Όλα είναι μια ευθεία γραμμή. Ατέλειωτη. Όλα. Σαν την εθνική οδό Κάιρο – Ισμαϊλία. Νύχτα. Μέσα σ’ ένα γκρίζο αγροτικό αυτοκίνητο. Με σβηστά τα φώτα πορείας. Με ανοιχτά παράθυρα. Να μη νυστάξει ο οδηγός. Με τους ιμάμηδες να ψέλνουν από τη μια στην άλλη άκρη. Λένε, βέβαια, πως η ζωή είναι ένας κύκλος. Κι αν ήταν ζάλη, τότε θα κυβερνούσε. Όχι. Είναι μια ευθεία γραμμή. Κουραστική. Με μια ανεπαίσθητη στροφή. Σαν άρνηση. Λίγο πριν φτάσει κανείς ως το τέλος. Δίχως στάσεις. Δίχως αναπαμό κανέναν. Κοιτάμε ολόγυρα. Η πρώτη μας φορά. Περίεργο. Μόνο έρημος. Κι ερημιά. Και ο θεός. Μόνος. Πάνω στους μιναρέδες. Εποπτεύει. Γελά. Και κλαίει μαζί. Κι εμείς ζούμε όταν οι άλλοι κοιμούνται. Και κοιμόμαστε όταν οι άλλοι ζουν. Αναπόφευκτη μοίρα. Και συναντήσεις. Συγκυρίες. Και κάπου – κάπου κορμιά ξαπλώνουν μαζί. Η παραμυθία της αγάπης. Το άλλοθι του έρωτα. Μυρμηγκάκια σε ατελείωτες πορείες. Να μη μπορεί κανείς να ξεστρατίσει. Να τρυπώνουμε την τροφή του χειμώνα. Απ’ το θέρος. Τσικ – τσικ. Και πάλι απ’ την αρχή. Όλη τη μέρα. Όλη μας τη ζωή. Ανεπαίσθητα. Πειθαρχημένα. Επωφελούμαστε τη δειλία των άλλων. Την αρρυθμία του θυμικού. Τσικ – τσικ. Ο ένας πίσω απ’ τον άλλο. Κι όταν δεν μας βλέπουν ξαποσταίνουμε. Δείχνουμε ακούραστοι. Δεν είμαστε. Μην και φανούμε αδύναμοι. Ευάλωτοι. Εγκιβωτισμένοι στις ζωές των άλλων. Κάθε φορά. Από μια ξεχωριστή φορά. Δε νιώθουμε. Δεν καταλαβαίνουμε. Ψάχνοντας επιπόλαια νορμάλ συντρόφους. Μα δεν είναι κανείς νορμάλ. Γιατί λέγοντας νορμάλ, εννοούμε κάποιον σαν εμάς. Κι εμείς δεν είμαστε νορμάλ. Τόσο απλό. Φυσιολογικό και μη φυσιολογικό. Δυο ορισμοί. Με την ίδια λέξη κι οι δυο. Ω! πόση αντίφαση και κατάφαση μαζί. Πόση ζωγραφισμένη ασάφεια στις ζωές μας. Κι ο έρωτας μόνος. Να πεισμώνει. Να φέγγει σαν ουρανός. Πάνωθέ μας. Να μας σκεπάζει. Μέσα μας. Στη ζέστη του θυμικού. Στο αδύναμο επέκεινα. Που τίποτε ποτέ δεν εξηγεί. Στην γλυπτική των συννέφων σαν κρύβουν τον ήλιο. Στην ομορφιά των εραστών. Στο κρασί που στεγνώνει στα χείλη τους. Στην ηδονή. Των κορμιών. Ας είναι. Μια ατελείωτη ευθεία γραμμή σαν τα πόδια των εραστών. Απλωμένα σε κλίση μιας απραξίας νεκρικής. Μετά τον έρωτα. Που θα κρατήσει για πάντα.

Γ.Δ. Αναγνώστου, Τρίπολη 29 Μαρτίου 2022

Ο Γ.Δ. Αναγνώστου έχει εκδώσει  τις ποιητικές συλλογές, Τα λάματα της πρώτης νιότης (Όστρια,2017) Μέσα στα όμικρον του ονείρου (Γαβριηλίδης,2018), Η πολυθρόνα της λύπης (Ιωλκός, 2021), και συμμετείχε στο συλλογικό έργο, Τα ποιήματα του 2018 (Κοινωνία των (δε)κάτων , 2019). Έχει δημοσιεύσει μικρο-διηγήματα στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά, δε|κατα και ΑΠΙΚΟ.