«Να αλλάξουμε, μπορούμε.., να γίνουμε έτσι.., να πάμε τη χώρα εκεί.., να πάμε τη χώρα με ένα άλλο σχέδιο..
Έχω φοβερές ιδέες..,  ακούει κανείς;.., ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.., μια άλλη πολιτική είναι απαραίτητη..»
Πρόκειται για ατάκες καθημερινές από διανοούμενους, από «ενεργούς πολίτες». Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πολλά από αυτά που λέγονται ή υπονοούνται υπαγορεύονται από μια ανάγκη για μια καλύτερη Ελλάδα, για ένα λιγότερο ζοφερό μέλλον.

Αυτή την ώρα της απόλυτης δυσπιστίας και προτού αναζητηθούν «σύμβουλοι», «εταιρείες συμβούλων», διαμορφωτές κοινής γνώμης, οργανωμένα τουιταρίσματα και ποστ στην κοινωνική δικτύωση ο τόπος χρειάζεται «εμπράγματη πολιτική». Η πολιτική στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία δίνει το δικαίωμα στους πολιτικούς να γίνουν σχεδιαστές. Να πάρουν πρωτοβουλίες, να παίξουν τα ρέστα τους.
Εμπράγματη πολιτική ασκείται όταν αυτό που πρόκειται να προωθηθεί είναι μόνο αυτό που όντως συντελέστηκε. Τότε αν και εφόσον έχει συντελεστεί μπορεί ύστερα να αντιταχθεί, να διορθωθεί..
Με λίγα λόγια κάντο πρώτα και μετά πες το..
Εμπράγματη πολιτική για να βρει η Πολιτική τη χαμένη της αξιοπιστία. Έτσι θα πάψει να είναι έρμαιο τροϊκάνικων διαθέσεων. Από την άλλη πλευρά, έτσι λαϊκιστικά συνθήματα τύπου «τρόικα εσωτερικού» και «τρόικα εξωτερικού» θα είναι ευφάνταστα, αλλά εσωτερικής κατανάλωσης. Πολιτική παντού, ολιστικά μέσα κι έξω.. ‘Ο,τι κάνουμε έξω, κάνουμε και μέσα. Μηδενική ανοχή μέσα, μηδενική ανοχή και έξω. Εθνικό σχέδιο δράσης μέσα, εθνικό σχέδιο δράσης και έξω.
Ο σημερινός κατακερματισμός της κοινωνίας σε αδέσμευτες και μη ενσωματωμένες διάσπαρτες προσωπικότητες, χωρίς κόμματα, χωρίς αντιπροσώπευση, η σημερινή επικρατούσα νεοφιλελεύθερη λογική του «ρύθμιση του κράτους κατά το δοκούν και εκεί που εξυπηρετεί» είναι πράγματι δύσκολοι αντίπαλοι. Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι χρειάζονται 2-3 ηγέτες να «αλλάξουν» το ρου.., αυτό που ξέρω είναι ότι χρειάζεται Πολιτική με αποδείξεις. Τα πολλαπλά και ετερογενή ακροατήρια, που το καθένα έχει τη δική του νοοτροπία, τη δική του ιεράρχηση αξιών και τη δική του ιστορία θα συνεχίσουν απρόσκοπτα την εύκολη κριτική μέσω νεοπαγών και ανερμάτιστων πολιτικών σχηματισμών, μέσω τουιταρισμάτων και ποστ στην κοινωνική δικτύωση, μέσω ιστοσελίδων προβληματισμού.
Τακτικές «κόκκινων γραμμών», δηλώσεων & δημόσιων τοποθετήσεων (ακόμα και καλών προθέσεων) είναι λιγότερο ωφέλιμες από την εμπράγματη πολιτική, αυτή που με α και ω θα εμπεριέχει τις προθέσεις της και το πρόσημο (αριστερό ή δεξιό).
Εμπράγματη πολιτική στο ατέρμονο περιβάλλον της ρύθμισης της αγοράς και της οργής είναι η αντιπροσώπευση. Εμπράγματη πολιτική είναι το τέλος του αυτάρεσκου (συχνά εύστοχου) εξαγγελτικού λόγου. Η αξία των μεσολαβητών, δηλαδή των κομμάτων, είναι μέρος της Δημοκρατίας μας. Οι προσωπικότητες, οι διανοούμενοι δε θα ήταν καθόλου άσχημο ως πολιτικό παράδειγμα να στρατευθούν (και όχι κατ’ ανάγκη να ενσωματωθούν) με τις καλές τους προθέσεις και τις εύστοχες παρατηρήσεις στους μεσολαβητές.
Μια ύστατη προσπάθεια ενδυνάμωσης της αξίας της Δημοκρατίας περνάει από τα κόμματα-μεσολαβητές και τα αναδυόμενα μαζικά κινήματα. Ασφαλώς όχι από τα κρατικιστικά, καρτελοποιημένα, πελατειακά κόμματα. Ούτε και από τα νεοπαγή σχήματα, που στον πυρήνα τους έχουν την ίδια τη σύγκρουση με τη Δημοκρατία.
Αν όμως διανοούμενοι, πολιτικά σκεπτόμενοι, ενεργοί πολίτες αρνούνται τη στράτευση σε αντιπροσωπεύσεις και συλλογικά κινήματα, δηλαδή το ειδικό να το αποδεχθούν σε γενικό, τότε η Δημοκρατία, η καλύτερη Ελλάδα που θέλουμε οδηγείται στα επέκεινα..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΜΠΕΡΤΖΕΛΕΤΟΣ
Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, MSc
Αντιπρόεδρος Ένωσης Διαιτολόγων-Διατροφολόγων