Δεν εξηγείται αλλιώς. Οι πολίτες της χώρας μας μάλλον έχουν αναγάγει σε «to Know us better», που έλεγε στην παλιά ταινία ο Χρόνης Εξαρχάκος, τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και σε μικρότερες ελληνικές πλατείες. Διότι το πανηγύρι τελείωσε, δεν έχει άλλο. Μας βλέπω να συγκεντρωνόμαστε πάλι όταν δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε τον ΦΠΑ -τότε θα υπάρχει λόγος.

Μάλλον, λοιπόν, οι Έλληνες πολίτες εθίστηκαν στις συγκεντρώσεις. Ή βλέπουν πια ως θεραπεία της έλλειψης επικοινωνίας που μαστίζει τα αστικά περιβάλλοντα τις συγκεντρώσεις κάθε τρεις και λίγο. Ως έναν τρόπο να έρθεις πιο κοντά με τον συνάνθρωπο και ομοϊδεάτη -αν και υπάρχει ένα μπέρδεμα ως προς αυτό το τελευταίο. Άλλος λόγος δεν υπάρχει να κλείνουμε κάθε λίγο και λιγάκι το Σύνταγμα. Διότι το «Ναι» και το «Όχι» μάς τελείωσαν. Ή μήπως όχι; Ή μήπως μεταλάχθηκαν και αυτό μάς ενοχλέι;..

Ή μήπως συνηθίσαμε στη διαμαρτυρία;

Μόλις προχθές, ανακοινώθηκαν συγκεντρώσεις υπέρ του «Ναι» και υπέρ του «Όχι». Παρ' ότι το δημοψήφισμα τελείωσε. Μήπως έτσι αποδεικνύουμε επιτέλους ως έθνος ότι ο χρόνος είναι σχετικός και μπορούμε να γυρίσουμε στο παρελθόν όποτε θέλουμε ως λαός; Έχουμε τη μηχανή του χρόνου του Κύρου Γρανάζη; Να οργανώσουμε και ένα δημοψήφισμα την Κυριακή, από την αρχή, τώρα που πήραμε μπρος;

Το δημοψήφισμα έγινε, πάει, τελείωσε. Χαμπάρι εμείς. Νομίζουμε ότι διαμαρτυρόμαστε ακόμα; Νομίζουμε ότι διατρανώνουμε τη θέση μας στην Ευρώπη; Την Ευρώπη που μας την «ξαναχαρίζουν», απ' ό,τι φαίνεται. Και εξακολουθούμε να χωριζόμαστε στους μεν και στους δε; Γιατί, βρε παιδιά, δεν κάνουμε μια κοινή συγκέντρωση, έτσι, χωρίς κανέναν λόγο, να μπερδέψουμε και τα κανάλια που, αναλόγως, προβάλλουν τη μία ή την άλλη συγκέντρωση; Στο κάτω-κάτω, στο ευρώ δεν θέλουμε να μείνουμε και οι του «Όχι» και οι του «Ναι»; Ή μήπως όχι;..

Όσοι έχετε σελίδα στο φατσοβιβλίο, θα έχετε πέσει πάνω ανακοινώσεις για συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, στο ΟΑΚΑ ή στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»: Αποχαιρετάμε τον Μπογδάνο που φεύγει για τη Νάξο, Ανακηρύσσουμε τον Βαρουφάκη βασιλιά, Συγκέντρωση στο Σύνταγμα έτσι, χωρίς κανέναν λόγο, Πρόσκληση στον γάμο του Ιάσονα και της Ελένης (από το αλήστου μνήμης «Ρετιρέ» του Δαλιανίδη), Όλοι στο ΟΑΚΑ, ο Χαλακατεβάκης σήμερα θα πληρωθεί τα ενοίκια (από τους «Απαράδεκτους» αυτό το τελευταίο), Ο Χλαπάτσας θα σας δείξει τι θα πάθετε στο ΟΑΚΑ («Της Ελλάδος τα παιδιά» αυτό). Οι παραπάνω αναφορές στα σίριαλ της δεκαετίας του '80-'90 φανερώνουν την ηλικία των τρολ και την ηλικία εκείνων που γελάνε αμέσως...

Τρολιές,λοιπόν, κατά το κοινώς λεγόμενον, που ξεπηδούν από την ανάγκη του κόσμου να γελάσει και να σατιρίσει με τον τρόπο του μια κατάσταση που μόνο για γέλια δεν είναι...

Έτσι όπως είναι τα πράγματα, με το «Όχι» να γίνεται «Ναι», με την αίσθηση της τρύπας στο νερό, με τα μέτρα που μετρούν για να μας πάρουν, μήπως από την αρχή θα έπρεπε να διοργανώνουμε φανταστικές συγκεντρώσεις; Να προσκαλέσουμε και τον Τσακ Νόρις που αναρωτιέται «Who the fuck is Chuck Alotos?», τον Μεϊμαράκη που χορεύει το «Billie Jean», τον Βαρουφάκη που μαρσάρει με τη μηχανή έξω από το Ευρωκοινοβούλιο; Να φέρουμε ζουρνάδες και νταούλια και φαγητό ρεφενέ; Μακαρονάδες, κατά προτίμηση. Τσάμπα αδειάσαμε τα ράφια;

Από το «Έκτο πάτωμα» οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου, συμπυκνώνουν το νόημα των σκέψεών μας: «Τι μέρα είναι, τι ώρα είναι και ποια χρονιά;/ Το θέμα είναι να έχει βούτυρο η φρυγανιά. /Το θέμα είναι να είχαμε όλοι μας πολλά λεφτά/ και να μην έπρεπε να σηκωνόμαστε απ' τις εφτά».

«Ξυπνήστε, άτομα, στο έκτο πάτωμα»...

Γαλανιάδη Εύα