Ο Γρηγόρης Λαμπράκης που γεννήθηκε  στον τόπο αυτό, έζησε και πέθανε αγωνιζόμενος για την ειρήνη και  ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Σήμερα 100 χρόνια μετά τη γέννησή του και 49 χρόνια μετά τη δολοφονία του ο αγώνας αυτός είναι πιο επίκαιρος παρά ποτέ, και τα δύο ζητήματα που θα σταθώ, η απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, δείχνουν τη διαχρονικότητα του αγώνα αυτού.

Η Ιμπεριαλιστική Επέμβαση
Σε άρθρο  του στους New York Times ο Eric Schmitt αναφέρει ότι αμερικανοί και άραβες αξιωματούχοι μυστικών υπηρεσιών, έχουν δηλώσει  ότι πράκτορες της CIAδρουν στη  νότια Τουρκία, αποφασίζοντας για το ποιες από τις αντιπολιτευόμενες ομάδες θα πάρουν όπλα για να πολεμήσουν την κυβέρνηση της Συρίας. Με την οικονομική στήριξη Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ αυτόματα όπλα, ρουκετοβόλα, αντιαρματικά, και πυρομαχικά προωθούνται από τα τουρκικά σύνορα μέσα από ένα θολό δίκτυο διαμεσολαβητών, όπως οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», που σε μεγάλο βαθμό ελέγχουν το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο. Για το θέμα αυτό, ήδη από το 2007, σε άρθρο του στον NewYorker, με τίτλο, «Η ανακατεύθυνση» ο SeymourHershέγραφε, «Οι ΗΠΑ έχουν επίσης λάβει μέρος σε μυστικές επιχειρήσεις με στόχο το Ιράν και τη σύμμαχο του Συρία. Ενα υποπροϊόν των δραστηριοτήτων αυτών ήταν η ενίσχυση των σουνιτικών εξτρεμιστικών ομάδων που συμπαθούν την Αλ Κάιντα.» Τον Απρίλιο του 2012 και το Reutersσημείωνε την παρουσία των σκληροπυρηνικών από τη σουνιτική πλειοψηφία που αισθάνεται καταπιεσμένη από του Αλαουίτες του Ασαντ.
Στις 8 Ιουνίου  ο AlexThomsonβρετανός δημοσιογράφος του Channel4 δήλωνε: «Οι αντάρτες του Ελεύθερου  Συριακού Στρατού προσπάθησαν να με κατευθύνουν ώστε να πυροβοληθώ από το Συριακό στρατό». Σε βίντεο φαίνονται ελεύθεροι σκοπευτές να περιμένουν να περάσουν τα Συριακά τανκ και μετά να πυροβολούν πολίτες με στόχο να εμφανίσουν το Συριακό στρατό ως υπεύθυνο των πυροβολισμών και των θυμάτων.
Ενώ ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, και ΕΕ ρίχνουν την ευθύνη για  τις εχθροπραξίες αποκλειστικά στο  καθεστώς, η Ιταλίδα δημοσιογράφος MarinellaCorregiaλέει ότι υπάρχουν πολλά  στοιχεία που αμφισβητούν τους ισχυρισμούς  ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις της  Συρίας ήταν πίσω από τη σφαγή στη Χούλα. Ισχυρίζεται ότι, πρώτα απ' όλα, τα θύματα της σφαγής φαίνεται να έχουν σκοτωθεί από κοντινή απόσταση και όχι ως αποτέλεσμα των βολών πυροβολικού. Την ίδια διαπίστωση κάνει και το δίκτυο RussiaToday(RT).
Οπως επισημαίνουν άλλοι δυτικοί παρατηρητές, ο AbdulHakimBelhaj, διοικητής της Λιβυκής Μαχόμενης Ισλαμικής Ομάδας (LibyanIslamicFightingGroup- LIFG), που το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ την κατέτασσε στις «ξένες τρομοκρατικές οργανώσεις," έχει ενταχθεί στον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» (FSA) μαζί με θρησκευτικούς εξτρεμιστές από το Ιράκ, οι οποίοι ειδικεύονται στις τυφλές τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις που μαστίζουν σήμερα τη Συρία.
