Είπα λοιπόν αυτή την φορά να γράψω μερικές σκέψεις για τον Πανθυρεατικό προσωποποιώντας τες λίγο αν προτιμάτε στον Κώστα Καλογιαννίδη με αφορμή το ντέρμπι με τον Ερμή και κάποια πράγματα που είδα και μου υπενθύμισαν την «Καλογιαννίδιο» ποδοσφαιρική μέθοδο που επιστρέφει ξανά.

Τον Κώστα τον ξέρω και με ξέρει καλά, συμφωνούμε αλλά και διαφωνούμε σε κάποια επί μέρους πράγματα όμως κάθε φορά απολαμβάνω να κουβεντιάζω μαζί του για μπάλα γιατί κάθε φορά μου δίνει και μια νέα τροφή για σκέψη και συνεπώς κάτι παίρνω και κάπου με βοηθά αυτό και οφείλω να το παραδεχτώ δημόσια και ειλικρινά.

Αυτή την φορά (για να σας προλάβω) δεν έχω μιλήσει μαζί του και ασφαλώς ούτε ξέρει τι θέλω να γράψω και τι έχω στο μυαλό μου για να αναπτύξω ωστόσο, έχοντας γνώση της ποδοσφαιρικής του φιλοσοφίας θα επιχειρήσω να σας μεταφέρω αυτό που τουλάχιστον εγώ εισπράττω για το που θέλει να το πάει στον Πανθυρεατικό.

Κόντρα στον Ερμή Μελιγούς είδα για πρώτη φορά τον Πανθυρεατικό να παίζει σαν ομάδα του Καλογιαννίδη σε ένα μεγάλο μέρος του αγώνα έχοντας και ο ίδιος την δική του συμμετοχή στον αγώνα παρεμβαίνοντας με λεπτομέρειες που τελικά άλλαξαν την ροή και στο τέλος έκαναν την διαφορά.

Ο Ερμής στο πρώτο μέρος ήταν καλός και θα μπορούσε να είχε προηγηθεί όμως σπατάλησε ευκαιρίες και ήταν φλύαρος σε μια δυο ακόμα περιπτώσεις που βγήκε με παίχτη παραπάνω στην επίθεση και δεν δημιούργησε τελική.

Ο Παναθυρεατικός στο πρώτο μέρος είχε την πρόθεση να κρατήσει την μπάλα στα πόδια του αλλά του έλειπε η σιγουριά πέφτοντας σε λάθη που δημιουργούσαν ανασφάλεια ωστόσο, στα τελειώματα του πρώτου μέρους ο Χαρμπαλής έβαλε την ομάδα του σε θέση οδηγού.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με γκολ για τον Ερμή και με πρόθεση να ανεβάσει τις γραμμές του με τον Καλογιαννίδη εκεί να πατά «στοπ» πηγαίνοντας στην άκρη το 4-4-1-1 και βάζοντας περισσότερα πόδια στον άξονα και τριάδα στο κέντρο για να κάνει την ομάδα του πιο συμπαγή με σημείο «κλειδί» τον Κλεώπα.

Η μετατόπιση του Άγγελου Κλεώπα στην κορυφή της επίθεσης ποντάροντας στην έκρηξη και την ταχύτητα του είναι η κίνηση «ματ» του Πόντιου τεχνικού με τον ποδοσφαιριστή του σε ανοιχτό γήπεδο να του δίνει το γκολ της νίκης έχοντας μάλιστα ανακατέψει ο μικρός και σε άλλες περιπτώσεις την αντίπαλη άμυνα.

Ο Πανθυρεατικός για να σας το συνδέσω πιο ολοκληρωμένα ήταν καλός στο ντέρμπι, ήταν αρκετά προσεκτικός, είχε τρεξίματα και σκληράδα και όταν έπρεπε διάβασε σωστά το παιχνίδι περιορίζοντας τους χώρους με σωστή αμυντική λειτουργία και χωρίς ρίσκο (δεν μπαίνω σε απουσίες μιλάω καθαρά για όσους έπαιξαν).

