Το υπουργείο Παιδείας ισχυρίζεται ότι είναι δεμένο, ουσιαστικά, από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και ως εκ τούτου υποχρεωμένο να εφαρμόσει το ενωσιακό δίκαιο και να αναγνωρίσει επαγγελματικά δικαιώματα -ισοτιμία, δηλαδή- των πτυχιούχων κολλεγίων ώστε να έχουν το δικαίωμα να εργαστούν στη δημόσια εκπαίδευση.

Προφάσεις εν αμαρτίαις. Αν ήθελε το υπουργείο Παιδείας να είναι δίκαιο απέναντι στους μαθητές που κοπιάζουν για να δουν τους εαυτούς τους φοιτητές στο ελληνικό πανεπιστήμιο, το οποίο προσφέρει προγράμματα σπουδών που δεν συγκρίνονται καν με εκείνων των κολλεγίων, θα μπορούσε να κάνει για τον «υποχρεωτικό» λόγω ΕΕ διορισμό των αποφοίτων κολλεγίων ό,τι έκαναν οι δικηγόροι της Αθήνας, που διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο αξιολόγησης των πτυχίων προτού εγγράψουν ασκουμένους. Πολύ σωστά ο τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ επεσήμανε ότι η Οδηγία 2005/36/ΕΚ «δεν αφορά τον τρόπο αναγνώρισης και αντιστοίχισης τίτλων σπουδών της αλλοδαπής. Περιορίζεται στα επαγγελματικά προσόντα, αφού σύμφωνα με το ενωσιακό δίκαιο τα εκπαιδευτικά συστήματα εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ, οι οποίες μπορούν και πρέπει να εφαρμόζουν τους δικούς τους κανόνες όσον αφορά την αναγνώριση ή μη των τίτλων σπουδών (πτυχίων) που έχουν αποκτηθεί σε άλλη χώρα».

Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι τα διάφορα κολλέγια που δίνουν τίτλους σπουδών εξ αποστάσεως, με τριετή, κατά κανόνα, εκπαιδευτικά προγράμματα και όχι τετραετή, δεν συμμετέχουν καθόλου στην έρευνα, απαραίτητη ακαδημαϊκή διαδικασία.

Για να μην πούμε, ασφαλώς, ότι μια μεταπτυχιακή εργασία στη Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ προϋποθέτει πρωτότυπη έρευνα, ενώ ένα «μεταπτυχιακό» στα διάφορα κολλέγια δίνεται με δέκα σελίδες κείμενο πάνω σε πράγματα χιλιοειπωμένα. Λογικό. Πληρώνεις και παίρνεις. Μόνο που αυτό που παίρνεις, θεωρείται ισότιμο με την πρωτότυπη έρευνα ενός αποφοίτου που έφτυσε αίμα για να το αποκτήσει.

Αντί οποιουδήποτε άλλου επιχειρήματος, παραθέτω τη λίστα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των πανεπιστημίων μας και των διάφορων κολλεγίων, για να ξέρουμε στους αποφοίτους ποιων «ιδρυμάτων» αποδίδονται ελέω ΕΕ ισότιμα δικαιώματα.

Πρέπει να επισημανθεί, επίσης, ότι θα έπρεπε όλο το σύστημα ως προς τους διορισμούς εκπαιδευτικών στο Δημόσιο να αλλάξει. Κατ' αρχάς, πρέπει να αρχίσουμε να παραγάγουμε εκπαιδευτικούς δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Κατά τη γνώμη μου, ένας απόφοιτος σαν κι εμένα που συνειδητά δεν έλαβε ούτε ένα μάθημα Παιδαγωγικών στη σχολή επειδή δεν τον ενδιέφερε να διδάξει, δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να δώσει εξετάσεις στον ΑΣΕΠ. Ένα μεγάλο πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος στη χώρα μας, είναι το γεγονός ότι ενώ εκπαιδεύουμε σε πολλές σχολές ερευνητές, βγάζουμε εκπαιδευτικούς που προσβλέπουν στον διορισμό όχι επειδή έχουν τα προσόντα ή το μεράκι να διδάξουν, αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουν μια σταθερή δουλειά. Πράγμα που θα λυνόταν, ασφαλώς, αν δεν ήταν υποχρεωτικό, για παράδειγμα, ένας ιστορικός να περάσει στον ΑΣΕΠ, να διοριστεί πέντε χρόνια σε ένα σχολείο και μετά να πάρει απόσπαση (τις περισσότερες φορές, ας μην κρυβόμαστε, ρουσφέτι) ώστε να εργαστεί στην έρευνα, στα Γενικά Αρχεια του Κράτους, για παράδειγμα.

Από τη μια πλευρά μια κυβέρνηση που θεωρεί «άριστο» ένα κολλέγιο που δραστηριοποιείται στη χώρα μας και βρίσκεται στη θέση 22.084 της παγκόσμιας κατάταξης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και από την άλλη καθηγητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί λένε «όχι» στην αξιολόγηση και... μη μου τους κύκλους τάραττε. Επίσης, η βάση του 10 πρέπει να καταργηθεί. Δεν είναι δυνατόν να περνούν σε σχολές, σε οποιεσδήποτε σχολές, μαθητές που γνωρίζουν λιγότερο συντακτικό και μαθηματικά από αυτά που θα έπρεπε να γνωρίζει ένα παιδί της Πρώτης Γυμνασίου.

Και που, δυστυχώς, δεν τα γνωρίζει. Θυμίζω ότι ο μέσος Έλληνας μαθητής είναι λειτουργικά αναλφάβητος. Αλλά, δεν πειράζει, δύο Παρασκευές τον μήνα ας μένει η τσάντα στο σχολείο και ας σκοτωνόμαστε τι θα κάνουμε των Τριών Ιεραρχών ή αν πρέπει να διδάσκονται τα Θρησκευτικά στα σχολεία...

Πάντως, είδαμε όλοι πού οδηγεί η «αριστεία» της κυβέρνησης. Περιορίζεται στην προοπτική βολέματος των αποφοίτων κολλεγίων. Οι οποίοι στην πλειονότητά τους με τις ελλιπέστατες γνώσεις που λαμβάνουν, επιπέδου τετάρτης Λυκείου ας πούμε με το αμερικανικό σύστημα, θα έχουν τη δυνατότητα  να μπουν και εκείνοι στην κρεατομηχανή των φροντιστηρίων για τον ΑΣΕΠ και να ξεφραγκιαστούν για άλλη μία φορά με την ελπίδα του διορισμού τους.

Καμία ελπίδα, δυστυχώς.

Γαλανιάδη Εύα