Οπως σημειώνει  η ιστοσελίδα «INFOWARS» «τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απεικονίζουν τους υποστηριζόμενους από το ΝΑΤΟ αντάρτες ως δημοκρατικούς ακτιβιστές που αγαπούν την ελευθερία, και οι οποίοι είναι αθώα θύματα αιματοχυσίας. Στην πραγματικότητα όμως, όπως δείχνουν τα παρακάτω βίντεο, τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια».
Σ' αυτά τα βίντεο βλέπουμε, μεταξύ άλλων, ένα πολίτη που κρεμάστηκε από ένα δέντρο από τους Σύριους αντάρτες, επειδή φέρεται να είπε στους παρατηρητές του ΟΗΕ πληροφορίες που οι αντάρτες δεν ήθελαν να γίνουν γνωστές. Εναν ψυχικά ασθενή που ξυλοκοπήθηκε, κρεμάστηκε και στη συνέχεια πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τους αντάρτες, που φώναζαν ο "θεός είναι μεγάλος". Ακτιβιστές που οργάνωσαν συλλαλητήρια για την υποστήριξη της κυβέρνησης απήχθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τους αντάρτες της Συρίας. Σώματα στρατιωτών που σκοτώθηκαν από τους αντάρτες και ρίχτηκαν στον ποταμό Ορόντη. Ενας άμαχος που κατηγορείται ότι είναι "προδότης" κακοποιήθηκε και βασανίστηκε, και αργότερα εικόνες στο Facebookέδειχναν το κομμένο κεφάλι του. Σύριοι αντάρτες προσβάλλουν ένα Αλαουίτη πολίτη πριν από τον αποκεφαλισμό του, άλλοι γελούν με τα ακρωτηριασμένα πτώματα στρατιωτών του Συριακού στρατού, άλλοι ακρωτηριάζουν το σώμα ενός νεκρού άντρα φωνάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα, και άλλοι σύρουν το σώμα ενός στρατιώτη μέσα από την πόλη της Yabrudκοντά στη Δαμασκό, και άλλοι απειλούν τους γονείς ενός παιδιού ότι θα το σκοτώσουν εάν δεν δοθούν χρήματα ως λύτρα. "Αυτόπτες μάρτυρες" που πιάνονται από την κάμερα να καθοδηγούνται πως θα πουν ψέματα για απώλειες. Σύριοι ακτιβιστές της αντιπολίτευσης που σκηνοθετούν ψεύτικο θάνατο με ψεύτικο αίμα και κακή ηθοποιία, ενώ ένας άλλος που προσποιείται ότι είναι νεκρός σε ένα ανοιχτό φέρετρο, με θαυματουργό τρόπο αναστήνετε μετά το τέλος του βίντεο.
Ολα αυτά δείχνουν, όπως σημειώνει η ίδια ιστοσελίδα "πώς οι Σύριοι ακτιβιστές της αντιπολίτευσης σκηνοθετούν ψεύτικα βίντεο με σφαγές και θανάτους, καθώς και πολεμική προπαγάνδα - και πώς ο εταιρικός τύπος την καταπίνει και την αναμασά χωρίς καμιά αμφισβήτηση".
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ασκείται βία από το καθεστώς του Ασαντ, ή ότι ο Συριακός λαός είναι ευχαριστημένος, ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη συρρίκνωση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και εισοδημάτων. Κατά τις επισκέψεις τους στη Συρία 7μέλη του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ) διαπίστωσαν ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού στη Συρία είναι υπέρ της μεταρρύθμισης, αλλά όχι με εξωτερική παρέμβαση και ανάμιξη, η οποία, όπως φαίνεται καθαρά στην περίπτωση της Λιβύης θα μπορούσε να αποδειχτεί καταστροφική. Να διαλύσει τη χώρα σε σωρούς από συντρίμμια και να τη γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω.
Οι Ενδοϊμπεριαλιστικοί  Ανταγωνισμοί
Σε αντίθεση με απόψεις που θεωρούν τον  ιμπεριαλισμό σαν μια πολιτική της  άρχουσας τάξης το φιλειρηνικό αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, η ΕΕΔΥΕ, θεωρεί τον ιμπεριαλισμό σαν το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού που συνδέεται με την κυριαρχία του μονοπωλίου στην καπιταλιστική παραγωγή, τη σύμφυση του βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, την εξαγωγή των κεφαλαίων και του οικονομικού χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών πολέμων για το μοίρασμα των αγορών. Γιαυτό και η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί συνδέονται άμεσα και είναι προέκταση της καπιταλιστικής κρίσης.
