Ίσως το τελευταίο διάστημα να έχει γίνει «κουραστική» η αναφορά μου στον Αρκαδικό και στην προσπάθεια που καταβάλει στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής κατηγορίας. Τα μπασκετικά αισθήματα όμως δεν μπορούν να κρυφτούν, πόσο μάλλον όταν στην Τρίπολη γίνεται μία σημαντική προσπάθεια. Προσπάθεια που με τρεις νίκες στις επόμενες τρεις αναμετρήσεις μπορεί να μεταφραστεί στη μεγαλύτερη επιτυχία όχι μόνο του τοπικού μπάσκετ ή του μπάσκετ της Αρκαδίας, αλλά ολόκληρης της κεντρικής και Νότιας Πελοποννήσου. Μία προσπάθεια που όλοι μας με την ιδιότητα του φιλάθλου θα πρέπει να στηρίξουμε όπως άλλωστε τα τελευταία χρόνια μας έχει αποδείξει και η ίδια ομάδα εντός παρκέ.

Ωστόσο σκεπτικό αυτού του άρθρου δεν είναι η διαφαινόμενη επιτυχία του Αρκαδικού (τουλάχιστον όχι για την ώρα και μέχρι αυτή να υλοποιηθεί), αλλά η τοποθέτηση μου για μία ακόμη φορά στο πόσο μεγάλη προσπάθεια καταβάλουν οι παίκτες του Γιάννη Σμυρνιώτη παρά τις αντιξοότητες που παρουσιάστηκαν στη διάρκεια του β’ γύρου (σ.σ. τραυματισμοί). Πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν και πιστεύουν ότι ο Αρκαδικός δεν μπορεί να διεκδικήσει την άνοδο στην Α2 βάσει αυτής της εικόνας και αυτού του παιχνιδιού που ακολουθεί εντός παρκέ.

Το μόνο που θα κάνω είναι να αναφερθώ σε κάποια σημεία της αναμέτρησης της περασμένης Κυριακής στη Θεσσαλονίκη όπου ο Αρκαδικός ανέτρεψε την εις βάρος του κατάσταση στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου κατακτώντας τη σημαντική νίκη με 64-68. Στοιχεία που μπορούν ως ένα βαθμό να αποδείξουν ότι αυτή η ομάδα διαθέτει «στόφα» πρωταθλητή!

Καταρχάς η ομάδα της Τρίπολης κατάφερε να ανατρέψει μία εις βάρος της διαφορά δέκα πέντε πόντων (37-22), έχοντας υπομονή στο παιχνίδι της (αφού προηγήθηκε ουσιαστικά για πρώτη φορά στα μισά του τέταρτου δεκαλέπτου), σε ένα παιχνίδι που ακόμη και για τους «γηπεδούχους» αποτελούσε «μονόδρομο» στην προσπάθεια για παραμονή στην κατηγορία.

Παρά τον τραυματισμό του Μάνου μόλις στα μισά του β’ δεκαλέπτου και ενώ ήδη υπήρχε σοβαρό επιθετικό πρόβλημα, ο Αρκαδικός στηρίχθηκε σε επιθετικές λύσεις από άλλους παίκτες (όπως ο Σωκράτης Μαναβόπουλος και ο Γιώργος Κοψαύτης), αλλά και σε πολύ κρίσιμα καλάθια από τους υπόλοιπους παίκτες στο φινάλε του ματς, δείχνοντας για ακόμη μία φορά ότι μπορεί να βασιστεί ως ένα σημαντικό βαθμό και σε επιθετικές λύσεις πέραν του Γιάννη Μάνου.

Είχε η ομάδα τα ψυχικά αποθέματα κι ενώ τίποτα δεν πήγαινε καλά επιθετικά να «χτυπήσει» ένα παιχνίδι στον αμυντικό τομέα, με την αποφασιστικότητα και την ομαδικότητα των παικτών της. Είναι χαρακτηριστική εν τέλει η απόδοση στην άμυνα στο τελευταίο ειδικά τέταρτο του παιχνιδιού που αποτέλεσε και το βασικό λόγο της μεγάλης αυτής ανατροπής.

Γιατί παρότι ο Αρκαδικός απέτυχε στο περιφερειακό του παιχνίδι (περιορίστηκε στα 3 τρίποντα), έβαλε τη μπάλα κοντά στο καλάθι σκοράροντας ή κερδίζοντας κρίσιμες βολές κυρίως με τους Κοψαύτη, Μαναβόπουλο και Μάνο.

