του Σούλη Παπανικολάου

Δευτέρα 25 του Φλεβάρη. Βρίσκομαι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην εκδήλωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Κάποια στιγμή, στο φουαγιέ, μες στην κοσμοσυρροή πέφτω επάνω στον ηθοποιό, Γιώργο Γιαννόπουλο.

- Δεν πιστεύω να ‘σαι από Αρκαδία, του λέω,
- Ναι, μου λέει, από Αρκαδία είμαι, από του Ράδου.
Έτσι, μ’ αυτήν την ευκαιρία, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπαμε να βρεθούμε.
Ράδου: 1320 μ. υψόμετρο· το δεύτερο κατοικημένο, στην Πελοπόννησο, μετά τα Μαγούλιανα! Μέχρι το 1960 περίπου, διέθετε “καλοκαιρινό” σχολείο... όπως το Καρδαρά και το Βαλτέτσι... δηλ. οι διακοπές γίνονταν το χειμώνα... επειδή, η πλειονότητα των κατοίκων κατέβαινε στα χειμαδιά... κι επέστρεφαν μετά τη Λαμπρή...! Χωριό, καθαυτού, κτηνοτροφικό... φωλιασμένο στις πλαγιές του Μαινάλου, μέσα στα έλατα... με ιδιόκτητο δάσος κληρονομημένο από τους Τούρκους! Καθόλα, ελβετικό τοπίο!
Ποιος, όμως, είναι ο Γιώργος Γιαννόπουλος;
Είναι ο ηθοποιός, ο μουσικός, ο συγγραφέας, είναι, θα λέγαμε, ένα πολυσύνθετο ταλέντο, με σημαντικές δουλειές τόσο στο Θέατρο όσο και στον Κινηματογράφο και στην Τηλεόραση.
Συγκεκριμένα, στο Θέατρο, έχει παίξει από Μολιέρο μέχρι Αριστοφάνη. Στον Κιν/φο σε πάνω από 15 ταινίες με γνωστούς σκηνοθέτες όπως Γκορίτσα, Κόκκινο, Μασκλαβάνου, Ζωναρά, Λιάπα κ.α. Στην τηλεόραση έχει κάνει περισσότερες από 50 δουλειές, από τις «Τρεις χάριτες» και τους «Απαράδεκτους» μέχρι το «Θησαυρό της Αγγελίνας» και τον «Αστυνόμο Μπέκα».
Έτσι, λοιπόν, μια μέρα είπαμε να βρεθούμε, με το Γιώργο Γιαννόπουλο, στο αναψυκτήριο της Ηλιούπολης, για έναν καφέ, εκεί στο “Άλσος Κιντή”, το άλσος που φέρει το όνομα ενός άλλου Αρκάδα Δημάρχου που αναμόρφωσε την Ηλιούπολη.
- Για μίλησε μου, Γιώργο, πρώτα πρώτα για την καταγωγή σου.
- Όπως, σου είπα, στην πρώτη συνάντηση μας, είμαι από του Ράδου. Ο παππούς, Βασίλης Γιαννόπουλος, γέννημα και θρέμμα του Ράδου, είχε και το παρατσούκλι, Βασιλαράς. Κύρια ασχολία του, τα πρόβατα. Ο χειμώνας είναι δύσκολη εποχή για τα ζωντανά. Η λύση ήταν τα χειμαδιά. Κατέβαιναν στη Μεσσηνία, το Φθινόπωρο, και την άνοιξη πάλι στο Ράδου. Κάποια από τα παιδιά γεννήθηκαν στη Μεσσηνία και, μεταξύ αυτών, και ο πατέρας μου. Πριν τον πόλεμο, όμως, ο πατέρας μου αλλά και τα άλλα αδέρφια του, εγκατασταθήκανε στη Μεσσηνία, στο χωριό Αρσινόη· αγοράσανε κτήματα και στεριώσανε εκεί. Εγώ, γεννήθηκα στην Αρσινόη· εκεί πήγα Δημοτικό, και Γυμνάσιο στην Καλαμάτα. Στο Λύκειο ήρθα στην Αθήνα, γιατί είχαν προηγηθεί τ’ αδέρφια μου, οπότε αναγκάστηκα, και μετακόμισα κι εγώ στο Λύκειο Δάφνης.
