+ Κυριακή τῆς Τυροφάγου

Τήν ἀνάμνησιν τῆς ἐξορίας τοῦ Ἀδάμ ἀπό τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἔταξαν τήν παραμονήν τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς οἱ θειότατοι Πατέρες, δεικνύοντες ὄχι διά λόγων ἁπλῶν, ἀλλά ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων, πόσον ὠφέλιμον εἶναι εἰς τόν ἄνθρωπον τό τῆς νηστείας καλόν καί ἀντιθέ­τως πόσον ἐπιβλαβές καί ὀλέθριον ἡ ἀκρασία καί τῶν θείων ἐντολῶν ἡ παράβασις, καί ὅτι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους ἐστίν ἡ τῆς νηστείας ἐντο­λή, ἥν λαβόντες οἱ πρωτόπλαστοι καί μή φιλάξαντες αὐτήν, οὐ μόνον θεοί οὐκ ἐγένοντο, ὡς ἐφαντάσθησαν, ἀλλ' ἀπώλεσαν καί ἥν εἶχον μακαρίαν ζωήν καί πεσόντες εἰς φθοράν καί θάνατον, μετέδωκαν αὐτά ταῦτα  καί μυρία ἄλλα κακά, ὄσα ἐκεῖθεν ἔπηγασαν εἰς ὅλον τό  ἀνθρώπινον γένος.

Ταῦτα πάντα τιθέασιν ὑπ' ὄψιν ἡμῶν σήμερον οἱ θεοφόροι Πατέρες, ἵνα ἐνθυμούμενοι τό πόθεν ἐξεπέσαμεν καί τί ἐπάθομεν διά τήν τῶν πρωτοπλάστων ἀκρασίαν καί παρακοήν, σπουδάσωμεν ἐπανελθεῖν πάλιν εἰς τήν ἀρχαίαν ἐκείνην μακαριότητα καί δόξαν διά νηστείας καί τῆς ὑπακοῆς εἰς πάντα τά θεῖα προστάγματα.

 Ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ χειροτόνησε εἰς Πρεσβύτερον  τόν  Ἱεροδιάκονο   π. Αριστείδη Ηλ.  Σκόρδο

Στοιχεῖο ἀναγκαῖο γιά τή λειτουργική καί λατρευτική ζωή τῶν Χριστιανῶν εἶναι οἱ Λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή οἱ Ἱερεῖς μας. 

Σήμερα,  ὅμως,  ὑπάρχει ἀπροθυμία στούς νέους νά γίνουν ἱερεῖς καί παρατηρεῖται τό φαινόμενο πολλές ἐκκλησίες μας νά εἶναι κλειστές, οἱ Ἅγιες Τρά­πεζές τους νά μένουν ἀλειτούργητες καί οἱ Χριστιανοί μας νά μένουν ὡς «πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα».

Μέσα σ' αὐτή τήν κατά­σταση τῆς ἀπογοητεύσεως συνεχῶς ἐπε­νεργεῖ ἡ χάρις τοῦ Κυρίου μέ ἀποτέλεσμα ἀργά  ἀλλά σταθερά νά ἐμφανίζονται νέοι πού ἀποδέχονται τό κάλεσμα τοῦ θεοῦ καί δέχονται νά γίνουν Ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου καί Λειτουργοί τῶν Μυστηρίων του.

Σήμερα Κυριακή τῆς Τυρινής 22α  Φεβρουαρίου 2015  στόν ἐνοριακό Ἱερό Ναό  Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ χειροτόνησε εἰς Πρεσβύτερον  τόν  Ἱεροδιάκονο   π. Αριστείδη Ηλ.  Σκόρδο τελειό­φοιτο τῆς Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Σχολής   Αθηνών, ὅ ὅποιος κατάγεται ἀπό τό χωριό Πάπαρι Μαντινείας.  

Εὐχόμαστε νά ζήσει ὁ νέος Ἱερέας καί νά εὐαρεστήσει  «θεό  καί ἀνθρώποις».

 ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ

ΙΕΡΕΩΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ ΣΚΟΡΔΟΥ

«Ἔφθασε καιρός,

ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή,

ἡ κατά δαιμόνων νίκη,

ἡ πάνοπλος ἐγκράτεια,

ἡ τῶν Ἀγγέλων εὐπρέπεια,

ἡ πρός Θεόν παρρησία …

Κύριε, δι’ αὐτῆς ἀξίωσον καί ἡμᾶς,

προσκυνῆσαί σου τά Πάθη καί τήν ἁγίαν Ἀνάστασιν,

ὡς φιλάνθρωπος».

Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Τό Δοξαστικό τῶν Αἴνων, πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο ἀπό τούς ἁγίους Ἱεροψάλτες μας, κάνει λόγο γιά τήν ἀρχή τῆς νηστείας καί συνάμα γιά τήν ἀρχή τῶν πνευματικῶν ἀγώνων, πού ξεκινοῦν αὔριο, καθώς σήμερα, Κυριακή της Τυρινῆς, εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα πρίν τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ἀνάμνησιν ποιεῖ τῆς ἀπό τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ.

Αὐτή τήν ἡμέρα οἰκονόμησε ὁ Θεός, Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, στόν περικαλλῆ Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως νά μέ εἰσάγετε στόν δεύτερο βαθμό τῆς Ἱεροσύνης.

Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός αὐτό, γιατί ἀπό τή μία ἐνθυμούμεθα τήν ἔξοδο τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο καί ἀπό τήν ἄλλη  προετοιμαζόμεθα γιά τήν εἴσοδό μας στήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Αὐτά τά δύο γεγονότα ἔρχονται καί ἑνώνονται ἐδῶ μέ ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτό τῆς Ἱεροσύνης.

Ἀπό τή μία ἡ Ἔξοδος ἀπό τόν Παράδεισο γιά τήν ἀνυπακοή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἄλλη ἡ εἴσοδος στά ἐνδότερα τοῦ Καταπετάσματος ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ καί ἀναξίου δούλου τοῦ Κυρίου.          

Τό Γεροντικό ἀναφέρει ὅτι, ὅποιος εἶναι παράφρων, ὅποιος δέν ἔχει συνείδηση καί δέν ἐλέγχει τόν ἑαυτό του, μόνο αὐτός μπορεῖ νά αὐτοεπικληθεῖ ἄξιος.

Τά νοήματα πού ἐξάγει ἡ σημερινή ἡμέρα, Σεβασμιώτατε, εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγάπη, ἡ συγγνώμη, ἡ συγχωρητικότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ ὑπακοή καί ἡ ἀνυποκρισία.

Ὅλα τά παραπάνω εἶναι οἱ ὁδηγοί τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά, ἐκτός ἀπ’ αὐτό, εἶναι καί κάποιες ἀπό τίς ἀξίες, πού πρέπει νά φέρει ὁ Ἱερέας στήν πνευματική του φαρέτρα.

Ἱεροσύνη καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι δυό ἔννοιες, πού σχετίζονται πολύ μεταξύ τους, γιατί ὁ Ἱερέας πρέπει νά ἀδειάσει τόν ἑαυτό του ἀπό φροντίδες καί μέριμνες βιοτικές, γιά νά μπεῖ στόν δύσκολο δρόμο τῆς Ἱεροσύνης. Τό ἴδιο πρέπει νά κάνει καί ὁ πιστός, ξεκινώντας τόν ἀγῶνα τῆς νηστείας κατά τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Πολύ εὔστοχα, ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή παρομοιάσθηκε σάν μία ἔρημος, τήν ὁποία πρέπει νά διασχίσουν οἱ πνευματικοί ὁδοιπόροι, γιά νά φθάσουν στήν δροσερή Ὄαση.

Πνευματικοί ὁδοιπόροι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί καί Ὄαση δέν  εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά τό Πάσχα.

Οὔτε, ὅμως, ὁ δρόμος τῆς Ἱεροσύνης καί τῆς πνευματικῆς διακονίας εἶναι στρωμένος μέ ροδοπέταλα, κι αὐτό γιατί ἡ Ἱεροσύνη δέν εἶναι ἐξουσία.

Ἡ μόνη ἐξουσία, πού μπορεῖ ὁ Ἱερέας νά ἔχει ἐπάνω στούς πιστούς, εἶναι ἡ ἐξουσία τῆς ἀγάπης.

Αὐτό γίνεται γιατί ὁ Ἱερέας δέν ἔχει δική του αὐτόβουλη Ἱεροσύνη, ἀλλά τή μία καί μοναδική, τήν αἰώνια Ἱεροσύνη τοῦ Χριστοῦ.

