Δηλαδή, τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα να πεις! Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την κατάσταση. Δεν υπάρχει ελληνικό κράτος, δεν υπάρχει καταστατικός χάρτης, δεν υπάρχουν οι περιβόητες τρεις εξουσίες, πέφτουν οι τίτλοι του τέλους στο μόρφωμα που ακόμα λέγεται Ελλάδα. Είμαστε ένα πτώμα, ένα κουφάρι πάνω στο οποίο έχουν χιμήξει τα όρνια και αποκόπτουν όσα κομμάτια μπορεί να έχουν ακόμα κάποια αξία.

Η συμμορία εγκληματιών, associazione per delinquere ονομάζεται στα ιταλικά, που έχει καταλάβει την κυβέρνηση, παραβιάζοντας ανοιχτά τους δημοκρατικούς κανόνες και αποθεώνοντας την ανομία (όπως λέει ο Κούλογλου), χρησιμοποιεί τους θεσμούς και την κρατική μηχανή για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα  των ξένων και εγχώριων εντολέων της αλλά και για το κατιτίς της. Τον τελευταίο μήνα κατέρρευσαν τα προσχήματα με το κλείσιμο της ΕΡΤ, την εξοργιστική επίδειξη αδιαφορίας για τις δικαστικές αποφάσεις και εν συνεχεία τις ενέργειες εναντίον άλλων ομάδων εργαζομένων του δημόσιου τομέα (καθηγητών, υπαλλήλων ΟΤΑ, κ.λπ.).

Ο ιδιωτικός τομέας έχει παραδοθεί από καιρό στην αυθαιρεσία του εργοδότη και η κατεδάφιση κάθε εργασιακού δικαιώματος εξελίσσεται χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω παρέμβαση εκ μέρους της εγκληματικής συμμορίας που κυβερνάει.
Τα όρνια, αν δεν τα σταματήσουμε, θα ολοκληρώσουν τη λεηλασία της χώρας στοχεύοντας όλο και πιο μεγάλα θηράματα μέχρι να μείνουν μόνα τους. Τότε θα φύγουν για να κατασπαράξουν άλλη χώρα. Δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτή την τακτική εφάρμοσαν για αιώνες στον Τρίτο κόσμο εξαφανίζοντας κοινωνίες στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, το νέο στοιχείο είναι ότι σήμερα χτύπησαν στην Ευρώπη και βρήκαν πρόθυμους συνεργάτες στην ευρωπαϊκή πολιτική τάξη.

Οι ντόπιοι συνεργάτες τους λέγονται Γιωργάκης Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, με την αντίστοιχη αυλή του ο καθένας. Αυτοί υποτίθεται ότι φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία της κρατικής μηχανής και του πολιτεύματος, ίσως δε αυτό να ίσχυε μέχρι τις εκλογές του 2009. Και μετά ήρθε η τρόικα. Αυτή παίρνει τις αποφάσεις και οι ντόπιοι κυβερνώντες τις εφαρμόζουν με νόμους ad hoc και με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Δηλαδή, η εκτελεστική εξουσία νομοθετεί αλλά και αποδίδει δικαιοσύνη κατά το δοκούν. Με τη σειρά της η εκτελεστική εξουσία ανήκει αναντίρρητα στον αρχηγό.

Πού χωράει η δημοκρατία σ’ αυτό το σχήμα, μου είναι δύσκολο να διακρίνω. Αντίθετα εγώ βλέπω έναν άνθρωπο, τον Σαμαρά, που ελέγχει τα πάντα, που αποφασίζει τις κατευθύνσεις, που κάμπτει το κοινοβούλιο, που υπαγορεύει τις δικαστικές αποφάσεις και όταν είναι αντίθετες με τη θέλησή του τις αγνοεί ατιμώρητα. Η ενός ανδρός αρχή δεν λέγεται δημοκρατία και οι υποκείμενοι σε ένα τέτοιο καθεστώς δεν είναι πολίτες.
Πριν από μερικές μέρες ο Στουρνάρας είπε ότι αν χρεοκοπούσαμε η Ελλάδα θα γινόταν σαν την Αίγυπτο.

Είναι σωστό να ελπίζουμε ότι θα δούμε σκηνές ανάλογες της πλατείας Ταχρίρ για να συμβεί κάποια αλλαγή στη χώρα μας; Είναι τόσο ηλίθιοι οι κρατούντες, τόσο τυφλοί; Και, επίσης, είναι τόσο ωμά εχθρικοί κατά του πληθυσμού που υποτίθεται ότι υπηρετούν; Συμπεριφερόμενοι σαν ξένοι κατακτητές, δείχνουν να τυφλώθηκαν από τον ήλιο του νεοφιλελευθερισμού όπως ο Σαούλ στο δρόμο για τη Δαμασκό και, με τη δικαιολογία της ανάγκης ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, δολοφονούν συστηματικά την ελληνική κοινωνία με μια ατελείωτη χιονοστιβάδα μέτρων που την εξαθλιώνει.

Το δημόσιο χρέος διογκώνεται, ο εθνικός πλούτος ξεπουλιέται, η αστική δημοκρατία καταργείται, η ελπίδα πεθαίνει μαζί με τη δημόσια υγεία και παιδεία. Θηριώδης ύφεση και ανεργία, ερειπωμένα εργοστάσια, κλειστά μαγαζιά, έξοδος των νέων, κοινωνικά χαλάσματα.
Η παρακμή είναι ένα βαθμιαίο φαινόμενο, ένας σταδιακός εκφυλισμός. Αυτό που νιώθω τα τελευταία χρόνια είναι ελεύθερη πτώση στο κενό. Εύχομαι ότι, αν και όταν τελειώσουν όλα αυτά (γιατί ελπίζω ότι κάποτε θα τελειώσουν) οι υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας, ισάξιας της Μικρασιατικής καταστροφής, θα υποστούν την τιμωρία που τους πρέπει. Δεν ξέρω πόση παρηγοριά θα δώσει αυτό σε ένα λαό διαλυμένο, χρειάζεται όμως για να στηθούν σωστά θεμέλια. Είναι αλήθεια ότι η χώρα μας χτίστηκε εξ αρχής πάνω σε στρεβλές βάσεις και μάταια προσπάθησαν πολλοί να διορθώσουν τα πράγματα.

Διαχρονικά οι κυρίαρχες ελίτ εμπόδισαν με κάθε τρόπο την κοινωνία να ενηλικιωθεί, χρησιμοποιώντας την μόνο ως εργαλείο παραγωγής κέρδους, βλέποντάς την ως αντικείμενο εκμετάλλευσης, ξένο πράγμα, λαό υπό κατοχή, όπως αποδεικνύει η ευκολία με την οποία κάνουν τις επιλογές τους.
Γιατί δεν κάνουμε τίποτα; Γιατί μπροστά στην κοινωνική καταστροφή δεν αντιδρούμε; Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που κερδίζουν από την κρίση; Είναι τόση η ανωριμότητά μας ώστε να μην μπορούμε να εκτιμήσουμε τον κίνδυνο; Και, εν πάση περιπτώσει, είμαστε ανίκανοι να αντιληφθούμε τα ψέματα που μας λένε, την εικονική πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν, η οποία συγκρούεται ανοιχτά με το καθημερινό μαρτύριο που ζούμε; Ή οι προοπτικές μας φαίνονται τόσο αποκρουστικές ώστε αρνούμαστε να το παραδεχτούμε;

Βαγγέλης Κορμπάς