Πάει κι ο Νίκος Κοράκης, σε ηλικία 88 ετών. Τριπολίτης γέννημα θρέμμα. Από τα πιο γνωστά πρόσωπα στην πόλη. Κοινωνικός, χιουμορίστας, αξιοπρεπής, παρά τη μοναξιά του, που θα μπορούσε να τον είχε καταβάλει, αυτός πάντα με θετικές σκέψεις και αισιόδοξη άποψη για τα πράγματα.

Τον πρωτοθυμάμαι στις αρχές της 10ετίας του 1970, όταν έφηβοι εμείς βγαίναμε να γνωρίσουμε όσα μπορούσαμε από την πόλη και κάποιες φορές καταφέρναμε και πηγαίναμε στα "κέντρα", όπως ελέγοντο, στον πρωτοποριακό Λόφο ή στα Δειλινά. Εκεί σηκωνόταν και χόρευε το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο υπό τα βλέμματα θαυμασμού των θαμώνων. Και στο χασάπικο, με τα αδέλφια του, ο Νίκος στο ταμείο.

Αργότερα ως υπεύθυνος εγώ πολιτιστικών εκδηλώσεων είτε του Φιλοτεχνικού είτε του Δήμου, και πάντα με το άγχος αν θα έχουμε προσέλευση, γνώριζα ότι θα είναι παρών τουλάχιστον ο Νίκος, που δεν έχανε εκδήλωση για εκδήλωση. Η μεγάλη του αγάπη το θέατρο, είτε στην Επίδαυρο, είτε στην Αθήνα, είτε σε όσες παραστάσεις βρέθηκαν στην πόλη μας, θα έβλεπε τουλάχιστον 15 παραστάσεις το έτος. Σε ανταπόδοση εγώ, γνωρίζοντας πόσο πολύ του άρεσε η συναναστροφή με ηθοποιούς και τραγουδιστές, όταν έπειτα από εκδηλώσεις στον Αγιώργη πηγαίναμε κάποιες φορές έπειτα για φαγητό με τους καλλιτέχνες, του έλεγα και ερχόταν στο τραπέζι.

Η χαρά του απερίγραπτη, κάθε φορά που με συναντούσε, μετά από χρόνια, μου εξέφραζε ευγνωμοσύνη, χωρίς να έχω κάνει τίποτα σπουδαίο, αλλά γι αυτόν ήταν όαση!
Ας δίνουμε ικανοποίηση, έστω και με μικρά πράγματα στους συνανθρώπους μας, αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματά μου.