Ο Παναρκαδικός είναι πρωταθλητής Αρκαδίας ανεβαίνοντας στην κορυφή του τοπικού μας ποδοσφαίρου και ταυτόχρονα βάζοντας πλώρη για την επιστροφή του στην Γ’ Εθνική κατηγορία μέσω των επικείμενων μπαράζ ανόδου.

Η διετία αυτή από τον υποβιβασμό των πράσινων ως την κατάκτηση της κορυφής πέρασε από χίλια κύματα ωστόσο για να φτάσουμε ως εδώ κάποιοι φρόντισαν να κρατήσουν ψηλά την σημαία με το τριφύλλι κόντρα ίσως και στους ανέμους που ήρθαν στο διάβα.

Επίσης, στην διετία αυτή οι κάποιοι που λέω δεν κράτησαν μόνο την σημαία ψηλά αλλά προσπάθησαν, δούλεψαν, έτρεξαν και έγιναν ασπίδα της ομάδας καταφέρνοντας το σωματείο να κερδίσει ξανά τον σεβασμό και την αξιοπιστία όλης της ποδοσφαιρικής Αρκαδίας με την αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα του φέτος.

Επειδή λοιπόν μου αρέσει να είμαι δίκαιος άνθρωπος στον Παναρκαδικό εκτός από τους μεγάλους πρωταγωνιστές που είναι οι παίχτες και ο προπονητής και οι συνεργάτες του, εκτός από την οξυδέρκεια του Προύντζου και την σημαντικότατη οικονομική βοήθεια του Πόκα και των χορηγών υπάρχουν και οι πιστοί στρατιώτες της ιδέας, οι ακάματοι εργάτες της Παναρκαδικής αγάπης, οι αφανείς αν θέλετε ήρωες και σε αυτούς θα αναφερθώ και αυτή την φορά εκτενώς (γιατί άκουσα πολλά και κάποια ίσως και άδικα).

Αναφέρθηκα σε κάποιους επιγραμματικά (τα άκουσα διότι δεν υπάρχει υπομονή) και συνεχίζω αυτό που είχα ως σκέψη στο μυαλό μου εδώ και μέρες κάνοντας την δική μου αναφορά σε αυτούς που έτρεξαν και τρέχουν, σε αυτούς που κάθε μέρα είναι εκεί προσπαθώντας να βοηθήσουν το ιστορικό σωματείο της Τρίπολης.

Παναρκαδικός λοιπόν εκτός από τους παίχτες, τον Λαγό, τον Προύντζο, τον Πόκα και τον Καναβέτα είναι o Μουλόπουλος που είναι πάντα εκεί, είναι ο Τζανής που μια ζωή έχει το τριφύλλι στην καρδιά, είναι οι γιατροί, ο Λουμπαρδιάς και ο Μιχαλόπουλος, είναι o Παναγόπουλος, είναι ο Τριαντάφυλλος Σωτηρόπουλος που πάντα στα δύσκολα με την προσωπικότητα του πήρε πρωτοβουλίες για το σωματείο, είναι ο Πάγκας με το άπλετο χιούμορ, είναι o Κοντογιάννης που θα έρθει στην εξέδρα, είναι ο Σίδερης (Canadian) που όταν ελέω υποχρεώσεων δεν είναι γήπεδο σπάει τα τηλέφωνα να μάθει για την ομάδα που αγαπά, είναι ο Κουτσανδρέας, είναι ο Γκόρος ο πάντα πιστός, είναι ο Κοσκολός είναι και όλοι αυτοί οι λίγοι που μετρήθηκαν ξανά στην εξέδρα αυτά τα δύο χρόνια στο τοπικό.

Επιπλέον, ο Παναρκαδικός είναι ο Σχίζας με τα καλά του και τα δικά του αλλά είναι ο Σχίζας όμως, είναι εκείνος που μάλλον για να υπάρχει γήπεδο και να μην έχει γίνει χωράφι παλεύει από το πρωί ως το βράδυ, που πλένει, καθαρίζει και κάνει ότι άλλο περνά από ανθρώπου το κεφάλι για την Παναρκαδική ιδέα.

Που θέλω να καταλήξω; Ότι για να φτάσει αυτή η ομάδα εδώ έπρεπε πρώτα να κρατηθεί όρθια και για να συμβεί αυτό κάποιοι έβαλαν πλάτη (ο καθένας από την δική του πλευρά βέβαια και με τον δικό του τρόπο).

Γνωρίζοντας λοιπόν πως θα ακούσω για μια ακόμα φορά τα σχολιανά μου είτε γιατί γράφω για τον Παναρκαδικό είτε γιατί μπορεί να ξέχασα κάποιον/κάποιους (χωρίς καμία πρόθεση πιστέψτε με) ξέρω πως για την δική μου ψυχοσύνθεση και για τον τρόπο που λειτουργώ εγώ σαν άνθρωπος μέσα μου είμαι καλά γιατί ξέρω πως για να υπάρχει αυτή η ομάδα υπάρχουν και όλοι αυτοί (είτε αρέσουν, είτε όχι).

Όσο για τους ανώνυμους φίλους που δεν χάνουν ευκαιρία να μου τα χώσουν γιατί απλά διαφωνούμε θα σας τονίσω πως ποτέ μου δεν έκρυψα τις απόψεις μου και τις σκέψεις, ποτέ μου δεν μπήκα σε καλούπια γιατί νιώθω ελεύθερος να πω και να γράψω όσα έχω μέσα μου.

Κλείνω με το γεγονός πως η προσπάθεια αυτή από το που και πως ξεκίνησε η ομάδα τα «πέτρινα» δύο χρόνια αυτά στο τοπικό ως την κατάκτηση του τίτλου θα αναλυθεί με πάσα λεπτομέρεια και ειλικρίνεια στα επόμενα.

Αντώνης Χρονάκης