Ο «αντιιμπεριαλισμός»  που ταυτίζει τον ιμπεριαλισμό με τις ΗΠΑ, που σήμερα γίνονται επιθετικότερες για να διασφαλίσουν την ηγεμονική θέση τους έναντι ανερχόμενων παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων, είναι «ρηχός». Αυτό γιατί η αντίληψη περί «αυτοκρατορίας» ξεχνά ότι στον πυρήνα του ιμπεριαλισμού βρίσκεται το καπιταλιστικό μονοπώλιο. Εξίσου ιμπεριαλιστική με τις ΗΠΑ είναι η ΕΕ, που ορισμένες δυνάμεις την αντιμετωπίζουν, λαθεμένα βέβαια, και ως "αντίπαλο δέος" στις ΗΠΑ και ζητούν να προχωρήσει η πολιτικο-στρατιωτική ενοποίησή της. Η ΕΕ, όπως κι άλλες ανερχόμενες σήμερα οικονομίες κι άλλες περιφερειακές διακρατικές ενώσεις που συγκροτούνται π.χ. στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ ή της Λατινικής Αμερικής, από τη στιγμή που στο DNAτους έχουν το καπιταλιστικό μονοπώλιο, δεν μπορούν να παίξουν ουσιαστικά θετικό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις, υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ο «πολυπολικός κόσμος», της «νέας αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων», δεν είναι ο κόσμος της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς, αλλά ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Στον κόσμο αυτό το Διεθνές Δίκαιο, όπως το γνώριζαν οι λαοί όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, δεν υπάρχει πια, αφού το Διεθνές Δίκαιο διαμορφώνεται και υλοποιείται όχι ως αποτέλεσμα του συσχετισμού ανάμεσα σε καπιταλιστικές και σοσιαλιστικές χώρες, δηλαδή μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, αλλά του συσχετισμού μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, δηλαδή μεταξύ δυνάμεων που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, αυτή της μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους, που σαν αυτοσκοπός ενώνει τους λύκους ενάντια στα πρόβατα, αλλά δημιουργεί λυκομαχίες και λυκοσυμμαχίες στη νομή της λείας.
Η Ρωσία και η Κίνα, που συμμετέχουν στα διάφορα ιμπεριαλιστικά όργανα, όπως οι G8 και οι G20 προειδοποιούν πως στην περίπτωση της Συρίας και του Ιράν δεν θα ανεχθούν την επανάληψη του λιβυκού σεναρίου. Εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων έχουν την ίδια με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εχθρική στάση απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αλλά διεκδικούν για τα μονοπώλιά τους μερίδιο του πλούτου της περιοχής από τις άλλες ανταγωνίστριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Επιπλέον η Ρωσία, έχει ιστορικούς δεσμούς με τη Συρία, στην Ταρτούς έχει τη μόνη ναυτική της βάση στη Μεσόγειο, έχει συμφωνίες αγοράς όπλων, και πραγματοποιεί ναυτικά γυμνάσια στην περιοχή.
