Για τον έφηβο, που έφυγε προώρως

Στις  ξόβεργες του παραλόγου

       κρεμάστηκαν τα όνειρά σου

Εκεί, ωιμέ !, μέσα στο πλήθος

      και στον κουρνιαχτό της πόλης.

Μπροστά στα μάτια μας,

Ωιμέ!,

 πετάρισε η ψυχή σου.

Σάββατο ήταν, Μέγα για εσένα.

Αρμάτωσαν μια στοιχειωμένη ψυχή,

                                                 να σε προστατεύει.

Και την ώρα που ψηλαφούσες τη νιότη,

             μια σφαίρα τρύπωσε στον κόρφο σου.

Με μιας, η νύχτα σάστισε

Οι δρόμοι πλάτυναν για να χωρέσουν

        το θυμό της εφηβείας,

                      την οργή των ανθρώπων.

Τ’ άστρα έτρεξαν ντροπιασμένα ,

                 να κρύψουν  το θλιμμένο τους πρόσωπο.

Ποιος ,αλήθεια, αντέχει τέτοιο μαντάτο;

Πώς να διαχειριστείς το ξάφνιασμα του θανάτου;

Ο όλεθρος είχε στείλει προμηνύματα,

          με φωνές,

                         με φωτιές,

                                       με τηλεβόες και τύμπανα.

ΣΙΩΠΗ ,           ΣΙΩΠΗ ,          ΣΙΩΠΗ

Η πόλη της Παλλάδας- επιτέλους- ξύπνησε.

Το φεγγάρι κάθισε στα παγωμένα σου χείλη.

Ρόδο μου, εκατόφυλλο,

Για σένα,

                    αναταράχτηκαν τα πέλαγα

Για σένα,

                   γύμνωσαν τ’άγουρα στήθη τους,

                                              οι πεντάμορφες κόρες.

Εκείνες τις ώρες,

    όλοι περίμεναν τον Αυτοκράτορα.

Μα που είναι τόσα χρόνια ο Αυτοκράτωρ;

Κάποιος είπε, πως τον είδαν να κοιτάζει

   σε σπασμένο καθρέφτη την ‘’καιομένη’’ ψυχή του.

Αγριολούλουδο  της ελληνικής γης,

Για σένα ,

              έμειναν ακοίμητα τα νιάτα.

Ηρωικά βουνά  και  γλαυκοί  ουρανοί,

                  Θ ρ η ν ε ί σ τ ε.

Ένα κομμάτι του αύριο,

                                πετάχτηκε στο Άπειρο.

Για δες, το συνοδεύουν, ως άγημα τιμητικό ,

            τ’ αγριοπερίστερα της μεγάλης πλατείας.

΄΄Να γκρεμιστούν τα τείχη΄΄ ,φώναξες φεύγοντας.

Κι άρχισαν  τα τραγούδια

                              οι νεράιδες στα ξάγναντα.

Τα κύματα βάλθηκαν- και πάλι- να  γκρεμίσουν το βράχο.

 Μικρέ μας, Αλέξανδρε,

                προμετωπίδα  τ΄ονομά σου,

                                   στο βιβλίο της εξέγερσης.

Κι εγώ, ένας από το πλήθος των ταπεινών,

                                                                των καταφρονεμένων

    Την ελπίδα αναζητώ,

      Το δίκιο και τη δύναμη αναζητώ,

για να σταματήσω το ποδοπάτημα της μνήμης σου.

Τι κι αν σε τραγουδήσουν ποιητές, ανθέ μου,

    νωρίς βασίλεψες !

                             μας έφυγες προώρως…

Έτσι,

    για την πλάκα ενός οργάνου της ΄΄αταξίας΄΄.

9 Δεκεμβρίου 2008                                                          

Γεώργιος Καπράνος