Η Ελληνική Επανάσταση καλά κρατεί και ο Σουλτάνος στη μεγάλη του προσπάθεια να την αποτρέψει καλεί από την Αίγυπτο το γιό του Μεχμέτ Αλή και διάδοχο του Αιγυπτιακού θρόνου Ιμπραήμ. Σημαδιακή η χρονιά αυτή 1825 και οι Αιγύπτιοι άνδρες αποβιβάζονται στην Πελοπόννησο.

Ο Κολοκοτρώνης βρισκόταν ήδη στη φυλακή του Ναυπλίου λόγω της προσπάθειας του στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου, να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα των Ελλήνων. Ακολουθούν ένοπλες συγκρούσεις και ρίξεις και συλλαμβάνεται μαζί με το γιο του το Γενναίο. Όμως η Σφακτηρία και το Ναυαρίνο πέφτουν στα χέρια των Αιγυπτίων και τότε τον βγάζουν από τη φυλακή για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Αποφασίζει να χτυπήσει τον Ιμπραήμ στο ύψωμα «Δραμπάλα» πλησίον του χωρίου Ακόβου της Φαλαισίας, οργανώνοντας συγχρόνως όλους τους Έλληνες για τη μάχη που θα ακολουθήσει. Σε αυτή τη σύναξη ήταν παρόντες οι: Γιατράκος, Κανέλλος Δεληγιάννης, Γενναίος Κολοκοτρώνης, Δημήτρης Πλαπούτας, Κ. Μαυρομιχάλης, Τσώκρης και Κολιός Μπακόπουλος. Μαζί με άλλους Τριπολιτσίωτες θα ήταν περίπου οκτώ χιλιάδες ψυχές. Το σχέδιο του προέβλεπε χτύπημα των Τούρκων στα περάσματα και αν κυκλωνόταν στα οχυρά θα έκανε νυχτερινή απαγκίστρωση και ανασύνταξη στο δάσος του Ίσαρη, έτσι ώστε το αριθμητικό πλεονέκτημα του Ιμπραήμ να χανόταν.

Λένε πως εκείνη τη νύχτα της 6ης Ιουνίου του 1825 είχαν ανοίξει οι ουρανοί και έβρεχε ασταμάτητα. Η καταχνιά και η ομίχλη εμπόδιζαν την ορατότητα και οι Τούρκοι με τους Έλληνες έγιναν ένα. Ο πόλεμος συνεχίστηκε όλη την ημέρα της 7ης Ιουνίου, ο Ιμπραήμ έστησε πυροβόλα στη θέση Μεσοβούνι για να μπορέσει να κάμψη την αντίσταση των Ελλήνων που βρίσκονταν στις πλαγές του βουνού ενώ το ιππικό του προέλασε στον κάμπο μέχρι το Λεοντάρι, καίγοντας τα χωριά.

Οι Γάλλοι πυροβολητές τοποθετούσαν στα πυροβόλα τους βραδύκαυστες οβίδες, οι οποίες με το φυτίλι που διέθεταν, έσκαγαν με καθυστέρηση, σκορπώντας το θάνατο στους ανήξερους από όπλα πυροβολικού Έλληνες. Αργότερα όμως οι Έλληνες όταν κατάλαβαν τη λειτουργία τους έπαιρναν τις οβίδες και τις πετούσαν πίσω στους Αιγυπτίους πεζούς που σκαρφάλωναν στις πλαγιές του βουνού.

Τελικά τη νύχτα ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος βρισκόταν στα Γιαννοκάμαρα, άναψε φωτιές, δίνοντας το σύνθημα να υποχωρήσουν οι Έλληνες που βρίσκονταν στο βουνό και να τραβήξουν προς το χωριό Τουρκολέκα και από εκεί στο Ίσαρη. Όμως πριν αποχωρήσουν οι Έλληνες έθαψαν τους νεκρούς τους για τους οποίους προσευχήθηκε ο παπά-Δημήτρης από το Νιετέμπεη που πολεμούσε μαζί με τους άνδρες του Γενναίου Κολοκοτρώνη.

Πολλοί Έλληνες μέσα στο σκοτάδι έπεσαν στους γκρεμούς και σκοτώθηκαν. Στη μάχη της Δραμπάλας έπεσαν 150 Έλληνες και 800 Τουρκοαιγύπτιοι, αλλά μετά από αυτή την ήττα άνοιξε ο δρόμος του Ιμπραήμ για να πατήσει τη Τριπολιτσά, ενώ ο Κολοκοτρώνης με το γιο του Γενναίο, το Δημήτρη Πλαπούτα και τον Κανέλλο Δεληγιάννη και το Δημήτρη Παπατσώρη αποσύρθηκαν στη δυσπρόσιτη επαρχία της Καρύταινας, ο δε Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης κατευθύνθηκε προς τους Μύλους του Ναυπλίου.

Πηγές: Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Φώτιος Χρυσανθακόπουλος.

Ιστορία της Φαλαισίας, Αθανάσιος Χριστοφυλάκης&

Ο Θ. Κολοκοτρώνης και η Φαλαισία, Αθανάσιος Χριστοφυλάκης.

*ΤΟΥ ΜΠΕΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