Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 90 ετών ο Φιντέλ Κάστρο, όπως ανακοίνωσε στην Αβάνα ο αδελφός του και νυν ηγέτης της χώρας, Ραούλ. «Ο comandante της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ» είπε.

Ο Φιντέλ Αλεχάνδρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην Κούβα. Ήταν γιος ενός Ισπανού μετανάστη, που εργαζόταν στις φυτείες ζάχαρης. Ο ίδιος ο Φιντέλ πρόσθεσε το όνομα Αλεχάνδρο (Αλέξανδρος), όταν σε ηλικία 17 ετών διάβασε για τα κατορθώματα του βασιλιά της Μακεδονίας.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, ασχολήθηκε με την πολιτική και ταξίδεψε ως φοιτητής σε αρκετές χώρες της περιοχής. Μετά την αποφοίτησή του, το 1950, άσκησε τη δικηγορία στην πρωτεύουσα κυρίως για λογαριασμό των φτωχών και μη προνομιούχων. Την περίοδο εκείνη η Κούβα ζούσε τα τελευταία χρόνια του καθεστώτος Μπατίστα. Ο Κάστρο θεωρούσε ότι το καθεστώς αυτό μπορούσε να ανατραπεί μόνο με επανάσταση.

Μαζί με τον αδελφό του Ραούλ, ίδρυσε μια παράνομη οργάνωση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος. Η προσπάθεια έγινε στις 26 Ιουλίου 1953 και ήταν αποτυχημένη. Ο Φιντέλ και ο αδελφός του συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 15 ετών. Ο Φιντέλ στο δικαστήριο εκφώνησε ένα λόγο που αργότερα έγινε γνωστός με τον τίτλο Η Ιστορία θα με δικαιώσει. Μεταξύ άλλων, είπε στους δικαστές: «Σας προειδοποιώ. Μόλις αρχίζω […] Ξέρω ότι θα υπάρξει συνωμοσία για να με καταδικάσετε στη λήθη. Η φωνή μου όμως δεν θα λυγίσει […] Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία θα με δικαιώσει.»

Τα λόγια του ήταν προφητικά: Το 1955 το καθεστώς χορήγησε γενική αμνηστία, ο Κάστρο απελευθερώθηκε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Από το Μεξικό και με τη βοήθεια εκατοντάδων άλλων συντρόφων του (μεταξύ αυτών και ο Ερνέστο Γκεβάρα) ο Κάστρο συνέχισε να δουλεύει για την ανατροπή του Μπατίστα.

Το 1959 ο Κάστρο επικεφαλής περίπου 9.000 ανταρτών μπήκε στην Αβάνα. Ο Φουλχένσιο Μπατίστα –τον οποίο δεν στήριζαν πλέον ούτε οι ΗΠΑ- αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα.

Από τότε, ο Κάστρο έγινε απλά ο Φιντέλ. Όλοι τον αναγνώριζαν: από τη γενειάδα, τη στρατιωτική του στολή, τις πολύωρες ομιλίες, το χιούμορ, αλλά και τους ελιγμούς που σε δύσκολες περιόδους οικονομικού εμπάργκο του έδιναν νέους –απροσδόκητους- συμμάχους. Αποχώρησε, για λόγους υγείας, το 2008.

(Αποστολος Ρουμπάνης, in.gr)