 Αὐτή τήν Ἱεροσύνη, Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, ἑτοιμάζομαι νά λάβω καί ἐγώ σήμερα, διά τῶν ἁγίων χειρῶν σας, καί ἰδιαίτερη συγκίνηση, χαρά καί δέος μέ διακατέχουν, ἅγιε Γέροντα, αὐτή τήν στιγμή, γιατί, σάν γνήσιος συνεχιστής τῶν Ἀποστόλων, θά παραδώσετε αὐτό πού λάβατε καί ἐσεῖς, τήν παρακαταθήκη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτή τήν παραληφθεῖσα παρακαταθήκη εἶμαι διατεθειμένος ὄχι μόνο νά τήν διαφυλάξω, ἀλλά καί νά δώσω ὅλο μου τό εἶναι μέχρι ἐσχάτης μου  ἀναπνοῆς, στήν δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί στή διακονία τοῦ φιλόχριστου Λαοῦ Του, «ἐν τῶν νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι».

Αὐτή τήν ἱερή στιγμή αἰσθάνομαι ἀπό καρδίας τήν ἀνάγκη νά προσφέρω εὐχαριστήρια δοξολογία στόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν γιά τίς ἀμέτρητες δωρεές Του.

Ἀπό τή μικρή μου ἡλικία ἔνοιωσα τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά εἰσβάλει στή ζωή μου καί νά τήν εὐεργετεῖ.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεός Του μοῦ γέννησαν τόν πόθο τῆς Ἱεροσύνης, μέ ἀξίωσαν τοῦ πρώτου βαθμοῦ της καί σήμερα, παρά τήν ἀναξιότητά μου, χειροτονοῦμαι Πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας Του.

Δοξάζω τό ἔλεος καί τήν φιλανθρωπία Σου, Κύριε, καί ψάλω, ὡς ὁ  Δαυίδ: «Τό ἔλεός σου», Κύριε, «καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου».

Ἱστάμενος ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὀφείλω νά τόν εὐχαριστήσω γιά τήν εὐλογία νά χειροτονηθῶ Πρεσβύτερος στόν Ἱερό Ναό του. Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Δημήτριε, πρέσβευε ὑπέρ ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου, ὅπως διακονήσω ἀκατακρίτως.

Δέν ξέρω τί νά πρωτοθυμηθῶ, Σεβασμιώτατε, γιά τό σεπτό πρόσωπόν σας.

Ἡ ἀγάπη, πού μοῦ δείξατε ἀπό τά πρῶτα μου βήματα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀνυπέρβλητη.

Ἡ στοργή, πού μέ περιβάλλατε, εἶναι μοναδική.

Τό ἀδαμάντινο τοῦ χαρακτῆρα σας, πρωτόγνωρο.

Σᾶς εὐχαριστῶ, πού μέ ἐμπιστευθήκατε καί, διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν ἁγίων χειρῶν σας, μέ χειροτονήσατε Διάκονο τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Σεβασμιώτατε, σᾶς εὐχαριστῶ γιά τό ἐνδιαφέρον σας, τίς ποικίλες νουθεσίες καί τήν ἐπιείκεια πού δείχνετε πρός τό πρόσωπό μου, καθώς ἐπίσης καί γιά τήν πατρική σας ἀγάπη.

Σᾶς εὐγνωμονῶ, πού σήμερα μοῦ δίνετε τόν δεύτερο βαθμό τῆς Ἱεροσύνης, αὐτόν τοῦ Πρεσβυτέρου.

Εἴθε ὁ πανάγαθος Θεός νά σᾶς χαρίζει μακροημέρευση, καί τά ἔτη σας νά εἶναι ὑγιῆ, πολύκαρπα, εὐλογημένα καί πάμπολλα!

Ἀσπάζομαι τήν ἁγία δεξιά σας! 

Μέ τήν ἄδειά σας, σέ αὐτό τό σημεῖο θά ἤθελα νά ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μου πρός κάποια πρόσωπα, πού συνέβαλαν τά μέγιστα στήν προσωπική μου προκοπή.

Κατ’ ἀρχάς, θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τόν Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Ἰωάννη Σουρλίγγα, Προϊστάμενο τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως, πού μέ καθοδήγησε στά πρῶτα λειτουργικά μου βήματα.

Πρό τῆς εἰς Διάκονον χειροτονίας μου συνεργαστήκαμε ἄρτια στό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πάπαρι.

 Ἀκόμη, τόν εὐχαριστῶ γιατί ἔχει περιβάλει μέ ἀγάπη καί στοργή τόσο ἐμένα, ὅσο καί τή σύζυγό μου.

Παπα - Γιάννη μου, νά ξέρεις ὅτι εἶσαι γιά μένα τό ἐμπνευσμένο πρότυπο τοῦ ἄοκνου καί γεμάτου προκοπή Ἱερέως.

Στή συνέχεια, θά ἤθελα νά ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μου πρός τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη πατέρα Θεόκλητο Ντούλια, ὁ ὁποῖος μέ καθοδηγεῖ πνευματικά καί μέ στηρίζει ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία.

Ἀκόμη θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τούς Ἐφημέριους τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως, πού μέ δέχθηκαν καί μέ ἀγκάλιασαν σάν παιδί τους κατά τή διάρκεια τῆς διακονίας μου, Ἀρχιμανδρίτη Βενέδικτο Καρύδη καί Πρωτοπρεσβύτερο Σωτήριο Ἀθανασούλια. Τούς ἐκκλησιαστικούς Ἐπιτρόπους καί Νεωκόρους, τίς ἐθελόντριες ἀπό τό Φιλανθρωπικό Πρόγραμμα «Τό καλάθι τοῦ πτωχοῦ ἀδελφοῦ», τήν Κατηχήτρια κ. Ἀγγελική καί τά παιδάκια τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου.

Εὐχαριστῶ καί τούς Ἐφημέριους τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Τριπόλεως, πού μᾶς φιλοξενοῦν σήμερα.

Πολλές εὐχαριστίες ὀφείλω στόν πατέρα Δημήτριο Κολλιόπουλο, τόν Διάκονο τῆς Μητροπόλεώς μας, πού μέ μύησε στά καθήκοντα τοῦ Διακόνου.

Πολλές εὐχαριστίες μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου ὀφείλω στήν σύντροφο καί συνοδοιπόρο τῆς ζωῆς μου. Πολυαγαπημένη μου Ἰωάννα, θέλω νά γνωρίζεις ὅτι στό πρόσωπό σου βρῆκα τήν ἐκπλήρωση τοῦ ἱεροῦ μου πόθου. Ἕνα πρᾶγμα θά ἤθελα νά ζητήσω αὐτή τήν ὥρα: Οἱ μόνες μας μέριμνες νά εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία. 

Ἀκόμη, θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τούς ἀγαπητούς μου γονεῖς Ἠλία καί Βασιλική καί τά ἀδέρφια μου Σταυρούλα, Θεοφάνη καί Ἰωάννη, πού μέ στήριξαν σέ κάθε μου ἀπόφαση καί μέ γαλούχησαν στά χριστιανικά ἤθη.

Ἐπίσης, ὀφείλω εὐχαριστίες στήν οἰκογένεια τῆς συζύγου μου, πού μέ περιέβαλλε μέ περισσή ἀγάπη.

Κλείνοντας, Σεβασμιώτατε, θά ἤθελα νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι, ὅπως «ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων», ἔτσι καί ἐγώ γιά τό ποίμνιο πού θά μοῦ ἀναθέσετε εἶμαι διατεθειμένος νά δώσω τήν ψυχή μου, ἄχρι τέλους τοῦ βίου μου. Δέν θά πάψω ποτέ νά αἰνῶ, νά ὑμνολογῶ καί νά δοξολογῶ τόν μοναδικό Τριαδικό Θεό καί νά δέομαι ὑπέρ πάσης ψυχῆς θλιβομένης καί καταπονουμένης. Γιατί ὁ κάθε πιστός τήν φοβερά ἡμέρα ἐκείνη τῆς Κρίσεως θά ἀπολογηθεῖ μόνο γιά τή δική του ψυχή, ἐνῶ ὁ Ἱερέας θά πρέπει νά δώσει ἀπολογία καί γιά τίς ψυχές τῶν ἐνοριτῶν του.

Ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου! Γένοιτό μοι, Κύριε, κατά τό ρῆμα σου καί τό θέλημά σου!

«Τῆς σοφίας ὁδηγέ, φρονήσεως χορηγέ, τῶν ἀφρόνων παιδευτά, καί τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστά, στήριξον, συνέτισον τήν καρδίαν μου, Δέσποτα. Σύ δίδου μοι λόγον, ὁ τοῦ Πατρός Λόγος· ἰδού γάρ τά χείλη μου, οὐ μή κωλήσω ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τόν παραπεσόντα». Ἀμήν.                                 
                 + Ἱερεύς Ἰωάννης Σουρλίγγας