Για τις ανάγκες του αγιασμού αθλητικών εγκαταστάσεων στο Ηράκλειο της Κρήτης, κατασκευάστηκε ακόμα μία εξέδρα για τους λεγόμενους επισήμους.

(Πόσες ανθρωποώρες έχουν σπαταληθεί στη χώρα μας, και δη στην ελληνική επαρχία, για την κατασκευή ή συναρμολόγηση της εξέδρας για εγκαίνια και αγιασμούς; Αμέτρητες.)

Στην ειδικά διαμορφωμένη εξέδρα κατά την τελετή του αγιασμού, εκεί στο Ηράκλειο της Κρήτης, ανέβηκαν πέντε ιερείς, ο υφυπουργός Αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης, και οι γνωστοί τοπικοί παράγοντες οι οποίοι είτε είχαν εξαγγείλει το έργο μια - δυο δεκαετίες τώρα και το καμάρωσαν... επιτέλους, είτε, κερδίζοντας στις τελευταίες εκλογές πήραν τη δόξα από τους προηγούμενους, οι οποίοι σε κάποιο τοπικό μέσο θα τους κατηγορούν ότι οικειοποιούνται δικά τους έργα. Τα ξέρουμε, τα βλέπουμε παντού. Κοιτάζοντας δε τη φωτογραφία, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι χώρεσαν τσίμα - τσίμα οι επίσημοι. Μπορεί να ήρθε τελευταία στιγμή και κανένας «γκεστ», να μην φανεί ο άνθρωπος;

Και κάτω από την εξέδρα με τους επισήμους που δίνουν τη δική τους... παράσταση, στο αναπηρικό του αμαξίδιο ο πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, Γιώργος Καπελλάκης. 

Ο οποίος είχε προσκληθεί μαζί με τους άλλους επισήμους, αλλά ουδείς μερίμνησε να υπάρχει μια ράμπα για να ανεβεί κι αυτός στην εξέδρα. 

Ούτε, φυσικά, κάποιος από τους «εξεδράτους» σκέφτηκε «ας κατεβούμε κι εμείς κάτω, βρε αδερφέ, ο αγιασμός δεν πιάνει καλύτερα όταν κοιτάς αφ' υψηλού»...

Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του Διαδικτύου και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. 

Εγώ, πάλι, απλώς απορώ: Γιατί... απορούμε; Ζούμε σε μια κοινωνία με συμπεριληπτική κουλτούρα μόνο στα λόγια, σε μια κοινωνία που στην ουσία αποκλείει. 

Γιατί; Επειδή ο περισσότερος κόσμος δεν νοιάζεται, δεν ασχολείται. Ένας τυφλός νέος άνδρας, μου είπε ότι όταν διαμαρτυρήθηκε στον οδηγό που είχε παρκάρει επάνω σε ράγα όδευσης, έλαβε την απάντηση: «Δεν ήξερα ότι θα έβγαινες το πρωί, σόρι!».

Εδώ, στα εγκαίνια στο Ηράκλειο, οι «επίσημοι», οι φορείς της εξουσίας, όλοι αυτοί, τέλος πάντων που θα έπρεπε να αποτελούν το παράδειγμα για τους πολίτες, ανέβηκαν ωραιότατα στην εξέδρα -θα το θεωρούν θεσμικό τους δικαίωμα κι αυτό- και άφησαν τον άνθρωπο μόνο του, κάτω.

Και μιλάμε για τον πρόεδρο της Παραολυμπιακής Επιτροπής. Που δίνει, μαζί με τους αθλητές, έναν πραγματικά μεγάλο αγώνα. Όχι μόνο στον αθλητισμό. Στην καθημερινή ζωή.

Ο υφυπουργός Λευτέρης Αυγενάκης το πήρε πάνω του το λάθος. Ο Γιώργος Καπελλάκης τον ευχαρίστησε και δήλωσε ότι, όλα αυτά τα χρόνια, δεν είχαν οι παραολυμπιονίκες ίδια αντιμετώπιση με τους άλλους αθλητές από την Πολιτεία.

Έχω την πεποίθηση ότι αν επρόκειτο για κανέναν νομάρχη από το παρελθόν που θα πέρναγε ο λόγος του στο κόμμα, θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να χωρέσει ο άνθρωπος...

ΥΓ.: Δεν ξέρω σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα παραδίδεται ένα δημόσιο έργο στους πολίτες και γίνεται αγιασμός. Μπορεί και να γίνεται. Εδώ, πάντως, αγιασμός γίνεται παντού, από τα εγκαίνια μιας γέφυρας ως τα εγκαίνια μιας έκθεσης τέχνης και φωτογραφίας ή με την έναρξη των συνεδριάσεων των Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων. Σε αυτές τις δύο τελευταίες περιπτώσεις, καθόλου δεν βοηθά η τελετή στην αποτροπή των... κακών δαιμονίων, εφόσον επικρατεί φαγωμάρα, που μόνο πολιτική δεν είναι. Από ό,τι έχουμε διαπιστώσει, επίσης, η τελετή αυτή δεν βοηθά ούτε στο να μην παρουσιάσει το δημόσιο έργο προβλήματα από κακοτεχνίες, από λάθη στις μελέτες ή από «φάγωμα» των υλικών στις εργολαβίες. Για μένα, ούτε τα εγκαίνια έχουν κάποιο νόημα. Θα προτιμούσα απλώς να παραδίδονται στην κυκλοφορία οι δρόμοι, τα σχολεία, οι πτέρυγες των νοσοκομείων, να γίνεται έλεγχος αν όλα λειτουργούν σωστά και οι δήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές και λοιποί να μην κομπάζουν στις κάμερες επειδή απλώς έκαναν τη δουλειά τους, δηλαδή επειδή διαχειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα για την ευημερία των πολιτών. Κάποιες πατροπαράδοτες αξίες, διαπνεόμενες από πίστη και ευσέβεια, κατάντησαν πράξεις επίδειξης δύναμης. Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε.

Γαλανιάδη Εύα