Μας υποδέχεται στο σπίτι της με το πιο πλατύ και ζεστό χαμόγελο. Μετά τις συστάσεις, και καθώς ετοιμάζουμε την κάμερα για τη συνέντευξη, εκείνη κάθεται στο σκαμπό, μπροστά από το πιάνο, και μας παίζει ένα κομμάτι tου Σοπέν. Η μουσική δεν μας αφήνει να κουμπώσουμε την κάμερα στο τρίποδο ούτε να ετοιμάσουμε τη φωτογραφική μηχανή. Διαπερνά τους τοίχους της μονοκατοικίας και ταξιδεύει στη γειτονιά της Αγίας Βαρβάρας. Παίζει τις τελευταίες νότες και την χειροκροτούμε με ενθουσιασμό. Οι γείτονές της, μας λέει, δεν ενοχλούνται ποτέ από το παίξιμό της όποια ώρα της ημέρας και να είναι. Ίσα - ίσα, της ζητούν να παίζει όσο πιο συχνά γίνεται. Ο λόγος, για την κυρία Λούση Γεωργιάδη, βιρτουόζα του πιάνου και δασκάλα μουσικής, την οποία συναντήσαμε στο σπίτι της για να μας μιλήσει για το πιάνο, τη σημασία της ενασχόλησης με την τέχνη, αλλά και τη σημασία της διδασκαλίας της μουσικής για την ανατροφή των παιδιών και για την πορεία της ζωής τους.

Η μουσική είναι ζωή, είναι θεραπεία, είναι γνώση και τρόπος να ερχόμαστε κοντά. Η μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης για εκείνους που ξεκλειδώνουν με τη βοήθεια καλών δασκάλων τα μυστικά της και επιδίδονται στην εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου ή καλλιεργώντας τις φωνητικές τους ικανότητες. Για να μάθει κάποιος μουσική, πρέπει να έχει καλό αφτί, να μελετά συστηματικά και να έχει καλό δάσκαλο, μας λέει.

Ακόμα και να μην έχει κάποιος ταλέντο, αν αγαπάει τη μουσική και μελετά, μπορεί να γίνει εξαιρετικός μουσικός.

Η κυρία Γεωργιάδη μάς μίλησε για τη ζωή της στη Ρωσία, για το τι την οδήγησε να σπουδάσει μουσική και για τους λόγους που ήρθε να ζήσει στην Τρίπολη. Μας μίλησε για την αξία της μουσικής και τη σημασία της στην ανατροφή των παιδιών, και ξεφυλλίσαμε μαζί προγράμματα από τις πολλές συμμετοχές της σε ρεσιτάλ και σε εκδηλώσεις στο εξωτερικό, στη χώρα μας, αλλά και στην Τρίπολη. Ανάμεσα στους επαίνους και στα συγχαρητήρια σημειώματα, ξεχωρίσαμε την ευχαριστήρια επιστολή της πριγκίπισσας Αικατερίνης της Σερβίας για τη συμμετοχή της σε ρεσιτάλ που δόθηκε για φιλανθρωπικό σκοπό το 2014.

Η κυρία Γεωργιάδη ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Ρωσία, με άριστα, και το πτυχίο της αναγνωρίζεται παγκοσμίως. Έχει διδαχθεί την τεχνική των ελεύθερων χεριών, και αυτήν διδάσκει στους μαθητές της. Είναι προσηνής, γελαστή, φιλόξενη και πολύ αυστηρή με τον εαυτό της. Εξιστορώντας μας τη ζωή της, μας αφηγήθηκε πώς άλλαξε ρότα και τελικά αφοσιώθηκε στη μουσική, αν και η γυμναστική ήταν η πρώτη της αγάπη. Μας μίλησε για το πώς ήρθε να ζήσει στην Ελλάδα, αλλά και για τη ζωή της στην Τρίπολη. Την ρωτήσαμε για τα οφέλη της μουσικής στα παιδιά και για το αν υπάρχει «σωστή» ηλικία για να ξεκινήσουν πιάνο.

