Οι φαντασιώσεις, λένε οι σεξολόγοι, κάνουν καλό στα ζευγάρια, στις τριάδες, τέλος πάντων στα μέλη ενός συνόλου που χαίρονται εαυτούς και αλλήλους. Η φαντασιοπληξία, από την άλλη, είναι επικίνδυνη, λένε οι ψυχολόγοι. Και εκεί στη Νέα Δημοκρατία εξάντλησαν κάθε μέτρο φαντασιοπληξίας και φαντασιώσεων και όλα μαζί.

Τον Αύγουστο, πριν από τις εκλογές, μαζεύτηκαν στη ΝΔ και ως συνήθως έπαιξαν το παιχνίδι της σκιώδους κυβέρνησης. Είπαν, λοιπόν, να ορίσουν φανταστικούς υπουργούς! Μοίρασαν τα υπουργεία λίγο μετά την προκήρυξη εκλογών, όπως τα παιδιά δίνουν αρμοδιότητες στους φανταστικούς τους συμμάχους και αντιπάλους στο παιχνίδι τους. Για να χτυπήσουν τον αντίπαλο ΣΥΡΙΖΑ, που σαν να τον υποτίμησαν λιγάκι.

Φαίνεται, όμως, ότι κάποιοι πήραν πιο σοβαρά τον ρόλο τους και φαντασιώθηκαν για τα καλά ότι η καρέκλα θα γινόταν δική τους, και μάλιστα το μουρμούριζαν αριστερά και δεξιά με κάθε ευκαιρία. Και μπορεί να μην ήξεραν ότι τους περίμεναν 7,5 μονάδες κάτω, αλλά θα έπρεπε πλέον να έχουν καταλάβει ότι έχουν αλλάξει οι κανόνες του παιχνιδιού.

Όταν όλα είναι ρευστά, δεν αναλώνεσαι να αναμασάς επιθυμίες όπου σταθείς και όπου βρεθείς, λες και έχεις το τζίνι κρυμμένο στο μπουκάλι. Αλλιώς, η κατάσταση υποβιβάζεται στο «να 'χαμε να λέγαμε».

Έτσι, καθώς κορυφωνόταν η προεκλογική μάχη, και καθώς ήταν βέβαιοι για το αποτέλεσμα, ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν, υποψήφιοι και παρατρεχάμενοι έπεσαν με τα μούτρα στις διαρροές: ο τάδε θα λάβει αυτή τη θέση στη νέα κυβέρνηση, ο δείνα τη Γραμματεία σε εκείνο το υπουργείο, και ούτω καθεξής, από τα πρωτοκλασάτα στελέχη ως το τελευταίο στελεχάκι που προσδοκούσε μια θεσούλα. Έτσι, οι υποψήφιοι, αντί να επικεντρωθούν στον αντίπαλο, αντί να κάνουν πράξη αυτό που διαμήνυε ο αρχηγός του κόμματος, δηλαδή να δώσουν βάση στην επαναπροσέγγιση των παραδοσιακών ψηφοφόρων, το 'ριξαν στη σπέκουλα και στο κυνήγι της καρέκλας. Και οι περισσότεροι το είχαν σιγουράκι, λες και έπαιζαν στο στοίχημα τον -επίσης φανταστικό αγώνα- Πλατανιάς - Μπάγερν Μονάχου.

Η Νέα Δημοκρατία έχει πολλά προβλήματα να λύσει, αν ποτέ ασχοληθεί σοβαρά με αυτά. Πρέπει κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσει αν θα προσεγγίσει το Κέντρο ή αν θα επαναπροσδιοριστεί ως δεξιό κόμμα. Πρέπει να βρει τη φόρμουλα εκείνη που θα την βάλει ξανά στο παιχνίδι, απέναντι σε έναν αντίπαλο που, ξεκάθαρα πια, υπερέχει και έχει τον... απέθαντο, παρά το τρίτο μνημόνιο. (Βέβαια, μένει να δούμε πώς θα εφαρμόσει το μνημόνιο. Διότι μέχρι στιγμής έχει απλώς υπογράψει, δεν έχει εφαρμόσει.)

Αλλά κατά βάση, πρέπει να αλλάξει νοοτροπία. Κάτι που δεν έκανε ούτε μετά το δημοψήφισμα. Και κυρίως, οφείλει να ξυπνήσει και να μυρίσει τον καφέ, που λένε και οι Αμερικανοί. Να μείνουν οι ονειρώξεις κατά μέρος και να βγει από τη ναφθαλίνη. Ακόμα και το ΠαΣοΚ, που δεν έχει κατορθώσει να βάλει όλα τα πρόβατά του στο μαντρί, δείχνει να προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή. Η Νέα Δημοκρατία ζει ακόμα στην εποχή του 1980 και δεν αντιλαμβάνεται ότι οι διαρροούλες, οι σπέκουλες, τα λόγια δεξιά και αριστερά και το καβάτζωμα της καρέκλας προτού μιλήσουν οι κάλπες και οι αριθμοί προκαλούν μόνο γέλια.

Η καρέκλα είναι πάντοτε γλυκιά, αλλά η χώρα -για την οποία θεωρητικά κόπτονται όλοι- θα περάσει κρίσιμα χρόνια, χειρότερα από τα προηγούμενα. Η ζωή δεν φαίνεται να καλυτερεύει για κανέναν και στη Βουλή χρειάζεται μια αντάξια του αντιπάλου αντιπολίτευση. Ας ξεκινήσει από εκεί η ΝΔ, ας αφήσουν τα περιώνυμα στελέχη και στελεχάκια της κατά μέρος τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες, ας δουλέψουν κάποτε και βλέπουμε. Αλλιώς, ας παίζουν τους... φανταστικούς υπουργούς. Αλλιώς, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στη μεγάλη -δεξιά ή κεντροδεξιά ή όπως προσδιορίζεται αυτόν τον καιρό- παράταξη.

Και ακόμα, παλαιοί και νέοι πολιτικοί πια, ανεξαρτήτως κόμματος, πρέπει να εμπεδώσουν το εξής απλό: όλοι έχουν φίλους και κολλητούς υψηλά και υψηλότερα ιστάμενους στην ιεραρχία των κομμάτων. Είναι ανάγκη να το διατυμπανίζουν σε κάθε ευκαιρία; Καλό είναι να φτύσουν την καραμέλα του κολλητού, αν βεβαίως επιθυμούν να φέρουν μια ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική τη δική τους, του κόμματός τους, της χώρας. Διότι, και αλλιώς να το πάρεις, το τραγούδι του Αγγελάκα εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι παίρνει σάρκα και οστά σήμερα: «Είδα έναν πολιτικό να πέφτει και έκανα μια ευχή». Η πραγματικότητα δεν χαρίζεται πια σε κανέναν, οι πολίτες, άσχετα με το τι πιστεύουν στη Συγγρού, δεν κοιμούνται, και αν κανείς θέλει να μείνει μέσα στα πράγματα, το παλαιό -όχι το παλαιό για το οποίο πολύς λόγος έγινε αυτόν τον καιρό, αλλά το πραγματικά παρωχημένο που εγκολπώνει τέτοιου είδους νοοτροπίες που βασίλευαν για καμιά σαρανταριά χρόνια- πρέπει να το αφήσει στο παρελθόν. Ο λύκος γέρασε, η προβιά έπεσε, και γνώμη δεν φαίνεται να αλλάζει.

Γαλανιάδη Εύα