Λες και δεν έχουμε λόγους για να λυπηθούμε, πρέπει να λυπόμαστε και τη Μελάνια Τραμπ.

Ένα κύμα «Je suis Melania» έχει εμφανιστεί τα τελευταία 24ωρα παγκοσμίως το οποίο, προσωπικά, μου δίνει να καταλάβω ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Μετά τις συγκρίσεις της συζύγου Τραμπ με κάθε νεκρό θρύλο του γυναικείου φύλου, που ακολούθησαν τις αποκαλύψεις για τις γυμνές της φωτογραφήσεις και για κάθε άχρηστη πληροφορία γύρω από το πρόσωπό της όταν οι αντίπαλοι του Τραμπ ξέσκιζαν κάθε κομμάτι της προσωπικής του ζωής για να του μπλοκάρουν την εκστρατεία, ένα κοίταγμα του συζύγου της και δυο λόγια ήταν αρκετά για να προκαλέσουν παγκόσμια συμπάθεια στο πρόσωπό της.

Οι ίδιοι άνθρωποι που την έκαναν εξώφυλλα παραδείγματος προς αποφυγήν, τώρα σκύβουν με συμπάθεια μπροστά της και λένε, πάνω-κάτω, ότι την λυπούνται. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Η νέα Λαίδη Νταϊάνα χτίζεται προσεκτικά, κομμάτι-κομμάτι, στα γραφεία των επικοινωνιολόγων και στα γραφεία των δημοσιογράφων που ψάχνουν να αναδείξουν το νέο πρότυπο της «θλιμμένης πρώτης κυρίας», η οποία δεν μοιάζει με τις προκατόχους της ούτε σε συμβολικό ούτε σε ρεαλιστικό επίπεδο: Δεν είναι Τζάκι Κένεντι, δεν είναι Μισέλ Ομπάμα, δεν είναι Χίλαρι, δεν έχει ανατροφή και καλλιέργεια ανάλογη με εκείνες. Ήταν μοντέλο, έγινε σύζυγος δισεκατομμυριούχου και μέχρι πρότινος γελούσαν μαζί της αλλά τώρα την λυπούνται όλοι επειδή παντρεύτηκε το «κάθαρμα» που (νομίζει ότι) διαφεντεύει τον πλανήτη.

Όχι, δεν την λυπάμαι τη Μελάνια Τραμπ που παγώνει με ένα βλέμμα του συζύγου της και χαμηλώνει τα μάτια της.

Λυπάμαι τη γυναίκα της διπλανής πόρτας που δεν έχει πρόσβαση σε βασικές κρατικές υπηρεσίες και πολλές φορές η ίδια της η οικογένεια τής κλείνει την πόρτα όταν τρώει χαστούκια από τον μαλάκα που παντρεύτηκε. Λυπάμαι τα θύματα βιασμών που βλέπουν ύστερα από 3 χρόνια τον βιαστή τους έξω -θυμίζω την πρόσφατη περίπτωση του τέρατος που μόλις βγήκε από τη φυλακή για τον βιασμό της κόρης του, την ξαναβίασε μαζί με άλλη μία ανήλικη. Λυπάμαι τις μητέρες που δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους για να δουλέψουν. Λυπάμαι εκείνες που δεν έχουν να τα ταΐσουν. Λυπάμαι τις τσιγγάνες που εκπορνεύονται από τους γονείς τους. Λυπάμαι τις οροθετικές που ξεφτιλίστηκαν από το δικό μας κράτος και τους δικούς μας υπουργούς.

Τα περιοδικά θέλουν να πουλήσουν. Ενδεχομένως, οι επικοινωνιολόγοι της Μελάνια να τη ρωτούν: Θες να μείνεις για πάντα το νόμιμο τσουλάκι του προέδρου ή να περάσουμε το μήνυμα του κακοποιημένου νόμιμου τσουλακίου του προέδρου, ώστε να ταυτιστείς με τη μέση Αμερικανίδα στο Χάρλεμ η οποία τρώει τις ψιλές της καθημερινά; Κάπως έτσι ένα νέο γυναικείο είδωλο θα γεννηθεί, και μάλιστα αυτή τη φορά «πλαστικό», το οποίο θα πουλήσει περισσότερο από τη μορφωμένη Μισέλ, επειδή εκατομμύρια νεαρές Αμερικανίδες που έχουν ήδη κάνει από τα 18 τους τις πλαστικές τους θα ταυτιστούν με τη νέα «πρώτη κυρία»: άμυαλη, όμορφη, αθώα, έρμαιο του συζύγου.

Λαϊκισμός ως εκεί που δεν παίρνει και από τον Τύπο και από τα επιτελεία. Ας μην τσιμπάμε και εμείς.

Για τα κορίτσια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, για τις γυναίκες που κακοποιούνται καθημερινά, για τη γυναίκα που ζει δίπλα μας και ακούμε τις φωνές της πρέπει να αντιδράσουμε.

Je suis Μαρία, Αγγελική, Ελένη.

Γαλανιάδη Εύα