Από τότε που το ανθρώπινο γένος θυμάται τον εαυτό του, προσπαθεί να ορίσει τον χρόνο.  Όχι μόνο να του δώσει έννοια, αλλά και να τον κατευθύνει, να τον κάνει ό,τι θέλει. Να τον μετρήσει, να τον στριμώξει σε ημερολόγια, να τον πλάσει ανάλογα με τις ανάγκες του, να τον κλείσει σε φωτογραφίες. Ακόμη και να τον κάνει να γυρίσει πίσω ή να πάει ο άνθρωπος πίσω στον χρόνο -δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το τι λένε οι θεωρίες του Αϊνστάιν και όσοι προσπαθούν να τις κάνουν πράξη.

Του είπε, λοιπόν, ο άνθρωπος του χρόνου, ότι πρέπει να είναι χωρισμένος σε έτη, και το κάθε έτος να έχει 365 μέρες, 12 μήνες, κάμποσες βδομάδες. Και ο χρόνος, κάθε στιγμή που περνάει, απαντάει στον άνθρωπο: «Ανοησίες. Είμαι ολόκληρος ένας».

Βέβαιον είναι ότι πέρασαν από πάνω μας 365 μέρες και απόψε –θεωρητικά, πάντα- κλείνει αυτός ο κύκλος και ανοίγει ένας νέος, με την άφιξη του καινούργιου αστραφτερού έτους ανάμεσα σε τσουγκρίσματα ποτηριών, γέλια, ευχές. Και το συμβολικό άναψε-σβήσε του διακόπτη «για το καλό». Οι Αγγλοσάξωνες φίλοι μας έχουν αυτή τη συνήθεια κάθε Πρωτοχρονιά να παίρνουν αποφάσεις για τη χρονιά που έρχεται, αναλαμβάνοντας τη δέσμευση να τις τηρήσουν. Δηλαδή, προσπαθούν να ορίσουν το μέλλον –όλοι δεν το κάνουμε όμως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο;

Εγώ θα έλεγα εφέτος να τιμήσω τον χρόνο που πέρασε. Όχι μόνο τις τελευταίες 365 μέρες, αλλά όλον τον χρόνο που θυμάμαι. Να καθήσω και να σκεφτώ τις μέρες μου, τις πράξεις μου, τι έχασα και τι κέρδισα, τι άφησα πίσω και πού αφέθηκα. Επειδή το σίγουρο του πράγματος είναι το παρελθόν, και κάθε προσδοκία, κάθε ελπίδα, ας πούμε, επαφίεται στο άγνωστο μέλλον, που το χτίζει το παρόν μας.

Προσοχή, λοιπόν, στο παρόν μας. Όπως το ορίζει ή το ζει ο καθένας. Το έτος αλλάζει απόψε, η σύμβαση αλλάζει απόψε. Η ζωή μας συνεχίζει να κυλά, και τα ορόσημα του καθενός είναι δικά του.

Μέσα λοιπόν από τη συμβολική ή συμβατική αλλαγή του έτους, ας κοιτάξουμε λίγο τη μεγάλη εικόνα, που είναι η προσωπική σχέση που έχει ο καθένας με τον χρόνο του. Αν νιώθουμε νεότεροι από την ηλικία μας και καμιά φορά συμπεριφερόμαστε ανάλογα, δεν πειράζει. Αν αισθανόμαστε πιο μεγάλοι και πιο σοφοί, δεν είναι κακό. Αν προσπαθούμε να νικήσουμε τον χρόνο που περνά δίχως λύπηση καμιά, είναι εντάξει. Αν τον σπαταλάμε, τον χαρίζουμε, τον δίνουμε απλόχερα, μπορεί να είναι και καλύτερα για εμάς και για τους άλλους. Ο χρόνος είναι το μόνο αγαθό που έχουμε, είναι η μόνη έννοια που «ντύνεται» όλες τις άλλες, είναι ο καμβάς επάνω στον οποίο ζούμε.

Το μόνο που, λοιπόν, που θα άξιζε ίσως να ευχηθούμε, είναι να έχουμε χρόνο. Για να τον κάνουμε ό,τι θέλουμε. Να έχουμε ζωή, για να τη ζήσουμε όπως θέλουμε. Η διαχείριση του χρόνου μας είναι η ευτυχία μας, και η ευτυχία μας είναι δική μας υπόθεση.

Ας έχουμε χρόνο, λοιπόν, και μακάρι το νέο έτος να μας φέρει πιο πολύ από αυτόν που είχαμε πέρυσι. Ας ακούμε και το μέσα μας, που θα μας δείξει τι να τον κάνουμε. Ας προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Και όλα θα πάνε καλά.

Καλή χρονιά, και μακάρι στο τέλος της να είμαστε λίγο πιο σοφοί, με σοφία παιδική.

Εύα Γαλανιάδη