Η οδός Αγίας Βαρβάρας αρχίζει από την ομώνυμη εκκλησία, μία από τις παλαιότερες της Τρίπολης  και καταλήγει στην οδό Κωνσταντίνου ΙΒ΄(Εθν. Αντιστάσεως). Γύρω από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας είναι χτισμένη η συνοικία της Αγίας Βαρβάρας, το Σέχι, μία από τις πρώτες που αναπτύχθηκαν στην πόλη, η οποία και σήμερα διατηρεί τον μοναδικό της χαρακτήρα. Τα παλιά χρόνια σε αυτόν τον δρόμο λειτουργούσαν  πολλά μαγαζιά.

Ξεκινάμε τη περιήγηση της αριστερής πλευράς της οδού 28ης Οκτωβρίου από την οδό Κωνσταντίνου ΙΒ΄ (Εθν. Αντιστάσεως) έως την ο Γεωργίου Α΄

οδό Φωτάκου με ενδιάμεση την οδό Νικηταρά.

Στη γωνία με την οδό Κωνσταντίνου ΙΒ΄ (Εθν. Αντιστάσεως) ήταν το φαρμακείο του Μπακόπουλου και μετέπειτα Θ. Σεχιώτη. Δίπλα, ήταν το ραφείο του Δάμη και το στιλβωτήριο του Γ. Αναστόπουλου, ο Τζιμάστορας.

Κολλητά, υπήρχε το μαγαζί με τα φυτοφάρμακα του Καπλάνη και το μπακάλικο του Ν. Πετρόπουλου. Όταν έκλεισαν τα καταστήματα αυτά, εκεί έγινε το ψητοπωλείο του Κουρέτα και ο «Παιδικός Κόσμος», ένα κατάστημα με παιχνίδια.

Στην συνέχεια ήταν  το γραφείο και τυπογραφείο της εφημερίδας «Αρκαδικός Τύπος» του Παπαδημητρόπουλου. Όταν γκρεμίστηκε, στην οικοδομή που κατασκευάστηκε, στο ισόγειο στεγάστηκε αρχικά το καφενείο του Γλίνου και έπειτα οι ξηροί καρποί του Μπίνη.

Συνέχεια ήταν το σπίτι του δικηγόρου Μιχάλη Ορφανόπουλου και στο ισόγειο είχε το γραφείο του. Δίπλα ήταν ένα διώροφο σπίτι, όπου στον δεύτερο όροφο έμενε ο Ν. Θεοδωρόπουλος και στον πρώτο όροφο ο Πλύτας, λοχαγός στρατολογίας. Στο ισόγειο ήταν φαρμακείο και δίπλα το καπελάδικο της Ελένης Φιλώτα. Έπειτα από το 1940 γκρεμίστηκε το κτίριο και έγινε η Τράπεζα της Ελλάδος. Την εποχή του Πολέμου οι Ιταλοί το είχαν μετατρέψει σε εστιατόριο και καφετέρια, το «Casa di Soldati».

Δίπλα ήταν ένα διώροφο σπίτι με μεγάλη αυλή. Στον πρώτο όροφο έμενε ο  Κ. Ντούρος και έπειτα ο Αναστάσιος Δουβής και στον δεύτερο ο Ηλ. Παναγιώταρος, αρχικά ταμίας της Εθνικής Τράπεζας και στη συνέχεια επιχειρηματίας. Στο ισόγειο ήταν το μαγαζί του Βελέτζα που αργότερα το πήρε ο πατατέμπορος Τυράσκης. Την εποχή του Πολέμου είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς και ήταν η Φέρτσα Νταμερί, η στρατιωτική αστυνομία. Μετά τον πόλεμο έμενε ο οδοντίατρος  Ν. Αδαμόπουλος.

    Στη γωνία με την οδό Νικηταρά ήταν το Ξενοδοχείο ύπνου του Σκολαρίκου και αργότερα έγινε η Αγροτική Τράπεζα. Στον πάνω όροφο έμενε ο διευθυντής Τρυφωνόπουλος.

    Στην απέναντι γωνία ήταν το σπίτι του γιατρού Επαμ. Βοσυνιώτη και στο ισόγειο ήταν το κομμωτήριο του Π. Κωνσταντόπουλου. Την εποχή του Πολέμου στεγαζόταν εκεί ο Ερυθρός Σταυρός.

    Κολλητά ήταν το σπίτι του Πολίτη και στο ισόγειο ήταν το εμπορικό υφασμάτων του  Άγγ. Μπενόπουλου και το κατάστημα της Ένωσης Συνεταιρισμών Δημοσίων Υπαλλήλων.

    Έπειτα ήταν το σπίτι με τη μεγάλη αυλή του γιατρού Χρ. Γεωργακόπουλου. Μετά  ήταν μια μεγάλη αλάνα που για κάποιο διάστημα λειτούργησε ως παρκινγκ για τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ που ήταν απέναντι. Αργότερα το πήρε ο Μαντάς, το έκτισε και στο ισόγειο το έκανε βενζινάδικο και σταθμό αυτοκινήτων. Εδώ τελειώνει η περιήγηση της αριστερής πλευράς της οδού 28ης Οκτωβρίου από την οδό Κωνσταντίνου ΙΒ΄ (Εθν. Αντιστάσεως) έως την οδό Φωτάκου.

