Νίκος Δελφάκης, 18/02-2017

Ψυχοσάββατο σήμερα και θα μεταφέρω ένα ιστορικό που συνέβαινε επί χρόνια σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας.

Η κυρά Γιαννούλα ήταν αριστερή (άντε βρες τώρα πως σε ένα απομονωμένο χωριό γινόταν τότε κανείς αριστερός - ας όψεται η κατοχή), αλλά και θρήσκα. Δύο αδέλφια της είχαν σκοτωθεί στον εμφύλιο και στις αρχές της 10ετίας του 60 έβαζε τον μικρό γιο της και έγραφε τα ονόματα των πεθαμένων της σε μια κόλα χαρτί, των γονέων της των πεθερικών της κλπ, αλλά και των δύο σκοτωμένων αδελφών της και τα έστελνε με τον μικρό γιο της στον παπά του χωριού να τα διαβάσει, μαζί με τα πρόσφορα και τα λοιπά συμπαρομαρτούντα - Να περιμένεις, έλεγε το γιου της, και να μου πεις αν τα διάβασε.

Το παιδάκι περίμενε, γύριζε και της έλεγε την αλήθεια, τα άλλα ονόματα τα διάβασε ο παπάς, των δύο σκοτωμένων όχι. Η κυρά Γιαννούλα όμως συνέχιζε, επί χρόνια πολλά, μαζί με τα άλλα έγραφε πάντα και τα ονόματα των δύο σκοτωμένων αδελφών της και κάθε φορά το ίδιο ακριβώς σκηνικό γύριζε το παιδί από την εκκλησιά "τα άλλα ονόματα τα διάβασε των δύο σκοτωμένων όχι". Δεν ήταν τόσο πρωτοβουλία του παπά όλο αυτό που συνέβαινε (όπως αποδείχτηκε χρόνια μετά), αλλά άλλων ακραίων στοιχείων του χωριού που είχαν απειλήσει "μην διαβάσεις τα ονόματα των τάδε και των τάδε (είχαν γράψει 10-12 ονόματα που απαγορευόταν η μνημόνευσή τους) γιατί θα σε ξουρίσουμε".

Πρώτη φορά το 1977 διάβασε και τα ονόματα των δύο σκοτωμένων αδελφών της και από τότε συνέχεια πλέον.