Στ' αλήθεια πέσαμε από τα σύννεφα με την επίθεση εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη; Και πρωτίστως τα πολιτικά κόμματα που «δεν ξέρουν - δεν είδαν» και καταδίκασαν για άλλη μία φορά τη βία από όπου(;) κι αν προέρχεται, δίχως να προτείνουν μέτρα για να την σταματήσουν.

Από καταδίκες χορτάσαμε. Καταδικάζουμε την ανομία στα πανεπιστήμια, το «αναρχικό» ξύλο στους καθηγητές που τολμούν να σβήνουν τα συνθήματα των «αγωνιστών», τη βία εναντίον ελεγκτών που κάνουν τη δουλειά τους στα λεωφορεία, εναντίον εφοριακών που τους κυνηγούν οι μεγαλο-ταβερνιάρηδες στα νησιά όπου ένας τηγανητός σπάρος κάνει όσο μιας βδομάδας νοίκι (χωρίς απόδειξη...).

Καταδικάζουμε αβέρτα, διότι είναι ανέξοδο.

Επί περίπου δέκα χρόνια βλέπουμε δίπλα μας να φυτρώνει και να καλλιεργείται μια «ποικιλία» βίας με ατομικά χαρακτηριστικά, που προέρχεται από την αίσθηση που έχουν κάποιοι ότι εκείνοι μόνο είναι οι κατακτητές της απόλυτης αλήθειας και ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό αλλιώς θα πρέπει να αρπάξουμε τις μπούφλες μας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι και ακροαριστεροί και ακροδεξιοί, και διεκδικούν το δίκιο τους μέσα από την αυτοδικία.

Οι προπηλακισμοί και η βία εναντίον πολιτικών προσώπων δε, έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Και όποιος θεωρεί ότι η μούρη του συντηρητικού Χατζηδάκη της Νέας Δημοκρατίας άξιζε τη σπασμένη μύτη που του «χάρισαν» μια χούφτα αγανακτισμένοι στο κέντρο της Αθήνας το 2010, ενώ τον «προοδευτικό» Μπουτάρη δεν πρέπει να τον χτυπάμε ούτε με τριαντάφυλλο, πλανάται πλάνην οικτρά.

Ποιοι χάρηκαν με το ξέσπασμα βίας εναντίον εκείνου που τους έβαζε στα μνημόνια και τους έκοβε μισθούς και συντάξεις; Ε, οι ίδιοι ας μην απορούν σήμερα με τη βία «από την άλλη πλευρά» εναντίον του Μπουτάρη.

Διαβάζω ότι ταυτοποιήθηκαν, λέει, δύο από τους δράστες και ότι έχουν γίνει δύο προσαγωγές, μία μέρα μετά τον ξυλοδαρμό. Αλλά είναι άγνωστο αν θα συλληφθούν ή αν θα αφεθούν ελεύθεροι. Σημειωτέον ότι οι περισσότεροι αφήνονται ελεύθεροι, στο κάτω-κάτω, αυτό ορίζει ο νόμος.

Ατιμωρησία, λοιπόν.

Η αίσθηση της αυτοδικίας διαπερνά τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας όπως μια καυτή βελόνα το πλαστικό. Και η η νομιμοποίηση αυτής της βίας, προϊόν της μισαλλοδοξίας, συμβαίνει αργά αλλά σταθερά. «Η απουσία της έννομης τάξης και κάθε κρατικής δράσης που θα εμπεδώσει το αίσθημα της δικαιοσύνης τροφοδοτούν τα φαινόμενα εκδηλώσεων βίας», διάβασα σε ένα ψύχραιμο σχόλιο και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

Δεν τον συμπαθώ τον Γιάννη Μπουτάρη. Τον θεωρώ «δήθεν». Ανοίγει το στόμα του πολλές φορές και δεν ξέρει τι λέει, προκαλεί για να προκαλεί και έχει γύρω του μια ιδιότυπη δημοσιογραφική προστασία: για παράδειγμα, η Θεσσαλονίκη έμεινε χωρίς νερό μία εβδομάδα, έριξαν το φταίξιμο ακόμα και στο Γραφείο του Πρωθυπουργού εκεί, και ο Μπουτάρης έμεινε στο απυρόβλητο, σαν να μην είναι δήμαρχος. Αλλά: ούτε είχε προγραμματιστεί Gay Pride στη Θεσσαλονίκη χθες ούτε το τουρκικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη έπρεπε να ζητήσει άδεια για να κάνει μια παράλληλη εκδήλωση από τον Δήμο.

