«Se repaître de chimères», γαλλική έκφραση που στα ελληνικά σημαίνει «χαίρομαι με χίμαιρες». Γάλλοι δεν είμαστε, αλλά η έκφραση μάς ταιριάζει.

Χθες, κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Τρίπολης, το Επιμελητήριο Αρκαδίας ενεργοποίησε ξανά, ύστερα από δέκα χρόνια, την πρόταση να δημιουργηθεί Μουσείο του Αγώνα στην Τρίπολη, αλλά και τη δημιουργία θεματικού πάρκου με αντικείμενο την Επανάσταση του 1821. Το σκεπτικό είναι να αυξηθεί η επισκεψιμότητα της πόλης, η οποία, όπως ανέφερε ο κ. Σαμπράκος, φθάνει μόνο στο 1% της επισκεψιμότητας της Πελοποννήσου. Η δημιουργία ενός μουσείου αφιερωμένου στην Επανάσταση -ως χώρος προτάθηκε από το Επιμελητήριο το Δικαστικό Μέγαρο, αλλά διευκρινίστηκε ότι δεν είναι απαραίτητο να γίνει εκεί- και η μετατροπή της πλατείας Άρεως σε θεματικό πάρκο, όπου θα ανεγερθεί και μαυσωλείο για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, θεωρείται από τον φορέα που εκφράζει τους επιχειρηματίες της Αρκαδίας ότι θα φέρει τουρισμό στην πόλη.

«Η πόλη δεν έχει επισκεψιμότητα, δεν έχει πράγματα να δείξει», ανέφερε ο κ. Μπουντρούκας, προέδρος του Επιμελητηρίου. «Το 2021 έρχεται και πρέπει να καμαρώνουμε για την πολιτιστική μας κληρονομιά και για την Επανάσταση. Γνωρίζουμε ότι είναι δύσκολο μέσα σε τρία χρόνια να ολοκληρωθεί ένα τόσο μεγάλο έργο, όμως, με τη σύμπραξη των φορέων, είναι εφικτό». Ο πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας υπερθεμάτισε, ως προς τη μετατροπή των Δικαστηρίων σε Μουσείο του Αγώνα: «Με το ψήφισμα, δείχνουμε προς την κεντρική εξουσία ότι όλη η κοινωνία συναινεί στην παραχώρηση του Δικαστικού Μεγάρου».

Στη συνέχεια, ο δήμαρχος, αφού έκανε μια τρόπον τινά κριτική στα διοικητικά πράγματα της πόλης εδώ και 63 χρόνια, με ολίγη αυτοκριτική, επεσήμανε ότι σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει ανικανότητα, αλλά αδιαφορία.

Πολλά ακούστηκαν. Όπως αντιρρήσεις για τη χρήση του Δικαστικού Μεγάρου, τα υπόγεια του οποίου έχουν ήδη περάσει από τον Απρίλιο στον Δήμο για να εκτίθενται οι γραφές και οι ζωγραφιές των ανθρώπων που μαρτύρησαν στα χέρια των Γερμανών και αργότερα των ανυπότακτων, όπως επεσήμανε ο κ. Νικολάου, στον Εμφύλιο.

Και γιατί να μην γίνει μουσείο του Αγώνα, του κάθε Αγώνα, το Δικαστικό Μέγαρο; Έχουμε ένα ιστορικό κτίριο και μπορούμε μέσα σε αυτό να εκθέτουμε τα ιστορικά μας. Όλα τα ιστορικά μας...

Ακούστηκαν τόσα πολλά ανέφικτα και αδύνατα στην τρίωρη συζήτηση του θέματος. Οι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου βιάζονταν να τελειώσει η συζήτηση, να περάσει το ψήφισμα για να το επιδώσουν οι Αρχές του τόπου με υπερηφάνεια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που έρχεται σε τρεις ημέρες για να τιμήσει με την παρουσία του τις εκδηλώσεις για την Άλωση της Τριπολιτσάς. Οι δημοτικοί σύμβουλοι ήθελαν τον λόγο επί της διαδικασίας, επί προσωπικού, επί παντός επιστητού. Υψώθηκαν φωνές, ακούστηκαν απαξιωτικές εκφράσεις για συγεκριμένους δημοτικούς συμβούλους και γενικώς το επίπεδο της συζήτησης ήταν όμοιο και απαράλλαχτο με κάθε συζήτηση που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία  δύο χρόνια.