«Εγώ δεν έχω ταλέντο, οι άνθρωποι που έχουν ταλέντο παίζουν στο Κάρνεγκι Χολ», μας λέει, και μας εξηγεί ότι αυτό που έχει, είναι η σχολή της, ο τρόπος να παίζει πιάνο.

Η κυρία Γεωργιάδη είναι κλασική πιανίστα και έχει συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις και συναυλίες. «Φαίνεται πολύ σημαντική η συμμετοχή μου στα εγκαίνια του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου το 2013, όπου είχα συνοδεύσει δώδεκα κομμάτια. Είχε έρθει ο Κώστας Σφυρής, μου έδωσε τις παρτιτούρες, μου ζήτησε να κάνω τρανσπόρτο, έναν τόνο πιο κάτω, και παίξαμε χωρίς πρόβες. Έμεινε πολύ ευχαριστημένος», θυμάται.

«Η τέχνη επηρεάζει την παιδική ηλικία με τον καλύτερο τρόπο. Επειδή στο σχολείο είναι όλα κανόνες, στην τέχνη το παιδί έχει αυτή την ελευθερία στην έκφραση, μπορεί να κάνει αυτά που φαντάζεται, να δείξει πολύ όμορφα πράγματα και να αισθανθεί πολύ ευτυχισμένο σαν παιδί και σαν προσωπικότητα. Αυτό στην εποχή μας έχει μεγάλη σημασία. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι η γυμναστική καλλιεργεί το σώμα, τα μαθηματικά το μυαλό, η μουσική την ψυχή του ανθρώπου. Συμφωνώ απολύτως.»

Την ρωτάμε για την τεχνική έχει διδαχθεί και που διδάσκει η ίδια, για τη ρωσική σχολή, δηλαδή, και τη διαφορά της από τη γερμανική. Μας απαντά:

«Δεν ήξερα ότι υπάρχει κάποια ξεχωριστή σχολή, αλλά όταν ήρθα στην Ελλάδα μου το επεσήμαναν. Η σχολή των ελεύθερων χεριών σε μαθαίνει να παίζεις πολύ άνετα, πολύ γρήγορα, με έναν όμορφο ήχο, με άνεση. Η γερμανική σχολή ασχολείται περισσότερο με τις ασκήσεις. Όταν ένα παιδί δεν ξεκινά με ελεύθερα χέρια, αυτός ο τρόπος οδηγεί στον πόνο των χεριών, και εκεί το παιδί σταματάει, καθώς αναπτύσσεται τενοντίτιδα. Έχουν έρθει σε μένα παιδιά με πιασμένα χέρια, και έχουν προχωρήσει, έχουν πάρει πτυχία, έχουν αποκτήσει άνεση».

Δεν υπάρχει σωστή ηλικία, για να μάθει ένα παιδί μουσική, αλλά πεντέμισι χρονών είναι μια καλή ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος τη μελέτη της μουσικής. Η μουσική είναι διασκέδαση για τα παιδιά.

Την ρωτάμε αν υπάρχει ενδιαφέρον για την εκμάθηση της μουσικής: «Υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον ωδείο στην Τρίπολη και όταν δεν υπάρχει ωδείο, επόμενο είναι να πέφτει και το ενδιαφέρον».

Η κυρία Γεωργιάδη πιστεύει ότι από την πόλη μας λείπει ένα δημοτικό ωδείο, με καλούς, καταξιωμένους καθηγητές, για να βοηθήσει τα παιδιά που θέλουν να μάθουν μουσική.

Αφήσαμε την κυρία Γεωργιάδη με την υπόσχεση να ανταμώσουμε και πάλι σύντομα, και ευχηθήκαμε να την ξαναδούμε στη σκηνή, να «μεταφράζει» με τα ελεύθερα χέρια της τις νότες της παρτιτούρας σε μουσική που ψυχαγωγεί, που ευχαριστεί, που εξυψώνει το πνεύμα.