Πάμε τώρα στην «Καλογιαννίδια» μέθοδο που εγώ είδα τόσο έντονα για πρώτη φορά: Ο Κώστας είναι καλός προπονητής, ψαγμένος, με την δική του άποψη την οποία στηρίζει στον απόλυτο βαθμό, ένας προπονητής που του αρέσει οι παίχτες του να θυσιάζονται για το σύνολο και οι ομάδες του να μπορούν να προσαρμόζονται στους αντιπάλους τους και σε διαφορετικές συνθήκες. Προπονητής με την δική του ποδοσφαιρική ταυτότητα είτε αυτή αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει σε κάποιους άλλους.

Στο Άστρος είδα εγώ τουλάχιστον με τα δικά μου μάτια για πρώτη φορά το «υβδιρικό» ποδοσφαιρικό μοντέλο που τόσο αρέσει στον Καλογιαννίδη να γίνεται πράξη με τους παίχτες του να ανταποκρίνονται σε περισσότερους από έναν ρόλο (δες Κλεώπα και Τακλή που έπαιξε τρεις θέσεις) με την ομάδα του να παραμένει πιστή στον τρόπο και στα δεδομένα που ο ίδιος θέλει (πίεση στη μπάλα, αλληλεπικαλύψεις, γρήγορες μεταφορές στο transition, παιχνίδι από τα άκρα).

Ο Πανθυρεατικός αμύνθηκε και επιτέθηκε με πολλούς παίχτες σε κάποιες των περιπτώσεων πολύ συγχρονισμένα είτε έχοντας κλειστούς διαδρόμους είτε βγαίνοντας και γεμίζοντας την αντίπαλη περιοχή με αρκετές κίτρινες φανέλες έχοντας ο κάθε παίχτης τον δικό του ρόλο στο γήπεδο ως καλός «στρατιώτης».

Αν κάτι έχει στο μυαλό του για τον Πανθυρεατικό και τον τρόπο με τον οποίο θέλει να εξελίξει το γκρουπ του ο Κώστας Καλογιαννίδης αυτό είναι να δημιουργήσει μια ομάδα «χαμαιλέοντα» που θα μπορεί να προσαρμοστεί και να αλλάξει πράγματα στο παιχνίδι της κάνοντας το με συνέπεια και επιτυχία και αυτό είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό του ίδιου του έμπειρου τεχνικού έχοντας μάλιστα την πρώτη ποδοσφαιρική ύλη στα χέρια του με όλη αυτή την ταλαντούχα ποδοσφαιρική πιτσιρικαρία που διαθέτει στο Άστρος.

Εύκολο δεν είναι καθώς μιλάμε για μια διαδικασία που απαιτεί δουλειά, υπομονή και χρόνο που πρέπει να ωριμάσει συνθήκες και δεδομένα (πόσο μάλλον όταν έχει τόσα νέα παιδιά για να υπηρετήσουν αυτό) αλλά για τον ίδιο είναι κάτι που και το γνωρίζει, και το έχει κάνει στο παρελθόν (ναι, σε άλλα πρότζεκτ) και έχει τον τρόπο να το πέράσει.

Η νεολαία που έρχεται με φόρα, τα 15χρονα και 16χρονα παιδιά που ρίχνονται στην «μάχη» (βλέπε τον νεαρό τερματοφύλακα Κασκαμπά) και οι εφτά-οχτώ σταθερά μικροί που βρίσκονται στην ενδεκάδα του δίνουν την δυνατότητα να φτιάξει ο ίδιος αυτό που έχει στο μυαλό του με βάσεις στέρεες για να διδαχθούν τα παιδιά κάτι νέο και καινούριο από την αρχή με τα όποια λάθη μπορεί να γίνουν σε τακτικό σκέλος (καθόλα λογικό).