- Ερεθίσματα σχετικά με την Τέχνη;
- Συγχωρεσέ μου την έκφραση, είχα ψώνιο με το τραγούδι. Περίμενα πώς και πώς το πανηγύρι της Αγια-Μαρίνας στις 17 Ιουλίου, να ειδώ και ν’ ακούσω, να χαζέψω τα κλαρίνα. Αφού, από το χειμώνα, ρώταγα τη μάνα μου, πότε θα ‘ρθει το πανηγύρι. Επίσης, η μάνα μου, κι εδώ της οφείλω πολλά, με πήγαινε σε θεατρικές παραστάσεις που έδινε κυρίως το άρμα Θέσπιδος στο αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης· δεν θυμάμαι να σου πω πόσες φορές είχα ‘δεί τον Οιδίποδα. Στην Αθήνα, βέβαια, τα ερεθίσματα πολλαπλασιάστηκαν. Μαθητής του Λυκείου γνώρισα την κλασική μουσική. Κάθε Δευτέρα στο REX παρακολουθούσα συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Με τις παρέες, όμως, στην Αθήνα, σε ταβερνάκια κυρίως, όταν υπήρχε χαρτζιλίκι, εκεί γνώρισα τα ρεμπέτικα, αλλά και όλα τα είδη μουσικής. Στη Β΄Λυκείου κάνω μαθήματα βιολοντσέλου. Σταμάτησα, όμως, γιατί έπρεπε ν’ αγοράσω δικό μου όργανο και δεν είχα χρήματα.
- Μετά το Λύκειο;
- Πέρασα στη Γεωπονική Θεσ/νίκης. Στη Θεσ/νίκη, ως φοιτητές, ψαχνόμαστε για θέματα γύρω από την τέχνη και τη διανόηση. Το μικρόβιο του Θεάτρου μεγάλωσε· παρακολουθούσα παραστάσεις πρωτοποριακού θεάτρου όπως της πειραματικής σκηνής της Ρούλας Πατεράκη. Παρέες μου ήταν ο πιανίστας Σάκης Παπαδημητρίου και ο σαξοφωνίστας Φλώρος Φλωρίδης. Παρατάω τη Γεωπονική και γράφομαι στο Ωδείο Θεσ/νίκης Κάρολου Τρικολίδη. Κάνω μαθήματα τρομπέτας, αρμονίας και πιάνου. Πιάνω δουλειά σε καπνομάγαζο -σε καπνεργοστάσιο· μέχρι και πειρατικές κασέτες πούλαγα, αφού υπήρχε φτώχεια· και μετά τη δουλειά, στο Ωδείο. Μια μέρα, ο δάσκαλος μου, μου λέει, να πάω με σύμβαση στη Φιλαρμονική Καλαμαριάς, και αργότερα θα μονιμοποιηθώ. Σκέφτηκα, δηλαδή θα πηγαίνω να παίζω τρομπέτα σε κηδείες· λέω, όχι, και φεύγω για Παρίσι. Και στο Παρίσι τα πράγματα δεν πήγαν καλά· γυρίζω πάλι στη Θεσ/νίκη. Γνωρίζω στη Θεσ/νίκη μια κοπέλα από το ΚΘΒΕ, τη Χρύσα, που μου λέει πως “πρέπει να γίνεις ηθοποιός”! Έρχομαι στην Αθήνα και έμεινα λίγες ημέρες σε κάτι φίλους στη Ν. Σμύρνη. Ήμουνα ένα φοβισμένο παιδί. Μια μέρα βλέπουμε με τους φίλους μου στην εφημερίδα αγγελία «Ζητούνται Κομπάρσοι» και πήγαμε. Ήταν ένα σήριαλ που γύριζε ο Πάνος Γλυκοφρύδης. Πάνω στο γύρισμα ή μάλλον στην Πρόβα, με πλησιάζει ο Γλυκοφρύδης και με ρωτάει «είσαι ηθοποιός»; όχι, του απαντάω· «πρέπει να γίνεις» μου λέει, κι έγραψε τρία επεισόδια επάνω μου. Αφού πήρα και τη δεύτερη επιβεβαίωση από τον Γλυκοφρύδη, εγκαθίσταμαι στην Αθήνα, δίνω εξετάσεις και περνάω στη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη. Από τότε, πλέον, συγκεκριμενοποιείται η ζωή μου σ’ αυτόν τον επαγγελματικό χώρο.
- Σε είδα στην εκδήλωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου· ήρθες γιατί νιώθεις Αρκάς ή τυχαίο ήταν;
- Ναι· νιώθω πρώτα Αρκάς και μετά Μεσσήνιος· όμως, με συνδέει και μια στενή σχέση με τον Πέτρο Τατούλη.
