Του Παν. Βέμμου

Αυτή η τραγική εξέλιξη συντελείται στην ήπειρό μας, αφού γρήγορα ξέχασε τις φοβερές συνέπειες δύο παγκοσμίων πολέμων. Οι ευθύνες των πολιτικών ηγεσιών Δύσης και Ανατολής στο παρελθόν αλλά και τώρα, είναι αναμφισβήτητες. Δυστυχώς ελάχιστα διδάχθηκαν από την ιστορία, την οποία συστηματικά παραποιούν και προσαρμόζουν στις πρόσκαιρες επιδιώξεις τους, στην επέκταση των ζωνών επιρροής τους και στην αύξηση των ληστρικών κερδών των μονοπωλιακών υπερεθνικών επιχειρήσεων. Ιδιαίτερα ξεχνούν τις συνέπειες της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929-30 που οδήγησε στην άνοδο του ναζισμού και στην έκρηξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου.

Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε κάποια γεγονότα που προηγήθηκαν του πολέμου. Οι μεγάλες τότε ευρωπαϊκές δυνάμεις Αγγλία και Γαλλία, επέτρεψαν τον επαναξοπλισμό της χιτλερικής Γερμανίας για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, εγκαθιδρύοντας φασιστικά-ρατσιστικά καθεστώτα. Ήταν σαφής η επιδίωξή τους να στρέψουν το ναζιστικό καθεστώς ενάντια στη Σοβιετική Ένωση (ΣΕ) και να καταλύσουν το σοσιαλιστικό εγχείρημα. Δεν πρέπει να λησμονούμε την πρόταση της κομμουνιστικής διεθνούς από το 1935 και της Σ.Ε. για την δημιουργία αντιφασιστικού μετώπου, που απέρριψε η Δύση και οδήγησε στο σύμφωνο Γερμανίας-Σ.Ε., διαμελισμό και κατοχή της Πολωνίας και των Βαλτικών χωρών.

Μόνο μετά την επίθεση της Γερμανίας στη ΣΕ το 1941 έγινε δυνατή η συγκρότηση της αντιφασιστικής συμμαχίας που διακήρυξε το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αυτοδιάθεση των λαών στη μετακατοχική Ευρώπη. Οι λαοί πίστεψαν σ’ αυτές τις αρχές και ένα τεράστιο κίνημα αντίστασης αναπτύχθηκε απ’ άκρου σ’ ακρο της γηραίας ηπείρου που συνέβαλε αποφασιστικά στη νίκη πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος και καταστροφής των υποδομών.

Οι διακηρύξεις, όμως, γρήγορα έμειναν κενό γράμμα από τις μεγάλες δυνάμεις και οι ζώνες επιρροής που αποφασίσθηκαν στις συμμαχικές συνδιασκέψεις καθόρισαν την τύχη των λαών που υπέστησαν τις συνέπειες αυτών ένθεν και ένθεν για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Ήταν θετικό γεγονός η δημιουργία του ΟΗΕ και η αποφυγή γενικευμένου πολέμου. Όμως, σταδιακά αυτός ο διεθνής οργανισμός αποδυναμώθηκε ενώ αντίθετα ενισχύθηκαν οι στρατιωτικοί και οικονομικοί οργανισμοί που δημιουργηθηκαν στην περίοδο του ψυχρού πολέμου. Οι αλλαγές συνόρων, ο διαμελισμός χωρών, οι εμφύλιοι πόλεμοι, η καταπάτηση εθνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων και η δημιουργία προϋποθέσεων διευρυμένων περιφερειακών πολέμων είναι μια ζοφερή πραγματικότητα.

