Ιεράρχης σεμνός αλλά σεβάσμιος, αυστηρός στα πιστεύω του αλλά γεμάτος στοργή και κατανόηση προς όλους,
ακάματος στο εκκλησιαστικό του έργο,
μεγάθυμος και συγχωρητικός προς τους σφάλλοντας ή ολιγωρούντας, επιβλητικός και ταπεινός ταυτόχρονα.
Οδηγός για το ποίμνιό του, σίγουρος και αξιόπιστος, παραδειγματικός με τα έργα και τη ζωή του,
όχι με τους λόγους, όπως πολύ και από πολλούς ταγούς συνηθίζεται.
Ταγούς πολιτικούς, πνευματικούς, αλλά και θρησκευτικούς…

Αυτός ήταν για μένα ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - γνήσιο τέκνο της Αρκαδίας, πνευματικό παιδί της Τρίπολης και των κάποτε ηγουμένων της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας,
εκκλησιαστικός άνδρας που τίμησε τα ράσα του,
κόσμησε τον ιερατικό του θρόνο, πρόσφερε στην Εκκλησία και στην Κοινωνία.
Προπαντός, θα έλεγα, στην κοινωνία.
Ανεδείχθη σε Επίσκοπο της καθημερινής δράσης και των χειροπιαστών έργων.
Έχουν να το πουν και το μαρτυρούν οι Μονές που ανέστησε ή αποκατέστησε, τα εκκλησιαστικά κτήματα που ο ίδιος όργωνε και καλλιεργούσε υπέρ των πτωχών, το Δεκάζειο Γηροκομείο Τρίπολης αλλά και αυτό του Λεωνιδίου, οι αναγκεμένοι που στο πρόσωπό του έβρισκαν βοηθό, παραστάτη, στοργικό πατέρα…
Έχει, ιδιαίτερα, να το πει και να το επιβεβαιώσει ο περικαλλής ναός στον οποίο βρισκόμαστε και ο οποίος στέκει, θαρρώ, ακλόνητος μετά την «επέμβαση» στα θέμελά του από τον απερχόμενο ιεράρχη.
55 χρόνια κληρικός, ταμένος στην Εκκλησία, το σχήμα της οποίας με φλόγα και υπερηφάνεια ενεδύθη το 1968,
σχεδόν 40 χρόνια Επίσκοπος,
εκ των οποίων τα 29 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, στην Ιερά Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας.

Ήθελε να την υπηρετήσει - και την υπηρέτησε.
Ήθελε να της προσφέρει - και της πρόσφερε.
Ήθελε να αναλωθεί γι’ αυτήν - και αναλώθηκε.
Εκουσίως και ευχαρίστως. Αντιμετωπίζοντας κάποτε από κάποιους κακόβουλη κριτική, σχόλια πικρόχολα και αστήριχτα. Βαδίζοντας όμως ο ίδιος με σιγουριά και αυτοπεποίθηση τον δρόμο του χρέους, τον δρόμο της πίστης, τον δρόμο που με θεία φώτιση είχε παιδιόθεν χαράξει το φτωχόπαιδο γειτονικού μας χωριού.

Και μπορεί, τώρα και πλέον, ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, - ο Μαντινείας και Κυνουρίας Επίσκοπος, -να αναφωνήσει ενώπιον του υπερτάτου κριτού:
Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι.
Τον δρόμον τετέλεκα,την πίστιν τετήρηκα.
Λοιπόν, απόκειταί μοι ο της τιμής στέφανος, ον αποδώσει μοι Κύριος και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν Αυτού…

Τον στέφανο αυτό, σεμνώς και ευγνωμόνως ,του απονέμει πρώτος ο Δήμος Τρίπολης.

Ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξες και μας πρόσφερες, καλοτάξιδε ιεράρχα.