Ως ιστορικός και πολίτης, θα παραθέσω μερικά ερωτήματα και κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με την επισκεψιμότητα της πόλης και το γεγονός ότι «δεν έχει πράγματα να δείξει», πράγμα που, σύμφωνα με το Επιμελητήριο, εμποδίζει τους τουρίστες να μας φέρουν την ανάπτυξη.

Στην πόλη μας λειτουργεί ένα υποβαθμισμένο από τον Δήμο Αρχαιολογικό Μουσείο, με σημαντικότατα εκθέματα. Μέσα στην πόλη δεν υπάρχουν πινακίδες που να κατευθύνουν τον επισκέπτη σε αυτό από κάθε γωνιά της. Δεν το επισκέπτονται καν τα σχολεία.

Στην πόλη μας λειτουργεί Πολεμικό Μουσείο, το οποίο τυγχάνει της ίδιας μοίρας με το Αρχαιολογικό. Ευτυχώς που πέρυσι εθελοντές εκπαιδευτικοί έκαναν δωρεάν ξεναγήσεις και κάποιοι πέρασαν τις πόρτες του για λίγες Κυριακές μέσα στον χρόνο.

Στην πόλη μας λειτουργεί ένα ιδιωτικό «μουσείο» με λαογραφικά εκθέματα, του Τάσου Μπιρμπίλη, το οποίο δεν έχει αναδειχθεί ούτε έχει γίνει κάποια προσπάθεια ενσωμάτωσής του στα αξιοθέατα της πόλης.

Η πόλη μας έχει πάρκα, πλατείες με ιστορικά μνημεία και προτομές, που κάθε χρόνο «βιάζονται» από τους πιτσιρικάδες με τα γκραφίτι και τον κάθε εξυπνάκια που νομίζει ότι κάτι κάνει, ζωγραφίζοντας ως και σανδάλι στο πόδι του αγάλματος του Τερτσέτη έξω από το Δικαστικό Μέγαρο.

Η πόλη μας διαθέτει ένα μικρό αριστούργημα, το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο. Εδώ και τέσσερα χρόνια, σοβάδες πέφτουν από την οροφή, πλημμυρίζει, παρουσιάζει εικόνα διάλυσης.

Στην πόλη μας σχεδιάζεται με μπόλικη φανφάρα αλλά χωρίς κανέναν προφανή λόγο, η δημιουργία μουσείου Μίκη Θεοδωράκη στη Βίλα Τουρκοβασίλη. Με μια παρτιτούρα και ένα ζευγάρι γυαλιά που θα μας παραχωρήσει ο συνθέτης, θεωρούμε ότι θα τραβήξουμε κόσμο. Παρεμπιπτόντως, στη Ζάτουνα υπάρχει μουσείο για τη ζωή του, το οποίο, ω, τι έκπληξη, υπολειτουργεί.

Στην πόλη μας δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, ράμπες αναπήρων, σημάνσεις, διαβάσεις πεζών ορατές με γυμνό μάτι. Δεν υπάρχει καμία υποδομή, δεν υπάρχει καν οδικό δίκτυο που να δημιουργεί εμπιστοσύνη στον επισκέπτη. Οι δρόμοι υποφωτίζονται.

Στον Δήμο μας, έχουμε μια σπουδαία ιστορική εμπορική έκθεση, η οποία έχει μείνει ίδια και απαράλλαχτη όπως τη δεκαετία του 1980 και δεν γίνεται καμία προσπάθεια εκσυγχρονισμού της, παρά το μόνο που κάνουμε κάθε χρόνο είναι τελευταία ώρα και στιγμή στο ΔΣ να συζητάμε για το κόστος των πάγκων του γυφτοπάζαρου -ναι, αυτό είναι, γιατί να κοροϊδευόμαστε πια; Πότε κάθησαν κάτω οι επιχειρηματίες, οι φορείς, ο Δήμος και ο Τεγεατικός να συζητήσουν για ξεναγήσεις, δρώμενα, για την ανάδειξη της ιστορίας της Τεγέας που ξεκινά από την προϊστορία;

Ποτέ.