Από ό,τι είδα στα βίντεο, ψυχικά διαταραγμένοι άνθρωποι, που ακούνε τα παραληρήματα του Βελόπουλου, επιτέθηκαν ο ένας μετά τον άλλον σε έναν άνθρωπο 75 χρονών. Μάλιστα, ο ένας κρατούσε αγκαλιά και το μωρό παιδί του, ενώ μέσα στο πλήθος διέκρινα δύο αγόρια ούτε 15 ετών να κυνηγούν τον δήμαρχο για να τον χτυπήσουν. Και πολλούς νεαρούς άντρες, ηλικίας από 17 έως 20 ετών, να σπάνε το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου του με κλωτσιές. Να τους χαρακτηρίσω όλους ακροδεξιούς; Άντε και τους χαρακτήρισα. Είτε ακροδεξιός είτε ακροαριστερός, αν μεινεις ατιμώρητος, θα χτυπήσεις τον επόμενο στόχο σου με την πρώτη ευκαιρία και θα προτάσσεις παντού τη βία.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει πουθενά κρατική τάξη και βασιλεύει η ατιμωρησία.

Ένα παράδειγμα: Πριν από δύο χρόνια, «αναρχικοί» έκαναν κατάληψη στη Νομική Αθηνών. Η Αστυνομία, φυσικά, δεν μπορούσε να επέμβει, θα θεωρείτο πράξη φασιστική να πετάξει έξω και να συλλάβει τους ανθρώπους που πέταξαν έξω και χτύπησαν με καδρόνια τους φοιτητές... Διότι το πανεπιστήμιο είναι κυρίως χώρος διακίνησης ιδεών και ναρκωτικών, όχι χώρος εκπαίδευσης και γνώσης.

Τον Ιούνιο του 2017, ο Κ. Γαβρόγλου πέταξε την απόλυτη επιτυχία: «Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και σύλλογος καθηγητών. Ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους».

Απορία: Πότε χρησιμοποιήθηκαν «αστυνομικοί τρόποι» για να καθαρίσουν τα πανεπιστήμια από τους αλλοδαπούς που βιάζουν φοιτήτριες (Θεσσαλονίκη), από ναρκομανείς που κάνουν κατάληψη σε αίθουσες (ΕΚΠΑ, Φιλοσοφική), από τους εμπόρους ναρκωτικών (η Νομική Αθηνών είναι μέσα στις δέκα καλύτερες «πιάτσες» σε όλη την Αθήνα); Ποτέ. Ο κ. Γαβρόγλου, όμως, ουσιαστικά τότε πρότεινε να πάρει το κάθε πανεπιστήμιο τον Νόμο στα χέρια του.

Παρόμοια και η χθεσινή περίπτωση: Δεν μας αρέσει ο Μπουτάρης; Κανείς δεν μας εμποδίζει από το να του σερβίρουμε μπουγάτσα με... ξύλο.

Όποιος εκπλήσσεται, λοιπόν, δεν είναι ειλικρινής. Και αν το πολιτικό σύστημα δεν δράσει σύντομα, αν δεν δράσει ενωμένο, αν τα αρμόδια όργανα δεν τιμωρήσουν για να παραδειγματίσουν, φοβάμαι ότι η κοινωνία μας θα σερβίρει συχνά μπουγάτσα με ξύλο σε πολιτικές συγκεντρώσεις, στον δρόμο, σε όποιον δεν «γουστάρει» ο καθένας κατά περίσταση.

(Φωτογραφία: Eurokinissi)

Γαλανιάδη Εύα