Το παιχνίδι που παρακολούθησα μεταξύ της ΑΕΚ Τρίπολης με τον Πανθυρεατικό ομολογώ πως είναι ένα από αυτά που το χόρτασα αναφορικά με σύνθετα ποδοσφαιρικά πράγματα που κατά την άποψη μου έχουν την δική τους αξία στον χώρο του τοπικού μας πρωταθλήματος.

ΑΕΚ Τρίπολης και Πανθυρεατικός μαζί και με το Λεωνίδιο είναι οι δύο πιο νεανικές ομάδες της Α’ Αρκαδίας (σας βάζω μέσα και Τεγέα και Βρασιές εδώ), δύο ομάδες που τρέχουν ένα πλάνο που αφορά τα νέα παιδιά που διαθέτουν στα ρόστερ τους, δύο ομάδες που η λέξη εξέλιξη πρέπει (και θα πρέπει) να αποτελεί μότο τους, δύο ομάδες που κατά την άποψη μου αν δεν παρεκκλίνουν των αρχών στο προσεχές μέλλον θα παρουσιάσουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Δεν θα μπω τόσο να αναλύσω σύνθετα κομμάτια τακτικής μιας και σκοπός του άρθρου μου αυτού ως κατάθεση απόψεων που μου αρέσει να κάνω ενώπιον σας είναι άλλος και έχει να κάνει αφενός με τα νεανικά σύνολα που διαθέτουν ΑΕΚ Τρίπολης και Πανθυρεατικός και αφετέρου για το πρωτόγνωρο κλίμα κατά την διάρκεια του αγώνα με εικόνες που θέλουμε να βλέπουμε στα Αρκαδικά γήπεδα (γιατί αυτά αξίζει και πρέπει να προβάλλονται).

Ας ξεκινήσω από τα του αγώνα όμως δίνοντας σας πινελιές από το κυρίως θέμα με τις δύο ομάδες να προσφέρουν ένα ωραίο παιχνίδι, με καλό ρυθμό, με ταχύτητα και με δημιουργία πολλών φάσεων μπροστά από τις δυο εστίες, που αμφότεροι ήθελαν και έψαξαν την νίκη όμως κανείς τους τελικά δεν τα κατάφερε σε ένα μάλλον ισορροπημένο και δίκαιο «Χ».

Το παιχνίδι έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρον όταν άρχισαν να το δουλεύουν και οι δύο προπονητές με παρεμβάσεις από τον πάγκο και διαφοροποιήσεις συστημάτων βάζοντας στην σκακιέρα τόσο ο Γιώργος Σπανάκης όσο και ο Κώστας Καλογιαννίδης τα δικά τους δεδομένα με τον πρώτο να παίρνει σημαντικά πράγματα από παίχτες που ήρθαν από τον πάγκο όπως τον Τσουμπλέκα στη φάση του γκολ της ισοφάρισης.

Στο παιχνίδι του καλού ρυθμού και της ταχύτητας που δόθηκε δεν έλειψαν και τα λάθη (πράγμα λογικό) μιας και η απειρία πολλές φορές θολώνει το μυαλό ενός παιδιού οδηγώντας το σε ατραπούς στιγμιαίων λανθασμένων αποφάσεων ωστόσο και αυτό είναι μέρος και κομμάτι της εξέλιξης που σας προανέφερα γιατί κατά την άποψη μου αυτό είναι το πλέον σημαντικό.

Για εμένα προσωπικά δεν έχει σημασία οι βαθμοί και το αποτέλεσμα σε πρώτη φάση όταν υπάρχουν δύο τέτοια φρέσκα και τόσο νεανικά ποδοσφαιρικά πρότζεκτ όσο το να μπορέσουν οι ομάδες μέσα από την δουλειά τους να αποκτήσουν φιλοσοφία και τα παιδιά να βρουν ρόλους και να γίνουν ένα με τα δεδομένα και τις συνθήκες του πρωταθλήματος και της ομάδας. Πράγμα που βλέπω πως γίνεται και στις δύο πλευρές.