    Ξεκινάμε την περιήγηση της δεξιάς πλευράς της οδού 28ης Οκτωβρίου από την οδό Κωνσταντίνου ΙΒ΄ (Εθν. Αντιστάσεως) έως την οδό Δεληγιάννη με ενδιάμεσο την οδό Νικηταρά.

Στη γωνία ακριβώς, συναντάμε το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας.

    Αμέσως μετά υπήρχε ένα διώροφο, όπου στον άνω όροφο έμενε ο γυμναστής Δρίνης και στο ισόγειο βρισκόταν το συμβολαιογραφικό γραφείο του Σωτηρακόπουλου.

    Στη συνέχεια ήταν το κατάστημα των Αφών Παπαντωνίου, αρχικά με πώληση αβγών και κοτόπουλων και στη συνέχεια με αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της «Opel».

    Κολλητά βρισκόταν ένα διώροφο σπίτι στο οποίο έμενε ο στρατιωτικός ιατρός μικροβιολόγος Πετρόπουλος. Εκεί είχε και το ιατρείο του.

    Δίπλα ήταν ένα επίσης διώροφο σπίτι. Στον άνω όροφο έμενε η οικογένεια Πετρόπουλου και στο ισόγειο στεγαζόταν ένα καπελάδικο.

    Τέλος στη  γωνία με την οδό Νικηταρά  ήταν ένα επίσης διώροφο σπίτι. Στον άνω όροφο έμενε ο Μ. Φαρφαράς και στο ισόγειο ήταν τα γραφεία της Υπηρεσίας Εμπορίου.

    Στην απέναντι γωνία με την οδό Νικηταρά ήταν η Ιονική Τράπεζα.

    Στη συνέχεια βρισκόταν ένα μονώροφο σπίτι, όπου στον πρώτο όροφο έμενε ο καθηγητής Αγγλικών Αλιμήσης. Στο ισόγειο είχε το φροντιστήριό του.

    Αμέσως μετά ήταν ένα ωραίο νεοκλασικό κτίριο στο οποίο είχε στεγαστεί προπολεμικά η Μασονική Στοά Τρίπολης, με την επωνυμία Στοά «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».

    Δίπλα ακριβώς ήταν η οικία του Ν. Παναγιωτόπουλου.

    Κολλητά ήταν το εμπόριο υφασμάτων του Ντούρου, έπειτα κάποια οικόπεδα και γωνία με την οδό Δεληγιάννη μια οικία με μεγάλη αυλή μπροστά.

    Ξεκινάμε την περιήγηση της αριστερής πλευράς της οδού 28ης Οκτωβρίου από την οδό Φωτάκου έως την οδό Θεοφιλοπούλου.

Στη γωνία με την οδό Φωτάκου βρισκόταν το αρχοντικό του Καστρίτη δικηγόρου Καλλούτση, όπου είχε μείνει για λίγα χρόνια ο Φωτάκος μετά την απελευθέρωση.  Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 το κτίριο γκρεμίστηκε και κτίστηκε το κτίριο του ΟΤΕ.

Κολλητά ήταν ο οικία του συμβολαιογράφου Βασίλη Μπενόπουλου και δίπλα έμενε ο υφασματέμπορος Άγγ. Μπενόπουλος.

Αμέσως μετά ζούσε ο ξυλογλύπτης Γ. Φρέντζος.

Κολλητά ήταν το διώροφο σπίτι του εφημεριδοπώλη Γ. Σαράφη και γωνία με την οδό Θεοφιλοπούλου έμενε ο μπακάλης Θ. Ζυγομαλάς.

Εδώ τελειώνει η περιήγηση έως την οδό Θεοφιλοπούλου.

Από εκεί έως την πλατεία της Αγίας Βαρβάρας και από τις δυο πλευρές του δρόμου βρίσκονταν κατοικίες και λίγα καταστήματα και η μαιευτική κλινική Παπαγιάννη. Οι οικίες ήταν του Καμπυλαυκά, του Προύντζου, του Χαριτόπουλου, του Γιαννόπουλου, του Νούτσου, του Καρναβέζου, του Θεοφανόπουλου κ.ά. Επίσης υπήρχε το εργοστάσιο χρωμάτων Λουκαίτη.

Τα καταστήματα έως την πλατεία Αγ. Βαρβάρας ήταν λίγα, όπως η κορδέλα του Στεφ. Δωρή, τα μπακάλικα του Τουρλούκη, του Σούμα, του Δημόπουλου και του Μίγγινα.

Το παρόν άρθρο αποτελεί προέκδοση του βιβλίου μου για την πόλη μας μέσα στον χρόνο. Τυχόν λάθη ή παραλείψεις έγιναν άθελά μου και χωρίς δόλο. Παρακαλώ στείλτε παρατηρήσεις στο e-mail μου xristoshmitsias@hotmail.com

Οι φωτογραφίες, από το αρχείο του Μίμη Παπαντωνόπουλου, της οικογένειας Λουκαΐτη -τους ευχαριστώ θερμά- και από το προσωπικό μου αρχείο.

ΧΡΗΣΤΟΣ Η. ΜΗΤΣΙΑΣ