Σήμερα στις 16:15 η κηδεία του Αργύρη Πετρονώτη στον Ι.Ν. Αναστάσεως του Κυρίου των Κοιμητηρίων Θεσ/νίκης (Θέρμη). Του ανθρώπου που μελέτησε ενδελεχώς τη Λαγκαδινή τέχνη της πέτρας, τίμησε και ανέδειξε σε συνεργασία με τα Άνθη της Πέτρας τους Λαγκαδινούς μαστόρους σε όλη τη χώρα!

Δείτε την ανάρτηση του κ. Τσιαούση από τα Λαγκαδινά νέα ΕΔΩ

Αποχαιρετισμός σ' έναν ακριβό φίλο...

Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά πριν 10 χρόνια σ' ένα μικρό καφέ δίπλα από τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Εκείνος είχε έρθει από τη Θεσ/νίκη για μελέτη, σχετικά με την έρευνά του, ενώ εγώ πριν λίγο είχα ολοκληρώσει ομιλία μου σε ιατρικό συνέδριο. Η πρώτη φράση που του είπα ήταν ότι μοιάζει με τον Θ. Κολοκοτρώνη κι εκείνος γελώντας μου απάντησε "Ασκληπιάδη πόσο χρονών με κάνεις;". Του μίλησα για το όραμά μου, για τα Άνθη της Πέτρας που ήταν στα γεννοφάσκια τους. Με κοίταζε προβληματισμένος και σιγά σιγά άρχισε να ξεδιπλώνεται η συζήτηση. Ενώ πλησίαζε τα 90, η κοφτερή ματιά του ήταν το αλάνθαστο ζύγι της κρίσης του. 
Τα επόμενα χρόνια συναντηθήκαμε κάμποσες φορές, ταξιδέψαμε στους δρόμους της μαστοριάς κι επισκεφτήκαμε αρκετά μέρη της Αρκαδίας (σε μια απ' αυτές με ξενάγησε στο ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, όπου δούλεψε 5 χρόνια).  Αν και είχε θητεύσει στο "παλιό" Πανεπιστήμιο, η ερευνητική του σκέψη είχε την ικμάδα του νέου ερευνητή. Η συνεχής ανατροπή των κατεστημένων αντιλήψεων ήταν η μόνιμη έγνοια του. Μιλούσαμε για τη γνωριμία του με τον Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο της Τρίπολης το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου 1940, τις αναβάσεις τους στον Αϊντίνη (μια από τις κορυφές του Μαινάλου), τα σχέδια που του έκανε για το Μέγαρο Μουσικής όπου θα παίζονταν τα έργα του (μεγάλη στενοχώρια είχε που έχασε κείνα τα σχέδια). Αναφερόταν σπάνια στη συμμετοχή του στην Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Και μια φορά, για τη θρυμματισμένη σαν καθρέφτη μνήμη του μετά τα βασανιστήρια στην Μακρόνησο, την "αμαρτία" του που υπέγραψε, αλλά και την περηφάνεια του για ότι δεν πρόδωσε κάποιον από τους συντρόφους του, παρά τα βασανιστήρια. Μιλούσαμε πολύ για την λαϊκή αρχιτεκτονική, αλλά και την ιστορία, αναγνώριζε στιγμές λεβεντιάς των αντιπάλων του και στενοχωριόταν για λάθη ή και ακρότητες των δικών του. Καμάρωνε για τα ταξίδια του Γερμανία-Ελλάδα με ποδήλατο, όταν εκπονούσε το διδακτορικό του.   Ήταν ο πιο "υπάκουος" ασθενής που έχω συναντήσει, αλλά και ο πιο ευγενής συνομιλητής ακόμη και με τον πιο ταπεινό απέναντί του. 
Για τη συμβολή του στην ιστορία της αρχιτεκτονικής δεν αρμόζει να γράψω εγώ, φαντάζομαι ότι θα μιλήσουν άλλοι. Αισθάνομαι την ανάγκη όμως να τονίσω την πρωτοπόρα συμβολή του στην ανάδειξη των μαστόρων της πέτρας σε πρωταγωνιστές της αρχιτεκτονικής σχεδόν δύο αιώνων, την ταυτοποίηση του Λαγκαδινού πρωτομάστορα Αντ. Ρηγόπουλου ως κορυφαίου λαϊκού αρχιτέκτονα και τη μεγάλη του χαρά για τον στόχο της δημιουργίας του Κέντρου Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής και Πέτρας στα Λαγκάδια  μέσω της αγοράς του Ρηγοπουλέικου αρχοντικού από τα Άνθη της Πέτρας. 
Και κάτι για το Ηράκλειο που ζω μόνιμα τα τελευταία 8 χρόνια. Ο Αργύρης Πετρονώτης ήταν ο μοναδικός που αντιστάθηκε στην απόφαση της χούντας να γκρεμίσει το Βαλτέ (Βαλιδέ) τζαμί στο οποίο είχε μετατραπεί ο ναός του Σωτήρος (το μεγαλύτερο μνημείο από την εποχή των Σταυροφοριών). Σύρθηκε στα δικαστήρια από τον Παττακό, στα οποία οι μάρτυρες κατηγορίας έγιναν μάρτυρες υπερασπίσεως... Δυστυχώς ο καθολικός ναός δεν γλίτωσε από τον οδοστρωτήρα της χούντας, όπως και το σώμα του μαστρ-Αργυρη από εκείνον του χρόνου. Το έργο του όμως, η σκέψη του, το ήθος του και η αγάπη του για τον άνθρωπο θα μας συντροφεύουν παντοτινά. 
Καλό ταξίδι ακριβέ μου φίλε ...