Ομάδες που μπαίνουν στην διαδικασία να στηρίξουν και να στηριχθούν σε παιδιά είναι υποχρεωμένες να κάνουν λάθη τα οποία μέσα από την δουλειά τους θα τα διορθώσουν κάνοντας σταδιακά βήματα προόδου τόσο σε ομαδικό, όσο και σε ατομικό και πνευματικό επίπεδο το επόμενο βήμα για το δρόμο της… Εξέλιξης (δεν θα βαρεθώ να το γράφω!).

Και οι δύο ομάδες διαθέτουν ταλέντο, διαθέτουν πολύ καλούς έμπειρους (γιατί πάντα χρειάζονται και αυτοί) παίχτες που μπορούν να βοηθήσουν τους μικρούς και διαθέτουν δύο προπονητές που ο καθένας από την πλευρά του έχει τον δικό του τρόπο να δημιουργήσει αυτό που έχει κατά νου με τον Γιώργο Σπανάκη και τον Κώστα Καλογιαννίδη να τους χωρίζουν οι παραστάσεις και οι εμπειρίες αλλά να τους ενώνει η προσήλωση και ο οργανωμένος τρόπος δουλειάς.

Τόσο η ΑΕΚ Τρίπολης όσο και ο Πανθυρεατικός χρειάζονται χρόνο, υπομονή και πίστη πάνω απ’ όλα σε αυτό το σχέδιο που είναι επί χόρτου και τρέχει και είμαι σίγουρος πως και οι δύο δεν θα αργήσουν να βάλουν τον πήχη πιο ψηλά αναπροσδιορίζοντας στόχους και φιλοδοξίες μπαίνοντας, ξανά σε mood πρωταγωνιστικό στο εγγύς μέλλον.

Το αμέσως επόμενο που θέλω να τονίσω είναι το εξαιρετικό επίπεδο στο οποίο έγινε ο αγώνας και είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές στα χρόνια που εγώ βλέπω αγώνα του τοπικού μας πρωταθλήματος που στα 94’ συνολικά λεπτά που παίχτηκε ποδόσφαιρο δεν είδα, δεν άκουσα και δεν διέκρινα καμία διαμαρτυρία προς οπουδήποτε πέραν των οδηγιών των δύο προπονητών.

Την ίδια στιγμή η διοικήσεις των δύο ομάδων, άνθρωποι που ήρθαν από το Άστρος και Τριπολίτες είδαν μαζί τα παιδιά τους να παίζουν, παρακολούθησαν μαζί τις αγαπημένες τους ομάδες και σίγουρα έστειλαν ένα μήνυμα για το πώς τελικά θέλουμε (και ξανά πρέπει) να είναι το Αρκαδικό ποδόσφαιρο.

Σας ζητώ συγγνώμη αλλά για ακόμα μια φορά θα σταθώ στο κομμάτι της φιλοσοφίας την οποία (όλοι μας) καλούμαστε είτε να αλλάξουμε η και  να βελτιώσουμε αν θελετε γιατί το τοπικό ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε δικό μου που γράφων ετούτες τις γραμμές, ούτε των παραγόντων που βάζουν το χέρι στην τσέπη (και να αξίζουν όπως έχω πει και πάλι κάθε σεβασμό), ούτε των διαιτητών, ούτε της Ένωσης. Έίναι υπόθεση των παιδιών μας, των παιδιών σας, όλων των νέων παιδιών που παίζουν μπάλα στον νομό μας.

Επιστρέφω και ολοκληρώνω το άρθρο μου αυτό με την ωραία, ήρεμη και γεμάτη ποδοσφαιρική υφή που μου άφησε το παιχνίδι αυτό της ΑΕΚ Τρίπολης με τον Πανθυρεατικό χαρίζοντας μου τροφή για σκέψη που αφορά την εξέλιξη που είναι ο μεγάλος στόχος και το επόμενο στοίχημα των δύο ομάδων.

ΥΓ Τι ωραία στιγμή με τον Σαλαπάτα junior και τον μπαμπά του Φίλιππο. Το χαμόγελο του Κωνσταντίνου ξεκάθαρα ήταν το καλύτερο γκολ αυτού του αγώνα.

Αντώνης Χρονάκης