Βρε, πώς τα φέρνουν οι καιροί... Για τουλάχιστον δέκα χρόνια, ίσως και παραπάνω, μεσούσης και της οικονομικής κρίσης, το περίφημο ελληνικό καλοκαίρι, αυτό το καλοκαίρι που ξεκινά με το ηλιοβασίλεμα στην Οία, που προκαλεί ρίγη στη ραχοκοκαλιά του Ευρωπαίου, του Κινέζου, του Άραβα, του Αμερικανού, το ελληνικό καλοκαίρι που έχει σήμα κατατεθέν τη Σαντορίνη, τη Μύκονο, την Πάρο, τη Νάξο, τη Ρόδο, την Κέρκυρα, την Κρήτη και συνοδεύεται με φωτογραφικές μνήμες γαλανών νερών και απόλαυσης στις διάσημες και ξακουστές παραλίες των νησιών μας, αυτό το όνειρο, ήταν απαγορευμένο για τους Έλληνες.

Η ανάπτυξη υπερπολυτελών θερέτρων στα νησιά μας, τα «βαριά χαρτιά» της τουριστικής ανάπτυξης της χώρα μας, οι οργανωμένες παραλίες στις οποίες οι έχοντες ξένοι έκλειναν από το προηγούμενο καλοκαίρι ομπρέλα και ξαπλώστρα στην πρώτη σειρά, αντί αμοιβής που φθάνει για να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο, τα υψηλότατα ενοίκια των διαμερισμάτων και των καταλυμάτων, το γεγονός ότι για ένα μπουκάλι νερό πρέπει να πληρώσεις 7 και 8 ευρώ, τα καθιστούσαν απαγορευτικά στους Έλληνες των τρεις και εξήντα στην τσέπη.

Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης τα νησιά των Κυκλάδων κυρίως ανέπτυξαν δραστηριότητες ασήκωτες για το φυσικό τους περιβάλλον, αλλά... απαραίτητες για την περίφημη τουριστική ανάπτυξη. Δραστηριότητες οικοδομικές και ανάπτυξη υποδομών που προσελκύουν τους ζάπλουτους ξένους οι οποίοι θαυμάζουν το ηλιοβασίλεμα του Αιγαίου, αλλά θέλουν και το τραπεζάκι τους μέσα στη θάλασσα για να φάνε.

Θυμάστε πόσο κόστισε το εισιτήριο για τη συναυλία του Ρέμου στο Namos; Θυμάστε επίσης και το ξύλο στους εφοριακούς που τόλμησαν να ελέγξουν μια - δυο τέτοιες μονάδες και να επιβάλλουν πρόστιμα; Ή το γεγονός ότι σε κάποια παραλία της Μυκόνου υποχρέωναν πέρυσι τους σερβιτόρους να κάνουν τη δουλειά τους ξυπόλητοι στην άμμο με 35 βαθμούς; Θυμάστε, επίσης, ότι σε Μύκονο και Σαντορίνη οι δημοτικές αρχές ήταν ανήμπορες να επέμβουν, προκειμένου να βρουν στέγη σε λογική τιμή οι νεοδιόριστοι και αναπληρωτές καθηγητές των ίδιων των παιδιών τους, αφού, προκειμένου να νοικιάσουν τα καταλύματά τους σε υψηλές τιμές όλο τον χρόνο, οι ντόπιοι δεν τους δέχονταν ως ενοικιαστές;

(Τους δασκάλους των παιδιών τους!)

Και μετά, ήρθε ο κορωνοϊός και ο τουρισμός από Κίνα, Αμερική, Εμιράτα, Ρωσία... πάπαλα.

Τα μεσημεριανά και βραδινά δελτία ειδήσεων αυτές τις ημέρες διανθίζονται με ρεπορτάζ από τα πρώτης κλάσης νησιά μας. Στους δημοσιογράφους μιλούν επιχειρηματίες που «καταστρέφονται» εφέτος, εξαιτίας της παγκόσμιας απαγόρευσης των μετακινήσεων.

(Συγγνώμη κιόλας, αλλά αν τσεπώνεις έναν σκασμό λεφτά επί δέκα και δεκαπέντε σεζόν, πώς καταστρέφεσαι με μία;.. Ήρεμα ρωτάω.)

Και όλοι, μα όλοι τους, διαλαλούν πτώση τιμών. Και περιμένουν τον Έλληνα τουρίστα.

Έλα, Έλληνα, στον τόπο σου, δηλαδή.

«Εφέτος θα δουλέψουμε με τους Έλληνες, με εσωτερικό τουρισμό, γι' αυτό και ρίχνουμε τις τιμές μας. Οι Έλληνες πρέπει να στηρίξουν τον τουρισμό μας και τα νησιά μας», είπε ο κύριος στο ρεπορτάζ.

Αναρωτιέμαι γιατί ο Έλληνας πρέπει να στηρίξει τα τοπ νησιά μας και τη δυσβάσταχτη για το περιβάλλον τους τουριστική τους ανάπτυξη. Αναρωτιέμαι γιατί ο Έλληνας να θέλει να πάει εφέτος Σαντορίνη, όταν μπορεί να βρέξει τις πατούσες του στη θάλασσα του χωριού του όπως κάθε χρόνο.

Και το χωριό του στήριξη χρειάζεται, περισσότερο από τα κορεσμένα νησιά μας, και μάλιστα φέτος.

Σε λίγο θα μας πουν ότι είναι χρυσή ευκαιρία εφέτος να επισκεφθούμε τους τοπ προορισμούς μας διότι... ποιος ξέρει πότε άλλοτε θα έχουμε το προνόμιο!

Περιμένοντας τον Έλληνα τουρίστα, θα ήταν μάλλον χρήσιμο οι άρχοντες και οι επιχειρηματίες των νησιών μας να κάνουν ένα βήμα πίσω και να επανεξετάσουν τη δραστηριότητά τους, τα πακέτα διακοπών τους, το γεγονός ότι δεν μπορείς να έχεις άλλες τιμές για τον ξένο και άλλες για τον Έλληνα.

Η φωτογραφία, από παραλία της Νάξου το καλοκαίρι του 2018. Καταπάτηση παραλίας και κανένα πρόβλημα. Αναρωτιέμαι με τις ρυθμίσεις για τα τραπεζοκαθίσματα και την επέκτασή τους η οποία θα ψηφιστεί σε λίγες ημέρες, πού θα τα απλώσει τα επιπλέον τραπεζοκαθίσματα ο ταβερνιάρης.

Διότι, από ό,τι θυμάμαι, δεν είχε αφήσει ούτε μία σπιθαμή ελεύθερη.

Γαλανιάδη Εύα