Πως αποκτήσαμε αγριογούρουνα και μέσα στις αυλές μας;

Τα τελευταία χρόνια, συνεχώς όλο και πληθαίνουν οι συζητήσεις, ιδιαίτερα στα χωριά μας, για τα αγριογούρουνα. Ή αν θέλετε καλύτερα για την επιδρομή τους, μέσα σε κατοικημένες περιοχές! Αυτή τους η επιδρομή έχει έντονα απασχολήσει ιδιαίτερα τους μονίμους κατοίκους των έρημων χωριών μας και συγχρόνως τους έχει φοβίσει. Αφορμή για αυτή μας την αναφορά μας την έδωσε μια έρευνα στην «εφημερίδα των Συντακτών», της Ντίνας Ιωακειμίδου (13/1/18), μια πλήρη ενημέρωση που ήρθε να απαντήσει σε πολλά ερωτήματα που έχουμε πολλοί.

Ας δούμε το θέμα αυτό, που γενικά απασχολεί, πολλούς από εμάς, από την αρχή.  Όλοι γνωρίζουμε, ή καλύτερα οι ντόπιοι κάτοικοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι, ότι στα χωριά μας αυτή την περίοδο την κατακλύζουν δεκάδες οργανωμένες ομάδες κυνηγών αγριογούρουνου. Και είναι τόσοι πολλοί οι κυνηγοί που φτάνουν, σε οργανωμένες ομάδες,  στον τόπο μας και από άλλα μέρη, (Αθήνα, Θεσσαλία, Ήπειρο και από όλη την Πελοπόννησο…), αφού τα θηράματα τους είναι εκατοντάδες. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι στην Πελοπόννησο το είδος είχε εκλείψει τον τελευταίο αιώνα. Δύο οι βασικοί λόγοι. Η έντονη αγροτική καλλιέργεια και επίσης το έντονο κυνήγι από τους κατοίκους. Σε κάποιες περιοχές αιτία ήταν και οι πυρκαγιές. Η έλλειψη αγριογούρουνου στα ορεινά της Αρκαδίας, είχε προβληματίσει έντονα τους ντόπιους κυνηγούς που για να «εξασκήσουν το χόμπι» τους, αναγκάζονταν να ταξιδεύουν εκτός Αρκαδίας. Έτσι τον Μάρτιο του 1989, ο κυνηγετικός σύλλογος Μεγαλόπολης, αγόρασε από εκτροφείο αγριογούρουνων του Αγρινίου, οκτώ (8) αγριογούρουνα, έναντι του ποσού των 350.000 δρχ (!) και τα οποία τα απελευθέρωσε στην περιοχή, μάλιστα με πανηγυρικό χαρακτήρα, αναφέροντας μέχρι σήμερα ότι αυτή του η κίνηση, ήταν: «… θηραματικό θαύμα που πρέπει να μας παραδειγματίσει».  Τα 8 αυτά αγριογούρουνα πολλαπλασιάστηκαν, έχοντας τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αφού οι καλλιέργειες είχαν πλέον στα ορεινά μηδενιστεί, και η φύση είχε αρχίσει να οργιάζει… Τα πουρνάρια όλο και αυτά πολλαπλασιάζονταν… που αποτελούν κομμάτι της βασικής τους τροφής.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα τα αγριογούρουνα, όχι μόνο να έχουν πολλαπλασιαστεί κατά εκατοντάδες, αφού το θηλυκό γεννά μέχρι και δυο φορές τον χρόνο (είναι πολυγαμικό) Ιανουάριο και τέλος Ιουλίου και, μάλιστα από 3 μέχρι και 10 μικρά. Βασική τους τροφή είναι οι ρίζες, που τις βρίσκει σκάβοντας με την σκληρή μύτη του στο έδαφος. Όμως, ως ζώο είναι παμφάγο. Τρώει φρούτα, καρπούς, αμφίβια, ερπετά, τρωκτικά ακόμη και ψοφίμια! Αυτή του η τελευταία προτίμηση, μπορεί να προκαλέσει έντονο πρόβλημα στον καταναλωτή του κρέατός του, λόγω του ότι μπορεί να είναι φορέας της ασθένειας τ ρ ι χ ι ν ί α σ η ς, η οποία μεταδίδεται και στον άνθρωπο. Γι αυτό χρειάζεται πάρα πολύ καλά να βράζεται το κρέας του.