Η υπομονή και ο χρόνος σε αυτά πάντα λειτουργούν υπέρ και θα πρέπει να λειτουργεί θετικά σε μια τόσο νέα ομάδα που συνεχώς στηρίζει και βγάζει μπροστά τόσα νεαρά παιδιά, που δημιουργεί την νέα δικής της ποδοσφαιρική φουρνιά της Βόρειας Κυνουρίας σπέρνοντας ξανά ταλέντα στο Αρκαδικό ποδόσφαιρο.

Για να σας το απλουστεύσω ο Καλογιαννίδης που άκουσε πολλά το τελευταίο διάστημα είναι καλός προπονητής και δεν σας το λέω εγώ το λέει όμως η δουλειά και η πορεία του (ξέροντας πως θα τα ακούσω κιόλας για όσα γράφω αλλά είναι η αλήθεια αυτή) αλλά δεν είναι μάγος και κάθε πράγμα που πρέπει να γίνει σωστά χρειάζεται χρόνο μα κυρίως υπομονή (το επαναλαμβάνω αυτό).

Πάμε τώρα στον Πανθυρεατικό: Η ομάδα σας έχει «παρόν» και «μέλλον» ξεκάθαρα και χωρίς δεύτερη σκέψη, έχοντας κάνει όλοι σας και σας μιλάω σε πρώτο πρόσωπο δουλειά στο να έχετε και να προωθείται όλα αυτά τα ταλέντα όμως για να μπορέσει να κάνει το κάτι παραπάνω (αν και εφόσον φυσικά είναι στις προθέσεις σας) θέλει τέσσερα-πέντε βασικά πραγματάκια που θα ανεβάσουν την ποιότητα, θα δώσουν λύσεις για να πάρουν και τους μικρούς από το χέρι για να γίνει το επόμενο βήμα.

Δεν ξέρω τις προθέσεις σας και είναι φυσικά δικαίωμα σας το τι θα κάνετε (άλλωστε χέρια που μπαίνουν στην τσέπη στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο εγώ τα εκτιμώ και στα σέβομαι) ξέρω όμως την δεδομένη σας αγάπη και το πάθος που έχετε για τον Πανθυρεατικό και το πόσο θέλετε να τον βλέπετε να κερδίζει και να πρωταγωνιστεί πράγμα που είναι πέρα για πέρα έκδηλο έχοντας καταλάβει την νοοτροπία και την ψυχοσύνθεση σας.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Πανθυρεατικός σας έχει παιδιά, έχει ταλέντο και έχει μεγάλη όρεξη και δίψα για ποδόσφαιρο, έχει κόσμο, έχοντας μπει σε μια νέα ποδοσφαιρική λογική που έχει ως προέκταση της την συνολική ομαδική και ατομική εξέλιξη (ορατό και αυτό).

Φτάνοντας προς το τέλος του άρθρου μου μπορεί να έχω τους λόγους μου να διαφωνώ με κάποιους (ξέρετε και το γιατί και το πώς) όμως παραδέχομαι την αγάπη σας για την ομάδας και σέβομαι το πάθος για τον Πανθυρεατικό, το έχω γράψει ξανά πως δύσκολα και σπάνια συναντάς φιλάθλους αφοσιωμένους τόσο έντονα στην ομάδα τους.

Άλλωστε παιδιά η αγάπη πάντα μοιάζει με δίκοπο μαχαίρι (έχει δει και τις δύο του όψεις) και εσείς το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό και νομίζω πως η αγάπη σας είναι αυτή που κάνει τον Πανθυρεατικό συνεχώς να βρίσκει και να ανεβάζει το κίνητρο και τις φιλοδοξίες του.

Και γράψε, γράψε (ελπίζω να μη σας κούρασα) κλείνω το κείμενο μου με το ότι ο Πανθυρεατικός είναι μια ομάδα που παρουσιάζει (και το λέω ξανά) μεγάλο ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον με προοπτική προς διαχείριση για τα προσεχώς.

Αντώνης Χρονάκης