Κατάφεραν οι παίκτες να αντεπεξέλθουν ψύχραιμα σε δύσκολα χρονικά σημεία του παιχνιδιού στα αρνητικά σφυρίγματα των διαιτητών κ.κ. Μαγκλογιάννη και Τσώνου Β., να διατηρήσουν τη συγκέντρωσή τους στον αμυντικό τομέα κυρίως και να φτάσουν στη σπουδαίας σημασίας νίκη.

Ανέδειξε αγωνιστικές μορφές στη διάρκεια της αναμέτρησης που συνέβαλαν κυριολεκτικά τα μέγιστα για τη νίκη, σε επίθεση και άμυνα. Αγωνιστικές μορφές που ίσως να μην πίστευαν οι φίλοι της ομάδας ότι θα «τραβήξουν» σε τόσο σημαντικό βαθμό την ομάδα, όπως ο Παναγιώτης Σημαιόπουλος.

Υ.Γ. 1
Δεν θα στεκόμουν στο θέμα της διαιτησίας παρά μόνο επιγραμματικά όπως έκανα παραπάνω, αλλά μετά τις επίσημες διαμαρτυρίες των ανθρώπων της Αναγέννησης/Φλόγας που ισχυρίστηκαν ότι δέχθηκαν την «ασέλγεια» των διαιτητών όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν σε κάποια σημεία των δηλώσεων, θα το κάνω. Θα συμφωνήσω λοιπόν με τους ανθρώπους του συλλόγου της Θεσσαλονίκης για κακή διαιτησία, εις βάρος όμως του Αρκαδικού, στεκόμενος αναλυτικότερα στα 7 σημεία όπου η διαιτησία της αναμέτρησης περισσότερο αδίκησε την ομάδα του Αρκαδικού παρά την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

1) Υπερβολικό το επιθετικό φάουλ του Σημαιόπουλου στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου και επομένως περισσότερο αμυντικό παρά επιθετικό φάουλ ήταν, 2) Αμφισβητούμενο το 4ο φάουλ του Τσολάκη αφού περισσότερο ο προσωπικός του αντίπαλος γλίστρησε κάνοντας βήματα παρά ο φόργουορντ του ΣΕΦΑ υπέπεσε σε παράβαση, 3) Ανύπαρκτο φάουλ του Μάνου στον Πιτάκα που όμως καταλογίζεται και με 2/2 βολές ο παίκτης της Αναγέννησης/Φλόγας αυξάνει τη διαφορά (49-40), 4) Ο Πιτάκας κάνει φάουλ αλλά οι διαιτητές δίνουν λάθος και αλλαγή κατοχής με τη μπάλα να καταλήγει άουτ εις βάρος του παίκτη του Αρκαδικού (Κοψαύτης), 5) Κανονικό κόψιμο του Μαναβόπουλου που ούτε έχει βρει στο ταμπλό, αλλά ούτε κατευθύνεται καθοδικά προς το καλάθι, κατακυρώνεται ως δίποντο για τους «γηπεδούχους», 6) Καλάθι και δικαίωμα για βολή (αμφισβητούμενο το φάουλ) τη στιγμή που φαίνεται ότι η επίθεση έχει ολοκληρωθεί για τους «γηπεδούχους και 7) Σε διεκδίκηση ριμπάουντ χωρίς να υπάρχει καμία παράβαση δίνεται φάουλ υπέρ των «γηπεδούχων» και συγκεκριμένα υπέρ του Πιτάκα.

Υ.Γ.2
Όπως πολύ εύστοχα τόνισε στην εκπομπή «Κόντρα Επίθεση» και ο εκ των συντελεστών της εκπομπής Μηνάς Αρτόπουλος και θα συμφωνήσω απόλυτα, οι ιθύνοντες του Αρκαδικού θα πρέπει μέχρι το τέλος της σεζόν να φροντίσουν το κομμάτι της διαιτησίας, προσέχοντας στο να μην υπάρξουν εκ νέου αντίστοιχα κρούσματα που σε αναμετρήσεις όπως με ΟΦΗ ή Ίκαρο Καλλιθέας, θα μπορούσαν ενδεχομένως να δημιουργούσαν πολύ σοβαρότερα προβλήματα και να απολέσουν μία ώρα αρχύτερα το μεγάλο στόχο της ανόδου.

• Το παραπάνω όπως επίσης και άλλα κείμενα του υπογράφων, βρίσκονται σε σχετικό blog που βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: fotalex.blogspot.com.

Πηγή:Αρκαδικές Ειδήσεις