Η Ανάβαση Δημητσάνας - Ζυγοβιστίου αποτελεί ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός για τη «φτωχή» σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα και πανελλαδικές διοργανώσεις Αρκαδία.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οι αγώνες να γίνονται πάση θυσία.

Διότι υπάρχει μεν το Θεού θέλοντος, αλλά υπάρχει και το καιρού επιτρέποντος...

Στην 22η Ανάβαση Δημητσάνας - Ζυγοβιστίου, υπό την αιγίδα του Δήμου Γορτυνίας, θα μπορούσαμε να είχαμε θρηνήσει θύματα, εξαιτίας όχι ενός, αλλά δύο ατυχημάτων που είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών παιδιών και τριών ενηλίκων.

Τα ατυχήματα οφείλονται, σύμφωνα με την ενημέρωση που έχουμε, σε μηχανικές βλάβες των οχημάτων που συμμετείχαν, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι θεατές στέκονταν σε σημεία του δρόμου όπου υπήρχαν προειδοποιητικές ασπροκόκκινες κορδέλες -και μόνο- χωρίς να τους απομακρύνει κάποιος.

Αναρωτιόμαστε, όμως: Σε συνθήκες καύσωνα, με υπερβολική ζέστη σε όλη τη χώρα, με απαγόρευση της κυκλοφορίας σε πάρκα και δάση, πώς είναι δυνατόν ο Δήμος Γορτυνίας να μην έλαβε υπόψη του αυτή την παράμετρο;

Μήπως θα έπρεπε να είχε αναβληθεί η 22η Ανάβαση για άλλες, πιο δροσερές μέρες, χωρίς μάλιστα απαγόρευση κυκλοφορίας στις ορεινές περιοχές;

Ως προς τα λοιπά, η διοργανώτρια εταιρία στην ανακοίνωσή της επισημαίνει: «Η ανάβαση Δημητσάνας - Ζυγοβιστίου πραγματοποιήθηκε με όλα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας».

Ποια μέτρα ασφαλείας;

Όταν θεατές για οποιοδήποτε λόγο παρακολουθούν τον αγώνα από σημεία στα οποία δεν πρέπει να βρίσκονται -όπως στην περίπτωση του πρώτου ατυχήματος- για ποια μέτρα ασφαλείας συζητάμε; Έστω ότι δεν... κόβει το μυαλό των θεατών, έστω ότι πρόκειται για νέους ανθρώπους που ήθελαν να τραβήξουν βίντεο και φωτογραφίες, όπως είπε ο δήμαρχος Γορτυνίας Ευστάθιος Κούλης στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 το πρωί της Δευτέρας, δεν πρέπει να υπάρχει έλεγχος ώστε να απομακρύνονται από επικίνδυνα για τη ζωή τους σημεία;

Μια κορδέλα αρκεί;

Και, επειδή είπε ο κ. δήμαρχος ότι υπήρχαν προστατευτικές μπάρες στο σημείο του πρώτου ατυχήματος... Κάτι αλουμινένιοι σωλήνες, δεμένοι μεταξύ τους, που στήριζαν πλαστικά διαφημιστικά μπάνερ υπήρχαν λίγα μέτρα πιο 'κει, και που δεν θα σταματούσαν ούτε... κριό μαινόμενο.

Υπάρχουν τα βίντεο...

Εν πάση περιπτώσει, η διοργανώτρια εταιρία έκανε τη δουλειά της, και ο Δήμος Γορτυνίας, που έχει θέσει τη διοργάνωση υπό την αιγίδα του, έπρεπε να κάνει τη δική του.

Πέρα από τα ατυχήματα, που συμβαίνουν και στις αρτιότερες διοργανώσεις -στις οποίες, πάντως, δεν υπάρχουν θεατές σκόρπιοι σε επικίνδυνα σημεία με γκρεμό από κάτω κι αν υπάρχουν, απομακρύνονται- ο καύσωνας και η απαγόρευση κυκλοφορίας στους ορεινούς όγκους θα έπρεπε να προβληματίσουν αν μη τι άλλο τον Δήμο Γορτυνίας.

Εν μέσω καύσωνα και σε μια περίοδο εξαιρετικά επικίνδυνη για την εκδήλωση πυρκαγιών, από τις οποίες έχει υποφέρει πολύ η Γορτυνία, θα μπορούσε να είχε ζητήσει ο Δήμος την αναβολή της διοργάνωσης για άλλες, δροσερές ημέρες.

Ίσως πρέπει, επίσης, να αλλάξει η παράδοση, την οποία έχουμε για ευαγγέλιο στον τόπο μας, αρνούμενοι συστηματικά να αποδεχθούμε ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάζουν κάποτε, ιδίως όταν δεν συμβαδίζουν πλέον με τη ζωή. Δηλαδή: Επειδή επί τριάντα χρόνια η Ανάβαση διοργανώνεται τον Ιούλιο δεν σημαίνει ότι εσαεί πρέπει να διοργανώνεται τον Ιούλιο, με τις νέες κλιματικές συνθήκες που επικρατούν και που διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα στον τόπο μας.

Σαφώς, τέλος, η διοργάνωση πρέπει να έχει άριστες προδιαγραφές και όχι «όπως πέρσι και πρόπερσι».

Ο Δήμος Γορτυνίας, επίσης, όπως και κάθε Δήμος στην Αρκαδία, πρέπει να δίνει την αιγίδα του μόνο σε ό,τι αξίζει. Όχι σε ό,τι παραδοσιακά απλώς γίνεται όπως γινόταν πριν από τριάντα χρόνια...

Έξι ελαφρά τραυματίες σε έναν αγώνα που τελικά διεκόπη.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ, πολύ χειρότερα και εκτός από ακόμα μία τραγωδία, θα βλέπαμε και το γνωστό μπαλάκι των ευθυνών να αλλάζει χέρια και να καταλήγει στην εξέδρα.