Ο εχθρός του βιοπαλαιστή είναι ο εφοριακός που του κάνει έλεγχο. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει ο βιοπαλαιστής. Διότι, για τον βιοπαλαιστή, ο εχθρός του δεν είναι ο κακός του εαυτός, ο επί πολλά-πολλά έτη καλλιεργούμενος και διογκούμενος, αλλά ένας άλλος εργαζόμενος ο οποίος απλώς κάνει τη δουλειά του. Έτσι, ο ένας εργαζόμενος επιτίθεται στον άλλον. Και τούμπαλιν, ασφαλώς. Διότι και ο εφοριακός ξεκινά από το γραφείο με την πεποίθηση ότι όλοι είναι κλέφτες και φοροφυγάδες, λαμόγια και ψεύτες. Ή μήπως όχι;

Στην Ελλάδα σιχαινόμαστε τον έλεγχο. Σιχαινόμαστε την αξιολόγηση. Σιχαινόμαστε να δίνουμε απολογισμό για τα πεπραγμένα μας. Σιχαινόμαστε ακόμα να κάνουμε έναν απολογισμό της ημέρας μας όταν πέφτουμε για ύπνο. Και τούτο δεν μας προέκυψε τυχαία. Χρόνια και χρόνια αυθαιρεσιών στη δημόσια διοίκηση, χρόνια και χρόνια ρεμούλας, χρόνια και χρόνια πηγαίναμε στον εφοριακό και εκείνος μάς έλεγε μέσα στα μούτρα ότι για να γλιτώσουμε τόσα, πρέπει να του κόψουμε ένα κονδύλι με κάμποσα.

Θα μιλήσω προσωπικά: από το 2007 έπρεπε να μου επιστραφούν χρήματα από τη ΔΟΥ, επειδή είχα πληρώσει παραπάνω φόρο από τον αναλογούντα. Δεν έλαβα ποτέ κανένα ειδοποιητήριο επί τέσσερα χρόνια, όμως έλαβα κλήση στο κινητό μου από το προσωπικό τηλέφωνο εφοριακού, το 2012, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, μου επεσήμανε ότι εκείνος ανακάλυψε ότι η Εφορία δεν με είχε ειδοποιήσει, ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος που θα έπαιρνα τα -ουκ ολίγα- χρήματα που μου όφειλε η ΔΟΥ πίσω και γι' αυτό θα έπρεπε να του δώσω το κατιτίς του, και επίσης ότι σε δύο μέρες έληγε η προθεσμία, την οποία, προφανώς περίμενε για να με εκβιάσει. Και από μένα έλαβε την απάντηση: «Προφανώς τόσα χρόνια δεν με ειδοποιούσατε επίτηδες, σωστά;». Σωστά. Πήρε «παπάκια» και το βούλωσε, αλλά στ' αλήθεια, πόσοι πολίτες αρνούνται να χώσουν φράγκα στον υπάλληλο και τον καταγγέλλουν σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν βαριέσαι...

Και, εδώ που τα λέμε, άντε και τον κατήγγειλες. Άντε και ετέθη σε διαθεσιμότητα ο επίορκος. Έρχεται ο Κατρούγκαλος και τον βάζει πίσω στη θεσούλα του, συνεπικουρούμενος από την αδυναμία των Πειθαρχικών και της Δικαιοσύνης να εκδικάσουν υποθέσεις, να επιβάλλουν ποινές και να τελειώνουμε.

Πολύ καλά κάνει ο Αλεξιάδης και θέλει να αποκόψει τον εφοριακό από τον πολίτη. Να είναι απρόσωπη η συνδιαλλαγή, για να μην υπάρχει συναλλαγή. Να βγάλει στους δρόμους τους εφοριακούς, αλλά να τους στείλει και στα κόμματα, στις μεγάλες εταιρίες, στους προέδρους των ΠΑΕ, στους βιομηχάνους. Όχι μόνο στις λαϊκές και στα πανηγύρια.

«Να τους πλακώσουμε όλοι μαζί στο ξύλο να τους διώξουμε, να τελειώνουμε.» Η προτροπή μικροπωλητή σε πανηγύρι στη Ρόδο τον Αύγουστο, όταν εφοριακοί πήγαν για έλεγχο. Ο βιοπαλαιστής τραμπούκος, απέναντι σε έναν άλλον εργαζόμενο που κάνει τη δουλειά του, επίσης τραμπούκο, όταν πίσω από το γκισέ του ή στο γραφείο του απαιτεί ένα-δυο κατοστάρικα για να σε βοηθήσει να φοροδιαφύγεις. Δεν δικαιολογώ τον συγκεκριμένο μικροπωλητή, αλλά ποιος ξέρει όταν έβγαζε τις άδειες για τον πάγκο του τι αντιμετώπισε στην περίφημη οικεία ΔΟΥ.

Το νόμισμα έχει δύο όψεις, πάντοτε.

Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν βγάλουμε από πάνω μας δύο νοοτροπίες που μας έχουν κατσικωθεί από την τουρκοκρατία: ότι το Δημόσιο είναι κακό και οφείλουμε να το εξαπατήσουμε, ενώ εμείς είμαστε αγγελούδια, και ότι όταν ένας δημόσιος λειτουργός μάς εξυπηρετήσει, του χρωστάμε χάρη και έναν τενεκέ λάδι. Κάτι σαν το μήλο που πρόσφεραν οι μαθητές στον δάσκαλο τα παλιά χρόνια. Σε τούτη τη χώρα, κατουριόμαστε από τη χαρά μας όταν πετύχει η εγχείρηση της γιαγιάς και κυνηγάμε τον γιατρό να τον φιλοδωρήσουμε, ακόμα κι αν δεν θέλει. Το έχω δει να συμβαίνει. Όπως έχω δει να ζητούν φακελάκι οι θεράποντες, επειδή πληρώνονται, λέει, λίγα από το κράτος. Αν δεν θες τη σιγουριά του Δημοσίου, γιατρέ μου, τράβα άνοιξε ιδιωτικό ιατρείο και καμώσου, ο ασθενής θα σου πληρώσει τη χασούρα;

Όταν ζητώ απόδειξη για τον καφέ που ήπια και ο σερβιτόρος με κοιτάζει λες και του ζήτησα το κεφάλι της μάνας του επί πίνακι, ενώ ωραιότατα έχει περάσει ο ανεβασμένος ΦΠΑ στην τιμή του, από εκεί και πέρα, τι να περιμένει κανείς; 

Είσαι υποχρεωμένος να κόβεις αποδείξεις. Είσαι υποχρεωμένος να πληρώνεις τον φόρο σου. Αν πλήρωνες τον φόρο σου εδώ και χρόνια, όταν μπορούσες, όταν έκλεβες και αγόραζες αυτοκίνητα, και αν αυτά τα έσοδα δεν τα έκλεβαν τα λαμόγια που είχαμε για πρωθυπουργούς, αρχηγούς, διευθυντές και αφέντες, ίσως τώρα τον ιδρώτα μας να μην τον έπιναν οι δανειστές. Αν δεν έβγαινες στη σύνταξη στα 40, ίσως το παιδί σου να έπαιρνε κάποτε τη δική του σύνταξη. Απλά πράγματα. Τα βλέπεις τα αποτελέσματα. Τα ζεις.

Γαλανιάδη Εύα