«Πού να το παρκάρω τώρα το καμάρι μου; Πού να το αφήσω το αυτοκίνητό μου που έχω μια δουλίτσα στο δικαστήριο; Για να δω.. Ας μπω στον πεζόδρομο. Α! Παιδάκια παίζουν, ας προσέξω λίγο, πώς ξεπετάγονται κι αυτά μέσα στην πλατεία, τι δουλειά έχουν εδώ, αυλές δεν έχουν για να παίξουν; Κι αν την αφήσω ακριβώς δίπλα στα σκαλιά την αμαξάρα μου; Και τι έγινε;»

Παρκάρει λοιπόν κολλητά στον τοίχο του δικαστηρίου, βγαίνει από το αμάξι, και βρίσκεται απευθείας στα σκαλιά, μην λερώσει και τα παπούτσια του.

Το έχουμε γράψει άπειρες φορές, αλλά μυαλό δεν βάζουν οι συμπολίτες μας: πεζόδρομοι και πλατείες δεν είναι πάρκινγκ. Πόσω μάλλον τώρα που καλοκαιριάζει και οι πλατείες μας γεμίζουν με μικρά παιδιά τα οποία δικαιούνται να παίζουν αμέριμνα σε χώρο όπου απαγορεύεται να κυκλοφορούν οχήματα...

Η φωτογραφία είναι σημερινή και το σχόλιο του αναγνώστη συμπυκνώνει όλη τη νοοτροπία των οδηγών που παρκάρουν όπου βρουν και όπου τους βολεύει:

Αρχιτέκτονες της συμφοράς!! Να μην κάνουν λίγο πιο φαρδιά τα σκαλιά να το ανεβάσει πάνω...