Στην Τεγέα υπάρχει η μοναδική στην Ελλάδα, ίσως και στα Βαλκάνια, παλαιοχριστιανική βασιλική με τα υπέροχα ψηφιδωτά, που ακόμα δεν έχουμε καν καθαρίσει, συντηρήσει, αξιοποιήσει... Αυτό το μωσαϊκό από μόνο του μπορεί να φέρει επιστημονικό τουρισμό. Αυτό το πάρκο από μόνο του, αυτή η έκθεση από μόνη της, μπορείτ ον Αύγουστο να γεμίσει τα ξενοδοχεία στην Τρίπολη αν επιτέλους ακολουθήσουμε την εποχή και αν σταματήσουμε να αναλωνόμαστε σε κορδέλες, εγκαίνια, λόγια, λόγια και λόγια, λίγα χορευτικά για να τιμήσουμε την παράδοση και έξω από την πόρτα.

Είμαι ιστορικός. Και τη χίμαιρα του μουσείου του Αγώνα, του κάθε αγώνα, θα έπρεπε να την κυνηγάω πρώτη και να χαίρομαι πρώτη μαζί της. Να τρέφομαι από το όνειρο της ανάδειξης της ιστορίας της πόλης μας.

Αλλά ζούμε σε μια πόλη που τα τρία τέταρτά της πιστεύουν ότι εδώ το 1821 έγινε απελευθέρωση και όχι άλωση. Αν ρωτήσετε έξω, θα σας πουν ότι η Τριπολιτσά ήταν ελληνική και ότι ο Κολοκοτρώνης την απελευθέρωσε, τι κι αν ήταν η πρωτεύουσα του πασαλικιού του Μοριά, τουρκόπολη από τη φτιάξη της.

Ζούμε σε έναν Δήμο που γιορτάζει το προσκύνημα του Κολοκοτρώνη σε μια εκκλησία, την πρώτη σύναξη των οπλαρχηγών, με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο, με την εκφώνηση πανηγυρικών χωρίς καμία ουσία, χωρίς κανένα ενδιαφέρον: μννημόσυνο, πανηγυρικός, χοροί στην πλατεία.

Τι να έρθει να κάνει ο επισκέπτης σε αυτές τις εκδηλώσεις; Τον χειροκτοτητή του κάθε πολιτικάντη και του κάθε φιλολόγου που έχει να διαβάσει για την Επανάσταση από το 1970;

Προτού φτάσουμε στο ανέφικτο, ας ασχοληθούμε με το εφικτό. Με αυτά που έχουμε και τα αφήνουμε ξεχασμένα, με όλα εκείνα που μπορούν να γίνουν σπουδαία αν τα δούμε με άλλη οπτική, μακριά από αγκυλώσεις «δικό μου, δικό σου».

Άλλοι Δήμοι στην Αρκαδία, που δεν έχουν τίποτα... ιστορικό να δείξουν, εκτόξευσαν την επισκεψιμότητά τους με φεστιβάλ και δράσεις, και όχι με την επίδοση ψηφισμάτων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Οι καιροί ου μενετοί, και θα συμφωνήσω με τον κ. Θεοδωρόπουλο. Γι' αυτό δεν μπορούμε πια να τρεφόμαστε με χίμαιρες, αλλά επιβάλλεται να ασχοληθούμε με αυτά που έχουμε πρώτα και μετά, αφού μετρήσουμε τα κουκιά μας και δούμε τι μας λείπει, να διεκδικήσουμε περισσότερα.

Ύστερα από δέκα χρόνια οικονομικής αφαίμαξης και κρίσης, ο νους μας πρέπει να δουλεύει πρώτα για το εφικτό. Όταν το φτάσουμε, με το καλό, ας κυνηγήσουμε και αυτά που σήμερα είναι, εκ των πραγμάτων, ανέφικτα.

Διότι τότε θα μπορούμε να τα φτάσουμε.

Γαλανιάδη Εύα