Δυστυχώς οι πολιτικές ηγεσίες της Δύσης ενισχύουν σε χώρες φασιστικά, νεοναζιστικά, ρατσιστικά κόμματα και οργανώσεις με στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας, αποδυνάμωση δημοκρατικων και αριστερών οργανώσεων, που τίθενται σε πολλές περιπτώσεις εκτός νόμου. Απ’ την άλλη πλευρά η ηγεσία της πάλαι ποτέ κραταιάς Σ.Ε. λειτούργησε ως μεγάλη δύναμη και όχι ως σοσιαλιστική χώρα απεμπολώντας τις αρχές της αυτοδιάθεσης και συναδέλφωσης των λαών και της δημοκρατικής και κοινωνικής ανέλιξης τους. Η κατάρρευση των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» δεν είναι άσχετη με την μεταπολεμικη πολιτική που ακλούθησαν. Την ουσία αυτής της πολιτικής, της μεγάλης δύναμης, ακολουθεί και τώρα η ηγεσία της Ρωσίας.

Σήμερα όχι μόνο στη περιφέρεια αλλά και στο κέντρο της Ευρώπης, ενισχύονται οι ακροδεξιές, φασιστικές και ρατσιστικές δυνάμεις προωθούν πολιτικές καταπάτησης των ανθρώπων, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αποκρύπτουν την ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο, υποστηρίζοντας ότι φταίνε οι ξένοι εργάτες για την ανεργία και την κατάλυση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι δηλώσεις καταδίκης των φασιστικών και νεοναζιστικων αντιλήψεων από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την πρακτική αξιοποίησή τους τόσο στο εσωτερικό για χειραγώγηση των κινημάτων όσο και στις εξωτερικές επιδιώξεις τους για αποδυνάμωση και ανατροπή καθεστώτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ουκρανία. Η ενίσχυση ακόμα και με όπλα νεοναζιστικών και ακροδεξιών κομμάτων όξυνε την αντιπαράθεση με το διεφθαρμένο καθεστώς που οδηγεί σε εμφύλιο, διαμελισμό, αθώο αίμα και σοβαρό κίνδυνο για την ειρήνη.

Η νέα φαζίσουσα κυβέρνηση που ανήλθε πραξικοπηματικά στην εξουσία και άμεσα στηρίζεται από τη Δύση αντί να αντιμετωπίσει τα ζωτικά προβλήματα επιβίωσης του λαού και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, πήρε αμέσως την απόφαση περιορισμού των δικαιωμάτων των μειονοτήτων με κατάργηση της διδασκαλίας της μητρικής τους γλώσσας. Το παραπάνω είναι έκφραση της φασιστικής-ρατσιστικής αντίληψης ότι «φταίνε οι ξένοι». Το ζήτημα αυτό έχει και ελληνική εθνική διάσταση, αφού στην Ουκρανία ζουν χιλιάδες ομογενείς, που έζησαν μάλιστα την άνοιξη της Οκτωβριανής επανάστασης, την επέμβαση της Δύσης με την συμμετοχή και της χώρας μας στον Εμφύλιο και τον χειμώνα της σταλινικής περιόδου. Η ελληνική κυβέρνηση αντί να καταδικάσει αυτή την απόφαση και να παρέμβει για απόσυρσή της, υποβαθμίζει το γεγονός στηρίζοντας τις επιδιώξεις των ηγετικών κύκλων της Δύσης.

Αυτή η πολιτική που οδηγεί σε κατάλυση της δημοκρατίας, στο φασισμό και δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για την ειρήνη μπορεί να αντιμετωπισθεί με την ενότητα και πάλι των εργαζομένων. Η κοινή δράση των δημοκρατικών και αριστερών πολιτικών δυνάμεων με τη δημιουργία ενιαίων μετώπων σε τοπικό εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ζητούμενο, αν θέλουμε να ξεκολλήσουμε τον τροχό της ιστορίας από το βούρκο της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η καπιταλιστική ενσωμάτωση, οι διαφορετικές αντιλήψεις και πρακτικές και οι «κόκκινες γραμμές» αριστερών κομμάτων και οργανώσεων στέκονται εμπόδιο σήμερα στην απελευθέρωση και δραστηριοποίηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Με το διάλογο, την κοινή δράση σε όσα συμφωνούν και είναι πολλά, μπορούν να ξεπερασθούν τα εμπόδια αν πραγματικά επιδιώκεται η ανατροπή αυτής της πολιτικής και η αντιμετώπιση των φασιστικών και ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ειρήνης.