Επτά νεκροί στη Χαλκιδική σε ένα μπουρίνι που κράτησε δέκα λεπτά. Άνεμοι με τρομερή ταχύτητα σάρωσαν τις ακτές ενός από τα μεγαλύτερα θέρετρα στη χώρα μας. Ομπρέλες, ξαπλώστρες, αυτοκίνητα ακόμα, φωτοβολταϊκά πάνελ, καλαμωτές, κατασκευές και τέντες πέταξαν και προσγειώθηκαν, σκοτώνοντας επτά ανθρώπους και τραυματίζοντας 120.

Η κλιματική αλλαγή (όπως επικράτησε να λέγεται πιο καθησυχαστικά το φαινόμενο του θερμοκηπίου) είναι εδώ. Το βλέπουμε, το γνωρίζουμε, είναι μάταιο πλέον να συζητάμε για «θεομηνίες». Η μήνις του Θεού είναι και αποτέλεσμα διεθνών πολιτικών και ατομικής αδιαφορίας. Ως αποτέλεσμα, κάθε καλοκαίρι την τελευταία επταετία τουλάχιστον, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, πυκνώνουν τις εμφανίσεις τους.

Εδώ στην Αρκαδία και στον Δήμο Τρίπολης εκατοντάδες άνθρωποι είδαν σπίτια και καλλιέργειες να πλημμυρίζουν τουλάχιστον τρεις φορές την τελευταία τριετία. Ναι, οι υποδομές είναι ανύπαρκτες, οι αρμοδιότητες Δήμου - Περιφέρειας - υπουργείου ασαφείς και μονίμως αλληλοεπικαλυπτόμενες, αλλά και ο όγκος του νερού σε κάθε νεροποντή είναι τρομακτικά μεγάλος.

Το υπουργείο Τουρισμού είναι καθησυχαστικό, πάντως: Δεν έχουμε ακυρώσεις κρατήσεων στη Χαλκιδική.

Ένα άλλο υπουργείο, όμως, παραμένει σιωπηλό. Ακούσαμε πολλά να λέγονται για τον αριθμό 112, που θα προειδοποιεί με ένα μήνυμα στα κινητά τηλέφωνα για τα ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα για έναν σοβαρό έλεγχο των κατασκευών σε κοινόχρηστους δημόσιους χώρους όπου υπάρχει ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία, όπως μπιτς-μπαρ, ταβέρνες, ξενοδοχεία.

Πότε σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε τη νομοθεσία -που υπάρχει, ασφαλώς, και είναι αυστηρή- ακόμα και στα σπίτια μας;

Ας πούμε, πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι απαγορεύεται σε πολλές παλιές πολυκατοικίες η τοποθέτηση τέντας ή η τοποθέτηση της εξωτερικής μονάδας του κλιματιστικού πάνω στον τοίχο, εφόσον δεν έχει γίνει ανάλογη μελέτη; Πόσοι δεν καμαρώνουν τις γλάστρες τους κρεμασμένες στα κάγκελα του μπαλκονιού τους, ουσιαστικά πάνω από τα κεφάλια των περαστικών; Πόσοι από εμάς στερεώνουν καλά, τουλάχιστον, την απλώστρα στο μπαλκόνι τους;

Ζούμε σε μια χώρα που όχι μόνον αγνοούμε συστηματικά τους νόμους και τους κανονισμούς, αλλά θεωρείται και εξυπνάδα η παράκαμψή τους. Ο νόμος, ο κανονισμός, γίνεται αντιληπτός ως ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί, όχι μια δικλείδα ασφαλείας για εμάς και για τους ανθρώπους γύρω μας.

Γιατί να προσλάβεις αρχιτέκτονα ή μηχανικό, όταν ο τάδε κυρ-Μανώλης μπορεί να σου κάνει τη δουλειά, και μάλιστα όπως την θες εσύ; Τη ρεκλάμα του μαγαζιού όσο μεγάλη την θες, την καλαμωτή γύρω από την αυλή της ταβέρνας απλωμένη όσο εσύ θες, το φωτοβολταϊκό πάνελ στη στέγη του σπιτιού χωρίς να έχει γίνει μελέτη φορτίου. Ο δήμαρχος θα κάνει τα στραβά μάτια στην κατάληψη πεζοδρομίου από έναν μεγάλο αριθμό τραπεζοκαθισμάτων που καθιστά δύσκολη τη διαφυγή σε περίπτωση άμεσου κινδύνου, στην κατάληψη της ράγας που οδηγεί τους τυφλούς και τους ανθρώπους με μειωμένη όραση. Αυτό συμβαίνει σε όλη τη χώρα. Στα τουριστικά μέρη δε, πολλαπλασιιάζεται επί εκατό.

Η μόνη «θεομηνία», λοιπόν, που πλήττει την ελληνική κουλτούρα, τον ελληνικό τρόπο ζωής, το πώς γίνονται τα πράγματα στη χώρα μας γενικότερα, είναι ότι θεωρούμε εξυπνάδα και ευελιξία να παρακάμπτουμε τους νόμους και τους κανονισμούς, αφενός, και αφετέρου το γεγονός ότι στα σχολεία μας ασχολούμαστε περισσότερο με την ύλη που περιλαμβάνει το βιβλίο των Θρησκευτικών και αν το μάθημα για τον Κομφούκιο καταλαμβάνει την ίδια έκταση με το μάθημα για τον Χριστό παρά με το πώς προφυλασσόμαστε από σεισμούς, πυρκαγιές και πλημμύρες.

Οι φωτογραφίες είναι από τη Νάξο, από την παραλία της Αγίας Άννας. Ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς στη χώρα μας. Εκεί συμβαίνει το εξής: Ο παραλιακός πεζόδρομος, ας τον πούμε έτσι, καταλήγει στην πόρτα ενός μαγαζιού. Η παραλία είναι εξολοκλήρου στρωμένη με ξαπλώστρες, καναπέδες και τραπέζια, όπου ο τουρίστας μπορεί να φάει και το κύμα να του γαργαλάει την πατούσα.

Είναι αδύνατον να περάσεις μπροστά από τα εστιατόρια και τα μπαράκια, ειδικά αν έχεις παιδί σε καρότσι, ή αν συνοδεύεις άνθρωπο σε αμαξίδιο ή φυσικά αν κινείσαι με αμαξίδιο.

Στις φωτογραφίες βλέπουμε όλες τις πιθανές παραβάσεις της νομοθεσίας.

Ελέγχει κάποιος; Φυσικά όχι.

Τα φράγκα να βγαίνουν, να είναι πολλά και «μαύρα», και έχει ο Θεός.

Αμ, δεν έχει πια ο Θεός.

Γαλανιάδη Εύα