Το «όχι» της 28ης Οκτωβρίου, το Έπος 1940-1941 και η Εθνική Αντίσταση 1941-1944 που ακολούθησε, αποτυπώνουν το πνεύμα αντίστασης, το οποίο διαπερνά την ιστορία του λαού μας, έχοντας μετασχηματιστεί  σε  διαχρονική στάση ζωής. Αυτήν που του επέτρεψε να αντιπαλέψει όσους κατά καιρούς  επιβουλεύτηκαν την ανεξαρτησία, την ελευθερία, τη δημοκρατία. Εκείνη την περίοδο, το φασισμό.

Ο φασισμός, που σήμερα «σηκώνει» και πάλι «κεφάλι», υπό διαφορετικές και διάφορες μορφές, αλλά πάντα  με τους ίδιους στόχους,    πρέπει και μπορεί  να αντιμετωπισθεί με την ενεργοποίηση  των λαών και των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων.

Ο σεβασμός προς τη μνήμη της γενιάς του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης και η ευθύνη για το μέλλον, επιβάλλουν τη μεταλαμπάδευση του πνεύματος αντίστασης από γενιά σε γενιά.

Εδώ και πολλά χρόνια, ο Ελληνισμός, και όχι μόνον, αντιμετωπίζει την  επιθετικότητα της Τουρκίας, μέσω της οποίας αναδεικνύεται η στρατηγική στόχευσή της, ο έλεγχός του,  γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά και οικονομικά.

Σε αυτό το πλαίσιο, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου αποτελεί ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της Ιστορίας. 

Η ιστορική μνήμη, το ασταθές και πολεμικό πλέον  διεθνές, ευρωπαϊκό και περιφερειακό περιβάλλον επιτάσσουν, η χώρα μας να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα, διαμορφώνοντας εθνική στρατηγική, σε συμπόρευση με την Κύπρο. Απαιτούνται κινήσεις προληπτικής αποτροπής και αποφασιστικής αντιμετώπισης των επιθετικών ενεργειών της Τουρκίας, αλλά και ενεργού παρουσίας  στο περιφερειακό και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, για τις οποίες εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις αποτελούν η θωράκιση της αμυντικής ικανότητας, η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και η ενίσχυση της εθνικής ενότητας, με πολιτικές κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης και μείωσης των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων.. Η φετεινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου συμπίπτει με την εκ νέου ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή.

Η κατοχή της γης της Παλαιστίνης από το κράτος του Ισραήλ,  η κατοχή του 40 % της Κύπρου από την Τουρκία και ο εποικισμός που συντελείται από τους αντίστοιχους εισβολείς, όπως επίσης και τα εγκλήματα πολέμου κατά των αμάχων εγγίζουν τα όρια της γενοκτονίας, θέτοντας την Παλαιστίνη και την Κύπρο σε κοινή θέση. Και οι δύο προασπίζονται την ίδια τους την υπόσταση αλλά και τη διεθνή νομιμότητα που παραβιάζεται, με την ανοχή ή και τη σύμπραξη της διεθνούς κοινότητας, αφού μάλιστα  οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, παραμένουν «στα χαρτιά».

Χρειάζονται διεθνείς συλλογικές πρωτοβουλίες, ώστε η τήρηση της διεθνούς νομιμότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα «να επανακάμψουν» στην πολύπαθη γη της Παλαιστίνης και στην Κύπρο.

Προς αυτή την κατεύθυνση, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να συμβάλει, αρκεί να μη λειτουργεί, όπως συμβαίνει σήμερα,  ως «δεδομένος και πρόθυμος» υποστηρικτής συγκεκριμένων δυνάμεων και συμφερόντων

ΓΙΩΡΓΟΣ  Η.  ΠΑΠΑΗΛΙΟΎ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ-ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΝΟΜΙΚΗΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΑΡΚΑΔΙΑΣ