Ο κρατικός κορβανάς πληρώνει για την εικόνα και τη διασφάλιση της φήμης της ελληνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό, αλλά την ίδια στιγμή το Δημόσιο αρνείται να αποζημιώσει μια οικογένεια που έχασε ένα παιδί από αδέσποτη σφαίρα μέσα στο ίδιο του το σχολείο.

Πριν από λίγες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας η συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με μια πολυεθνική εταιρία που κάνει λόμπινγκ, με το αζημίωτο. Στόχος της συνεργασίας περιγράφεται αρχικά ως η «θετική προβολή της Ελλάδας», στη διακήρυξη όμως γίνεται σαφές πως το διακύβευμα είναι τελικά η εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης, και πιο συγκεκριμένα «η προστασία και προβολή της φήμης της» (δείτε αναλυτικά ΕΔΩ).

Κόστος, 1 εκατ. ευρώ για οκτώ μήνες.

Και κάπως έτσι, δύο ασύνδετες υποθέσεις, συνδέονται. Στη μία περίπτωση το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει χρήματα για να αποζημιώσει μια οικογένεια για την οδύνη και τον χαμό του παιδιού της, από υπαιτιότητα και του ίδιου του κράτους που εδώ και χρόνια δεν έχει κατορθώσει ούτε να προστατέψει τους πολίτες από το έγκλημα αλλά ούτε και να εντοπίσει τον δράστη της δολοφονίας ενός παιδιού. Από την άλλη, όμως, το Ελληνικό Δημόσιο «βγάζει το πορτοφόλι» για να προστατεύσει την εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης.

Το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους αρνείται να καταβάλει την αποζημίωση ύψους 500.000 ευρώ στην οικογένεια του 11χρονου Μάριου από το Μενίδι, ο οποίος έπεσε νεκρός από σφαίρα κατά τη διάρκεια της σχολικής γιορτής τον Ιούνιο του 2017, μπροστά στα μάτια της μητέρας του, των δασκάλων και των συμμαθητών του στο Μενίδι.

Ο λόγος, ότι μια αποζημίωση τέτοιου ύψους «θα ρίξει έξω» το κρατικό ταμείο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσό έχει επιδικαστεί από το Διοικητικό Πρωτοδικείο και το Ελληνικό Δημόσιο έχει ασκήσει έφεση.

Μπορεί το χρήμα να φέρει το παιδί πίσω; Όχι, μακάρι να ήταν έτσι. Στην οικογένεια όμως οφείλεται η ηθική δικαίωση, έστω και έτσι.

Και ένα κράτος που δεν μπορεί να εντοπίσει τον δολοφόνο ενός παιδιού, που παρακολουθεί τις ειδήσεις για τις σφαίρες που σφηνώνονται στα μπαλκόνια των πολιτών και στα παρμπρίζ των ταξί -διότι και μετά τη δολοφονία του Μάριου υπάρχουν καταγγελίες για αδέσποτες σφαίρες πάνω από το Μενίδι που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατο πολιτών, όλες στο αρχείο, βεβαίως...- οφείλει να σωπαίνει, για να μην το πούμε διαφορετικά, και να κάνει αυτό που αποφάσισε το δικαστήριο.

Χρήματα, όμως, υπάρχουν για την προβολή της φήμης της ελληνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό και για τη «διαχείριση» επικοινωνιακών κρίσεων. «Ανάμεσα στα αντικείμενα του έργου αναφέρεται η ''διαρκής ανάλυση sentiment της δημοσιότητας και του αφηγήματος για την χώρα και την Ελληνική Κυβέρνηση, προκειμένου να λαμβάνονται εγκαίρως πρωτοβουλίες επικοινωνιακής βελτίωσης, σε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα''», λέει το ρεπορτάζ.

Ο κρατικός προϋπολογισμός αντέχει το κόστος για την προστασία του «αφηγήματος» της κυβέρνησης -κάτι που αντικειμενικά δεν έχει καμία απολύτως ωφέλεια στη χώρα, απλώς πληρώνουμε για να φαίνεται ότι η κυβέρνηση κάνει δουλειά στη χώρα.

Το κράτος, όμως, δεν πληρώνει για την ηθική δικαίωση των θυμάτων ενός όχι ατυχούς συμβάντος -οι πυροβολισμοί είναι καθημερινή πραγματικότητα στο Μενίδι- αλλά μιας κατάστασης που δεν ελέγχει και δεν έχει ελέγξει ακόμα και μετά τη δολοφονία ενός παιδιού μέσα στο σχολείο του!

Οι δημοσκοπήσεις αναφέρουν ότι το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών ενισχύεται.

Ντροπή και τσίπα δεν έχει μείνει ούτε για δείγμα.

Γαλανιάδη Εύα