Το ταξίδι του Αρκαδικού στον μαγικό κόσμο της Basket League ολοκληρώθηκε με τρόπο τέτοιο που αφήνει μια πικρία ως προς το τελικό αποτέλεσμα αλλά και υπερηφάνεια και θαυμασμό για την τιτάνια προσπάθεια που έγινε. Όπως, ασφαλώς, αφήνει και μια δόση προσμονής για το μέλλον.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, την εφετινή σεζόν ο ΣΕΦΑ πέρασε από χίλια κύματα σε πολλά επίπεδα. Ωστόσο, πάντα έβρισκε τον τρόπο να ξεπερνά τις δυσκολίες και να στέκεται όρθιος, βασιζόμενος στη σκληρή δουλειά, στο πλάνο και στη μεθοδικότητα του προπονητικού τιμ και ασφαλώς στο μεράκι και στην αγάπη που έχει η διοίκηση ως προς την ομάδα.

Ο Αρκαδικός, παρά τις ελλείψεις με την αρχή της σεζόν στο ρόστερ του, κατάφερε βήμα-βήμα, παιχνίδι με το παιχνίδι να γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστικός αρχικά και να αποκτά τις πρώτες του πολύ σημαντικές εμπειρίες από την κατηγορία.

Η διοίκηση του Αρκαδικού, που δεν σταμάτησε λεπτό να εργάζεται και να βρίσκεται πάνω από την ομάδα, κατάφερε να φέρει στην Τρίπολη παίχτες που άλλαξαν τα δεδομένα στον δεύτερο γύρο και μαζί με την επιτυχία της απόκτησης του Βασίλη Καββαδά ως δανεικού από τον Ολυμπιακό, ο ΣΕΦΑ να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, ξεκινώντας τη μεγάλη ανατροπή.

Η ομάδα της Τρίπολης παίζοντας από τα μέσα περίπου Φεβρουαρίου με την πλάτη στον τοίχο, όχι απλώς μπόρεσε να επιβιώσει, αλλά κατάφερε να κάνει πορεία πρωταθλητισμού να ξεπεράσει τον εαυτό της και να πάρει σπουδαίες νίκες παίζοντας κατά διαστήματα και εξαιρετικό μπάσκετ, νίκες που την οδήγησαν στο να φέρει τα πράγματα τούμπα και να φθάσει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο να διεκδικεί την παραμονή της.

Μάλιστα, και όπως άλλωστε αποδείχθηκε, η υπόθεση παραμονής κρίθηκε από ένα μπλοκ ομάδων που προφανώς δεν ήθελαν τον Αρκαδικό στην Basket League, καθώς τα αποτελέσματα των τελευταίων αγωνιστικών ήταν τέτοια που κάλλιστα δίνουν το δικαίωμα της αμφισβήτησης αλλά και της αμφιβολίας.

Ο Αρκαδικός έπεσε αλλά το έκανε με ψηλά το κεφάλι, με την τύχη να του γυρίζει την πλάτη, με τις συγκυρίες να μην τον ευνοούν, με τη διαιτησία να καθορίζει σε κάποια παιχνίδια αποτελέσματα (βλέπε Κόροιβο στην Τρίπολη), με τις απόλυτες λεπτομέρειες να μην είναι υπέρ του και ασφαλώς με τις συμμαχίες να καθορίζουν την ομάδα θα έπαιρνε μαζί της η Καβάλα.

Η υπερηφάνεια για την ομάδα αυτή έχει να κάνει με την καθαρότητα του Αρκαδικού, με το γεγονός ότι όσα πάλεψε και πέτυχε ήταν αποτελέσματα ιδρώτα, σκληρής δουλειάς και πάντα μέσα στο παρκέ, δείχνοντας στα δύσκολα πως έχει το μέταλλο της ομάδας εκείνης που είναι φτιαγμένη για να πρωταγωνιστεί, δείχνοντας πως όσα εμπόδια και αν παρουσιάζονται στον δρόμο, αν υπάρχει θέληση και πίστη μπορεί να τα καταφέρει.

Η χρονιά αυτή ήταν μαγική όχι μόνο για τον ΣΕΦΑ αλλά και για ολόκληρο τον αρκαδικό αθλητισμό και ασφαλώς για την Τρίπολη, η οποία με δύο ομάδες στις μεγαλύτερες εθνικές κατηγορίες μπάσκετ και ποδοσφαίρου αποτέλεσε λίκνο αθλητισμού των επαρχιακών πόλεων.

Όμως αυτό που έχει σημασία πλέον είναι η επόμενη μέρα για τον Αρκαδικό ο οποίος θα πρέπει ξανά να ορθώσει το ανάστημά του και να κοιτάξει το μέλλον του από μια διαφορετική και πιο ρεαλιστική σκοπιά για την επόμενη σεζόν για να θέσει ξανά τις βάσεις για την επιστροφή του στην Basket League.

Αυτό είναι το όραμα, η δίψα και η επιθυμία όλων των ανθρώπων του Αρκαδικού και φυσικά της διοίκησης η οποία αποτελεί πρότυπο δουλειάς και αγάπης για την ομάδα της η γρήγορη επιστροφή αλλά και η καθιέρωση πια του ΣΕΦΑ στην κορυφαία κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ.

Ο Αρκαδικός εκεί ανήκει και το απέδειξε. Αξίζει να είναι στους καλύτερους τόσο λόγω ιδιοσυγκρασίας όσο και λόγω όλων των τρομερών σκηνών που είδαμε μέσα στη χρονιά με την Τρίπολη και το ΔΑΚ να βρίσκονται στις καλύτερες έδρες του πρωταθλήματος και να καταθέτουν μαθήματα μπασκετικού πολιτισμού.

Ψηλά το κεφάλι για αυτά που ζήσαμε, περηφάνεια για όσα παλέψαμε και προσμονή για όσα θα έρθουν. Η στιγμή της επιστροφής δεν θα αργήσει να έρθει.