Εδώ μέσο για  τη μεγιστοποίηση του κέρδους  είναι οι υδρογονάνθρακες και  οι δρόμοι μεταφοράς τους. Για παράδειγμα το Ιράν, μαλακό υπογάστριο του οποίου είναι η Συρία, είναι η 4η χώρα στην παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, 3η στα αποθέματα πετρελαίου και 2η στα αποθέματα φυσικού αερίου, παγκοσμίως. Παράλληλα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της Ασίας και της Ευρώπης, σε μια θέση από την οποία μπορεί να εποπτεύει την ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου, αλλά και από την οποία περνούν οι κυριότεροι και πιο συμφέροντες οικονομικά αγωγοί ενέργειας. Επομένως δεν πρόκειται για την όποια ισορροπία μεταξύ δύο αντίθετων πόλων, ενός «θετικού» και ενός «αρνητικού», ενός σοσιαλιστικού και ενός καπιταλιστικού, αλλά για απόκλιση υπέρ της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, δηλαδή δυνάμεων που βρίσκονται στην ίδια πλευρά, στον ίδιο πόλο του πολιτικού φάσματος. Αυτός είναι και ο λόγος που το αντϊμπεριαλιστικό κίνημα ειρήνης στη χώρα μας, η ΕΕΔΥΕ, δεν επιλέγει στρατόπεδο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Οι εξελίξεις  στη Συρία, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, είναι αποτέλεσμα της απροκάλυπτης ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, αλλά και της Τουρκίας, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, του Ισραήλ, σε βάρος της χώρας αυτής, που γίνεται στο έδαφος των σκληρών ανταγωνισμών με τη Ρωσία και την Κίνα και περικλείει τον κίνδυνο γενικευμένης πολεμικής σύρραξης, με την ενεργό συμμετοχή της Ελλάδας, αρχικά σε βάρος της Συρίας αλλά στη συνέχεια και κατά του Ιράν, και θα έχει ολέθριες συνέπειες για τους λαούς της περιοχής μας. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που επεμβαίνουν με κάθε τρόπο (πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, στρατιωτικό) στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας, και του Ιράν, την ίδια ώρα με τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν παραπληροφορούν τους λαούς για να δικαιολογήσουν ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως έκαναν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη. Για παράδειγμα ο PatrickClawsonτου Ινστιτούτου Μελετών στην Εγγύς Ανατολή στην Ουάσινγκτον (WashingtonInstituteforNearEastStudies) ανοιχτά προτείνει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να προκαλέσουν το Ιράν να χτυπήσει πρώτο, ενώ άλλοι προτείνουν στο Ισραήλ να προσποιηθεί επίθεση για να ξεκινήσει τον πόλεμο με το Ιράν.
Οι λαοί είναι  ανάγκη να αντισταθούν στις επεμβάσεις, να εναντιωθούν μαζικά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στο καπιταλιστικό  σύστημα που τον προκαλεί. Η  ΕΕΔΥΕ καταδικάζει τους άδικους, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και παλεύει για να αποτραπεί κάθε εμπλοκή της χώρας μας σ' αυτούς. Ζητά το κλείσιμο της βάσης της Σούδας, αλλά και όλων των βάσεων, καθώς και την άμεση επιστροφή όλων των Ελλήνων ένστολων που βρίσκονται σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό. Αντιπαρατίθεται με αντιλαϊκές κυβερνήσεις που καταπιέζουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, υπερασπίζεται όμως το δικαίωμα κάθε λαού, και επομένως και της Συρίας και του Ιράν, χωρίς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να επιλέγει το δικό του δρόμο ανάπτυξης. Θεωρούμε ότι είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση των λαών να αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να επιδιώκουν τη λαϊκή εξουσία, και να αξιοποιούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, που είναι λαϊκή περιουσία, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών.
Η ΕΕΔΥΕ καλεί  τον ελληνικό λαό να δυναμώσει  την πάλη του για αποδέσμευση  της χώρας μας από το ΝΑΤΟ και  την ΕΕ. Ο λαός μας αλλά και  οι λαοί όλου του κόσμου, που είναι  και οι μόνοι παραγωγοί του  πλούτου, δεν έχουν κανένα όφελος όσο κριτήριο της ανάπτυξης των κρατών θα είναι το κέρδος των καπιταλιστών και η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Τα συμφέροντα των λαών για ειρήνη και ευημερία, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, συνδέονται με την πάλη για τη δική τους εξουσία, για την οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Ο δρόμος αυτός  απαιτεί θυσίες! Ομως θυσίες απαιτεί  και ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Θυσίες χωρίς αντίκρισμα γιατί οι εργαζόμενοι θυσιάζονται  στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου που είναι αυτοσκοπός της καπιταλιστικής παραγωγής, και όχι για την οικοδόμηση ενός κόσμου όπου οι λαοί θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, θα συνεργάζονται και θα ζουν ειρηνικά. Η ένταση του αγώνα για την ειρήνη που είναι αξεχώριστος από τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στα μονοπώλια, είναι ένα «πρέπει» πού ανταποκρίνεται τόσο στις ανάγκες και στις δυνατότητες της εποχής, όσο και στην οφειλόμενη τιμή στο Γρηγόρη Λαμπράκη που έζησε και πέθανε γιαυτά τα ιδανικά, υλοποιώντας τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Οποιος αγωνίζεται μπορεί και να χάσει, αλλά όποιος δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει».