναφέρεται στα όσα «άκουσε» όταν, επί δημαρχίας Γ. Σμυρνιώτη, ο ίδιος άνοιξε μια πόρτα στον Δήμο Τρίπολης με τη Ρωσία, όπου εξέθετε τα έργα του, για τα 42.000 ευρώ που κόστισε το έντυπο υλικό για τη συμμετοχή του Δήμου Τρίπολης στην έκθεση. Αυτό το κόστος χρησιμοποιήθηκε ανελέητα από την αντιπολίτευση και «μια προσπάθεια να γεφυρώσουμε την Τρίπολη με τη Ρωσία, κατέληξε να στρέφεται εναντίον μου, και να ακούγεται ότι έβαλα εγώ λεφτά στην τσέπη μου. Δεν έβαλα τίποτα στην τσέπη μου».

Με ρωτούν γιατί δεν κάνω εκθέσεις στην Τρίπολη. Γιατί πηγαίνω στην Καλαμάτα, γιατί πηγαίνω αλλού. Μα, δεν μου έχει γίνει πρόταση. Καλλιτέχνης είμαι, και από τη δουλειά μου ζω, και συνεργάζομαι με όλους όσοι είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί μου.

Η έκθεση του Νίκου Φλώρου «Ήρωες από Μέταλλο» («Heroes Made of Metal») φιλοξενείται στο Μουσείο Ελληνικών Ενδυμασιών «Βικτωρία Γ. Καρέλια» στην Καλαμάτα και τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021. Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2021 ενώ στη συνέχεια θα ταξιδέψει στο εξωτερικό.

Η κεντρική φωτογραφία ανήκει στον Πέτρο Λυμπερόπουλο, οι φωτογραφίες των έργων του στον Peter Zervos. Τους ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση.

Γαλανιάδη Εύα