- Η Αρκαδία, λέει τίποτα, για σένα;
- Μα, η Αρκαδία, από την εποχή του Βιργίλιου λέει για όλον τον κόσμο, δεν θα λέει για μένα;
- Έχεις πάει στου Ράδου;
- Υπάρχει το πατρικό σπίτι, αλλά είναι αδιανέμητο. Μια φορά προθυμοποιήθηκα να το επισκευάσω με δικά μου χρήματα και να είναι στη διάθεση όλων των συγγενών. Όμως, κάποια αντίρρηση από κάποιον συγγενή μου ματαίωσε το σχέδιο και σήμερα έχει καταπέσει η στέγη.
- Τι άλλο, για του Ράδου, ξέρεις;
- Και βέβαια ξέρω, και είναι ευκαιρία να μάθεις κι εσύ αλλά και όλοι οι αναγνώστες της Εφημερίδας πως, στου Ράδου, βγαίνουν τα καλλίτερα μυρώνια. Επίσης, του Ράδου, έχει πολύ χωνευτικό νερό. Υπάρχει μια βρύση που τη λένε «Εφτά ψωμιά» γιατί κατά τη Ραδαίϊκη παράδοση, ένας έφαγε εφτά ψωμιά (καρβέλια), ήπιε μετά νερό από αυτή τη βρύση, και τα χώνεψε. Μια φορά, μάλιστα, βρέθηκα στου Ράδου, Δεκαπενταύγουστο· έκανε τόσο κρύο, που, στο σπίτι που μας φιλοξενούσανε, άναψαν το τζάκι. Έκανα μια προσπάθεια να φυτέψω στη Μεσσηνία ένα έλατο που πήρα από του Ράδου, αλλά δεν έπιασε.
- Παραστάσεις έχεις δώσει στην Αρκαδία;
- Στην Τρίπολη πολλές φορές και με πολλούς θιάσους, και μία στο Βαλτεσινίκο που μας πήγε ο σκηνοθέτης Στάθης Ρέππας, και δώσαμε παράσταση στο χωριό του· ήταν τότε πρόεδρος του συλλόγου της Αθήνας.
- Καλλιτεχνικές δραστηριότητες, σήμερα.
- Συμμετέχω στη θεατρική παράσταση «Κυρία Ιουλία» που παρουσιάζεται στο θέατρο Π.Κ. στο Νέο Κόσμο· επίσης, συμμετέχω στην τελευταία ταινία του Γιάννη Οικονομίδη που αυτή την περίοδο γίνονται τα γυρίσματα.
- Άλλες δραστηριότητες;
- Είμαι δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Ηλιούπολης, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο του δημάρχου Βαλασόπουλου.
- Ως δημοτικός σύμβουλος, Γιώργο, είναι αυτονόητο ότι, καλλιτέχνης ων, θα ασχολείσαι με τον πολιτισμό στο Δήμο· αν σε ρωτούσα, Γιώργο, τι είναι ο πολιτισμός για σένα; τι θα απαντούσες;
- Πολιτισμός, για μένα, είναι να δίνεις για να πάρεις. Πολιτισμός είναι ν’ αγαπάς τον πατέρα και τη μάνα σου γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχες. Πολιτισμός είναι να σέβεσαι τον εαυτό σου για να σε σέβονται και οι άλλοι. Πολιτισμός είναι ν’ αγωνίζεσαι για σένα και για τον συνάνθρωπό σου. Πολιτισμός είναι να έχεις μέτρο, ν’ αναγνωρίζεις την αξία τού αρκεί.
Πολιτισμός είναι να σέβεσαι όλες τις ηλικίες γιατί θα περάσεις κι εσύ απ’ αυτές. Πολιτισμός είναι να σέβεσαι την πόλη που περπατάς γιατί είναι το μεγάλο σου σπίτι. Πολιτισμός είναι να έχεις ευγένεια και χαρά. Πολιτισμός είναι να λες απλόχερα ευχαριστώ, συγνώμη, παρακαλώ και να δίνεις αγάπη· είναι τζάμπα. Τέλος, πολιτισμός είναι μια καλημέρα πεσ’ την κι ας πέσει χάμω, κάποιος που την έχει ανάγκη θα την βρει και θα την πάρει.
- Εδώ, Γιώργο, μπορούμε να τελειώσουμε με μια καλημέρα στην Αρκαδία, και πού ξέρεις, αν πέσει χάμω μπορεί να τη βρει κανένας από του Ράδου. Πάντως, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την όμορφη κουβέντα που κάναμε.
- Κι εγώ, Σούλη, σ’ ευχαριστώ για τα ερεθίσματα που μου ‘δωσες να μιλήσουμε για την Αρκαδία.

Πηγή:Οδός Αρκαδίας