Από το 2017 έως το 2030, οι σχετικές πιστώσεις εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους θα καλύπτουν και το δάνειο του αρχικού ποσού των 150 εκατ. ευρώ που είχε λάβει ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων το 2003. Ο Τσίπρας τα έλεγε από πέρυσι ότι θα το έσωζε το Μέγαρο και ο Χουλιαράκης υπέγραψε την απόφαση και την ανάρτησε στη Διαύγεια για να την δει ο λαός.

Το χρέος το αναλαμβάνει ο Οργανισμός Δημοσίου Χρέους και το δάνειο μιας παρέας που έφαγε -προφανώς- με χρυσά κουτάλια θα το πληρώσουμε εμείς, επειδή το δάνειο ο ΟΜΜΑ το είχε λάβει με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Η εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου είναι ο μόνος τρόπος για να πληρωθούν οι τράπεζες -εν προκειμένω η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων που θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιους άλλους χρηματοδότησε από την ίδια «ευρύτερη παρέα» του Μεγάρου- και για να φάνε τα λαμόγια στέλνοντας τον λογαριασμό σε εμάς.

Από κάπου θα προκύψει μια «μικρή» φορολογική επιβάρυνση για να σώσουμε μια επιχείρηση η οποία έπεσε έξω, παρά την τεράστια επιτυχία των συναυλιών και των παραστάσεων που έχει διοργανώσει έως σήμερα. Παρά το γεγονός ότι ο λαός έτρεξε και τρέχει και αγκαλιάζει κάθε παράσταση και κάθε δρώμενο. Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος αγόραζε τα πανάκριβα πολλές φορές  εισιτήρια για να προσεγγίσει αυτό που οι Αυστριακοί και οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, οι Ελβετοί και οι Γάλλοι το έχουν σε κάθε γωνιά των πόλεών τους. Ή μήπως θα μας βγάλουν και τρελούς και θα μας πουν ότι το Μέγαρο δεν είχε έσοδα;

Αν κάθε γραμματέας εκεί μέσα έχει τρεις βοηθούς με μισθό τιτανοτεράστιο για τα σημερινά δεδομένα, αν έχουν γίνει ρουσφετολογικές προσλήψεις με το κιλό, αν τα δάνεια πήγαν αλλού και όχι στην «επένδυση», δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι παρά τα έσοδα, το δάνειο δεν ήταν δυνατόν να αποπληρωθεί.

Ο λαός, λοιπόν, που πηγαίνει στο νοσοκομείο για να χειρουργηθεί και πρέπει να φέρει τα δικά του σεντόνια από το σπίτι, αυτός ο λαός θα φορτωθεί και ένα χαράτσι ακόμα για να σωθεί το Μέγαρο, που τις καλές εποχές το στήριξε και το υποστήριξε.

Χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν κάθε μέρα. Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους και βλέπουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους να αδειάζουν λόγω κατασχέσεων. Για ετούτους εδώ σωτηρία δεν υπάρχει, και τώρα το κράτος έρχεται να τους φορτώσει ένα επιπλέον βάρος, το δάνειο μιας χρεοκοπημένης επιχείρησης.

Το Μέγαρο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό, μια χρεοκοπημένη επιχείρηση, και ως τέτοια θα έπρεπε να κλείσει.

Για όλους όσοι αντιτείνουν ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη εστία πολιτισμού στη χώρα, και ότι είναι ντροπή να κλείσει, να θυμίσω ότι στην Αθήνα επιβιώνουν 270 θεατρικές σκηνές εν καιρώ κρίσης με τον οβολό μας.

Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ να με πουν απολίτιστη παρά να γίνομαι κορόιδο. Πολιτισμός υπάρχει παντού στην Ελλάδα και δεν χρειαζόμαστε ούτε την αίθουσα Τριάντη ούτε την αίθουσα Μητρόπουλου για να τον αναδείξουμε. Οι καρκινοπαθείς δεν μπορούν να κάνουν έγκαιρα τις θεραπείες τους εξαιτίας των ελλείψεων στα νοσοκομεία και εμείς σώζουμε το Μέγαρο, που έτσι κι αλλιώς το έχουμε χρυσοπληρώσει. Μέσα σε όλα τα άλλα, λοιπόν, ίσως βρούμε τα 200 εκατομμύρια ευρώ ενοικιάζοντας σε «επενδυτές» για σαράντα χρόνια έναν αιγιαλό-φιλέτο μαζί με τον αρχαιολογικό χώρο που πιθανόν βρίσκεται κοντά, η εκμετάλλευση του οποίου, προφανώς, θα περάσει στον ιδιώτη ο οποίος, προφανώς, θα κλείσει και τον αιγιαλό και τον αρχαιολογικό χώρο για τους «κοινούς θνητούς». (Αυτά δεν είναι επιστημονική φαντασία. Σχεδιάζονται στο πλαίσιο της «αξιοποίησης» της χώρας μας.)

Αλλά θα έχουμε το Μέγαρο!

Λυπάμαι, αλλά σε μια χρεοκοπημένη χώρα δεν θα πας να σώσεις το εργοστάσιο που φτιάχνει παντεσπάνι, αλλά τον φούρνο που βγάζει ψωμί.

Απλοί κανόνες επιβίωσης, κύριε Χουλιαράκη.

Γαλανιάδη Εύα