Του Νίκου Δελφάκη,  δικηγόρου, δημοτικού συμβούλου Τρίπολης.

****

Ο κ. Τσίπρας, για άλλη μια φορά, πρότεινε τη συνεργασία της αριστεράς ενόψει των εκλογών για αριστερή κυβέρνηση συνεργασίας!!! Και εν πάση περιπτώσει αν αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει πανελλαδικά, ας γίνει τουλάχιστον στις μονοεδρικές περιφέρειες!!!. Αποφεύγω τα αποτρεπτικά ενός τέτοιου εγχειρήματος - τεχνικά ζητήματα του εκλογικού νόμου, για να μην ταλανίζονται οι αναγνώστες και θέλω να μιλήσω για την ουσία της πρότασης.  Αποφεύγω, επίσης, να μπω στο θέμα (για το οποίο μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις) για το ποιος είναι αριστερά ή όχι και παίρνω ως δεδομένο ότι η πρόταση αφορά (και έτσι έγινε) στα τρία κόμματα που, έστω συμβατικά, στον πολιτικό χάρτη αποτελούν την αριστερά δηλ. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ.

Βεβαίως η πρόταση αγγίζει ευαίσθητες χορδές των αριστερών ψηφοφόρων που στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα επιθυμούσαν να έχει επιτευχθεί μια ενότητα – συνεργασία   της αριστεράς. Όταν όμως μια τέτοια πρόταση γίνεται κατ΄ επανάληψη από κάποιον ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο  (δεν έχει σημασία προς το παρόν για ποιο λόγο), δεν μπορεί παρά η πρόταση να αποτελεί απλώς και μόνο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα – τρυκ προς άγραν ψήφων. Και ακόμα στοχεύει και σε κάτι άλλο πιο σημαντικό. Στο να αποφύγει να πάρει θέση για μια εφικτή στην παρούσα συγκυρία κυβέρνηση, προς όφελος της χώρας και του λαού και έτσι να έχει τη δυνατότητα να αερολογεί. Εξηγούμαι:

Ι. Στο βαθμό που η πρόταση αυτή απευθύνεται στη ΔΗΜΑΡ, απλώς υπενθυμίζω:

1) ότι μέχρι πρότινος   πολλοί που αποτελούν σήμερα μέλη και στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήσαν στον ΣΥΝ και καλώς ή κακώς δεν υπήρχε ούτε η στοιχειώδης συνεννόηση, αποκαλούνταν μάλιστα από τις κυρίαρχες τάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ειρωνικά, ΠΑΣΟΚΟΙ!!!!.

2)  Στις δημοτικές εκλογές του 2006, είναι γνωστό ότι υπήρχε μια προσυμφωνία να στηρίξει ο ΣΥΝ τον μακαρίτη, τώρα, Μιχάλη Παπαγιαννάκη, δηλ. ένα στέλεχός του!!!! (κατά την ταπεινή μου γνώμη έναν πολιτικό μεγάλης ολκής που η απουσία του είναι πράγματι πλήγμα για την πολιτική ζωή της χώρας)  ως υποψήφιο Δήμαρχο του Δήμου Αθήνας. Η προσυμφωνία ανετράπη από τις κυρίαρχες τάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και στηρίχτηκε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, με την αιτιολογία ότι ο Μιχάλης δεν ήταν τόσο «αριστερός». Δηλαδή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν κρίθηκε ικανός «ως μη πολύ αριστερός» από τους κατέχοντες το «αριστερόμετρο», ούτε καν για υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας και απορεί κανείς: Σήμερα οι έχοντες παραπλήσιες απόψεις με τον Παπαγιαννάκη στελέχη της ΔΗΜΑΡ κρίνονται άραγε ικανοί να είναι υπουργοί μιάς «αριστερής κυβέρνησης»;

3) Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά, ας έλθουμε στις δημοτικές εκλογές του 2010, όπου κατά τεκμήριο οι συνεργασίες είναι πολύ πιο εύκολες από την κεντρική πολιτική σκηνή. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε ακόμα και να συζητήσει τις περιπτώσεις ΚΑΜΙΝΗ στην Αθήνα και ΜΠΟΥΤΑΡΗ στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να αντιπροτείνει μάλιστα και κάτι διαφορετικό και επέλεξε την περίφημη «αυτόνομη κάθοδο», αφού Καμίνης και Μπουτάρης δεν κρίθηκαν, προφανώς, τόσο αριστεροί (από τους κατόχους του αριστερόμετρου, επαναλαμβάνω).

ΙΙ. Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα όταν η πρόταση αυτή απευθύνεται στο ΚΚΕ. Του οποίου, καλώς ή κακώς, η  ηγεσία εδώ και πολλά χρόνια όταν ακούει περί τέτοιας συνεργασίας «πετάει σπυριά». Και ερωτάται: Μπορεί να υπάρξει περίπτωση κυβερνητικής συνεργασίας σήμερα με το ΚΚΕ, το οποίο με απόλυτη σαφήνεια μιλάει π.χ. α) ότι οι εκλογές δεν φέρνουν καμιά λύση, β) περί εξόδου από την «Ευρώπη των μονοπωλίων», γ) περί κρατικοποίησης (ή κοινωνικοποίησης για να μην τα χαλάσουμε στους όρους) όλων σχεδόν των μέσων παραγωγής, δ) περί δικτατορίας του προλεταριάτου και άλλα τέτοια διάφορα σουρεαλιστικά!!!!, κλπ;. Αυτό θα ήταν, άραγε, το πρόγραμμα της αριστερής κυβέρνησης συνεργασίας; Εκτός κι αν ο κ. Τσίπρας αποδέχεται πράγματι τους παραπάνω στόχους του ΚΚΕ, αλλά αν είναι έτσι,     δεν έχει παρά να το πει ευθαρσώς. Όχι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ, δεν γίνεται.

Ας μην κουράσω περαιτέρω. Ας καταλήξω: Τα γνωρίζει όλα όσα ανέφερα, ενδεικτικά,  ο κ. Τσίπρας, όπως και άλλα παρόμοια; Τα γνωρίζει βέβαια, πολύ καλά μάλιστα. Αποδεικνύεται, επομένως, ότι όταν κάνει την πρόταση αυτή γνωρίζει ταυτόχρονα το ανέφικτο, ανέφικτο που προέρχεται και από το ίδιο το εσωτερικό του κόμματός του.

Όταν λοιπόν προτείνει κανείς διάφορα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το ανέφικτο αυτών, τι άλλο κάνει εκτός από μικροπολιτική προς άγραν, επαναλαμβάνω, ψήφων; Μάλιστα σε μια συγκυρία όπου απαιτείται σοβαρότητα, υπευθυνότητα και μέτρο.

Κουράστηκε ο λαός μας από δήθεν ευχές, ζητάει πιο πρακτικές λύσεις και εκεί θα κριθούν οι πολιτικές δυνάμεις και η χρησιμότητα της αριστεράς.

Τρίπολη 10 Απριλίου 2012

Νίκος Δελφάκης