Και τι δεν άκουσε ο έρμος Νίκος Ορφανός για τις αναρτήσεις που έκανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετώπισε ως επαγγελματίας ηθοποιός στο θέατρο Άλσους Αγίου Γεωργίου όπου το προηγούμενο Σάββατο ανέβηκε η παράσταση «Υλικό Καποδίστριας», υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Πελοποννήσου.

Οι περισσότεροι θύμωσαν μαζί του για το ύφος του, και αντέδρασαν λες και μας έθιξε τα ιερά και τα όσια σε τούτη την πόλη, όπου διαχρονικά έχουμε τον πολιτισμό κορόνα στο κεφάλι μας...

(Επί έξι χρόνια κρέμονταν ή όχι στο Μαλλιαροπούλειο Θέατρο οι σοβάδες πάνω από τα κεφάλια των περαστικών; Φέτος αποκαταστάθηκαν οι δύο πυργίσκοι, και μπράβο στην τωρινή δημοτική αρχή, αλλά όταν μια πόλη ανέχεται αυτές τις εικόνες επί έξι χρόνια και δεν πιέζει με κάθε τρόπο το μοναδικό θέατρο της πόλης να είναι άρτιο και περιποιημένο, δεν είναι μια πόλη που ενδιαφέρεται και κόπτεται για την τέχνη. Πολλά παραδείγματα θα μπορούσα να παραθέσω εδώ, αλλά δεν χρειάζεται. Εδώ ζούμε και ξέρουμε.)

Ήταν υπερβολικός ο λόγος του κ. Ορφανού; Ήταν.

Ήταν ψέματα, όμως, αυτά που είπε; Όχι.

Όποιος έχει προσπαθήσει να αλλάξει κοστούμι έστω και μία φορά στα καμαρίνια του συγκεκριμένου θεάτρου, ξέρει πολύ καλά.

Όποιος έχει οδηγήσει δεκάδες μικρά παιδιά τοπικών συλλόγων που συμμετέχουν σε παραστάσεις σε αναζήτηση τουαλέτας, ξέρει πολύ καλά.

Όποιος έχει προσπαθήσει να στήσει φώτα και τρέμει η ψυχή του για τα καλώδια που περνάνε ανάμεσα στους θεατές, ξέρει πολύ καλά.

Μπορεί να έχασε το δίκιο του ο κ. Ορφανός, αλλά το έχασαν και όσοι προσπάθησαν να απαντήσουν προσπαθώντας να τον απαξιώσουν ως προσωπικότητα και ως καλλιτέχνη.

Η πραγματικότητα, πάντως, δεν άλλαξε.

Επίσης, επειδή εσύ, εγώ, ο άλλος κάποτε έφτιαξε κάτι για την πόλη, δεν σημαίνει ότι αυτό το κάτι εις το διηνεκές είναι τέλειο και ότι δεν επιδέχεται βελτίωσης ή ότι ύστερα από είκοσι χρόνια θα καλύπτει τις ανάγκες που δημιουργούνται στην πορεία του χρόνου.

Μπράβο σου που το έφταξες το πάλαι ποτέ, αλλά σήμερα, τι λες, θα βάλεις ένα χεράκι για να γίνει καλύτερο; Ή οι δάφνες σου είναι πολύ αναπαυτικές και δεν σε αφήνουν να σηκωθείς;

(Έχουν ένα μεγάλο κακό οι δάφνες: Σε υπνωτίζουν.)

Οι περισσότεροι από τους επικριτές του ηθοποιού, βρήκαν την ευκαιρία, καθυβρίζοντάς τον ταυτόχρονα, να θυμίσουν τα έργα και τις ημέρες τους, να πουν για τον τάδε ή τον δείνα καλλιτέχνη που ξετρελάθηκε με τον χώρο, λες και μιλάμε για μια άλλη Επίδαυρο -Θεός φυλάξοι, βλαστήμησα μόλις...- και ποιος είναι ο Ορφανός, τέλος πάντων, που θα τολμήσει να εκφράσει άποψη;

Αφού από χθες ξεκαθαρίσαμε τίνος είναι το θέατρο, αφού ξεκαθαρίσαμε ότι παρεμβάσεις δεν μπορούν να γίνουν, διότι η περιοχή είναι δασική, αφού στενοχωρηθήκαμε που ο κ. Ορφανός δεν εξέφρασε τα παράπονά του στον Δήμο Τρίπολης, παρά μίλησε δημόσια, αφού έγιναν όλα όπως έγιναν και πίσω δεν γυρίζουν, ας μιλήσουμε και για την ουσία:

Εφόσον το θέατρο είναι άβολο για επαγγελματικούς θιάσους, και εφόσον θέλουμε να έρχονται θίασοι στην πόλη, μήπως είναι καιρός το συγκεκριμένο θέατρο να διατίθεται για παραστάσεις ή εκδηλώσεις χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και να ξεκινήσουμε τον σχεδιασμό ενός ανοικτού θεάτρου με όλες τις υποδομές, σε ένα έστω λιγότερο ειδυλλιακό περιβάλλον;

Μήπως, επίσης, να ακούμε τους ντόπιους καλλιτέχνες όταν εκφράζουν τους προβληματισμούς τους σχετικά με αυτούς τους χώρους, διότι οι ίδιοι ξέρουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον πόσο προβληματικοί είναι, και να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τις υποδομές, αντί να τους απαξιώνουμε και να τους γυρίζουμε την πλάτη;

Τα λένε οι άνθρωποι, κατ' ιδίαν και στους αρμοδίους, όχι όπως ο κ. Ορφανός που ενόχλησε.

Τη φωτογραφία την πήρα από tofonikokouneli.com, έναν εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την ανάγνωση, κυρίως, και την τέχνη γενικότερα.

Γαλανιάδη Εύα