Πολύ συχνά σε πολλές ορεινές περιοχές τα αγριογούρουνα, κάνουν βόλτες και μέσα στα χωριά μας, ακόμη και στις αυλές μας, αναζητώντας την τροφή τους. Στη Ζάτουνα, πολύ συχνά μπορεί κανείς να τα συναντήσει στην «Βρυσούλα» (πάνω από του Κ. Σπανόπουλου το σπίτι), στη «Τούρκα», στην ευρύτερη περιοχή της «Έλοβας» αλλά και στου «Μπιτουνόγιαννη το καλύβι» όπου έχει νερό, και από την στροφή του Βλόγγου μέχρι το Άσπρο Λιθάρι. Εκεί όπου θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάνουν… βόλτες, είναι στο βουνό, γύρο από την εκκλησία της  Αγίας Ανάλυψης. Κυκλοφορούν εκτός από την νύχτα ακόμη και την ημέρα! Αυτό έχει δημιουργήσει και ένα φόβο στους κατοίκους, το καλοκαίρι για να ανέβουν μέχρι εκεί, μήπως τα συναντήσουν μπροστά τους. Ιδιαίτερα είναι επιθετικά και, μπορούν κατά την διάρκεια του κυνηγιού για να αποφύγουν τους κυνηγούς να αναπτύξουν ταχύτητα μέχρι και 40 Km/h, παρασύροντας τα πάντα στο διάβα τους. Αρκετά ατυχήματα έχουν γίνει στους δρόμους, με αυτοκίνητα που τα βλέπουν ξαφνικά μπροστά τους! Οι δε φρεσκογεννημένες μητέρες είναι πολύ επικίνδυνες, στην διάθεσή τους να προστατέψουν τα μικρά τους.

Για το τι καταστροφές κάνουν εκεί όπου υπάρχουν καλλιέργειες, δεν είναι της παρούσης αναφοράς να αναφερθούμε. Καταγράφουμε όμως ότι οι κυνηγοί, είναι οργανωμένοι σε ομάδες, με αρχηγό… και με εκλεκτά σκυλιά στη διάθεσή τους. Πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με μηχανισμούς ενδοεπικοινωνίας, με ειδικά γιλέκα φωσφορίζοντα κ.λ.π. Όμως το πόσο όλα αυτά τα προστατευτικά μέσα τηρούνται από τους κυνηγούς και πόσο τα τηρούν όλα αυτά και άλλα υποχρεωτικά μέτρα, που ο κυνηγητικός σύλλογος τους ορίζει… φαίνεται από το αποτέλεσμα. Όχι βέβαια από το αν κατόρθωσαν να έχουν στο τέλος της ημέρας… κάποιο θήραμα άνω των 80 -100 κιλών, αλλά από τις απώλειες που πολύ συχνά έχουμε, ανάμεσα στους κυνηγούς. Πρόσφατη απώλεια συμπατριώτη μας στις 13/12/17, ετών 23 από την Ηραία. Και δυστυχώς δεν είναι το μόνο θύμα κυνηγού που έχουμε στα χωριά μας!!!

Φυσικά οι γνώμες του κοινού διίστανται για το κυνήγι του αγριογούρουνου και γενικώς για το κυνήγι. Όταν καταφτάνει μια ομάδα κυνηγών στο χωριό, μετά από μια –δυο ημέρες συνεχούς κυνηγιού, (μέρα, νύχτα, καραούλι κ.λ.π), καταφτάνει κουρασμένη και έχοντας φορτώσει τα αυτοκίνητά τους με τα θηράματά τους, που τα επιδεικνύουν ως λάφυρα!!! Αυτοί, οι κυνηγοί, είναι μέσα στην καλή χαρά και οι υπόλοιποι θεατές με ανάμικτα συναισθήματα. Λίγο αργότερα και αφού κάθε φορά βγουν οι σχετικές φωτογραφίες, λες και είναι η τελευταία τους φορά, απομακρύνονται για να αρχίσει η διανομή του θηράματος ανάμεσα στην ομάδα των κυνηγών. Οι ταβέρνες της περιοχής, πάντα έχουν να προσφέρουν στους πελάτες τους το σχετικό έδεσμα, μαγειρεμένο όπως και το οικόσιτο γουρούνι, στους πελάτες τους! Κάποιοι είναι φανατικοί στο έδεσμα αυτό και κάποιοι άλλοι δεν το προτιμούν είτε γιατί έχει μαύρο και σκληρό κρέας είτε γιατί δεν προτιμούν το κυνήγι.

Τέλος: Στο σχετικό άρθρο, της Ντίνας Ιωακειμίδου, που στην αρχή επικαλεστήκαμε τελειώνει με αναφορά στο αν οι οικολογικές οργανώσεις απελευθερώνουν φίδια!

Στις φωτο συμπατριώτες κυνηγοί αγριογούρουνου, με τα θηράματά τους, στην δημόσια θέα. 

Από το zatounanews.gr