Ένας επαναστατικός παιδαγωγός από τη Βραζιλία ο Πάολο Φρέιρε είχε δηλώσει:

«..χωρίς μια ελάχιστη ελπίδα δεν μπορούμε καν να ξεκινήσουμε τον αγώνα. Αλλά χωρίς τον αγώνα η ελπίδα εξανεμίζεται, χάνει τη συνέπεια της και μεταστρέφεται σε απελπισία. Και η απελπισία μπορεί να μεταστραφεί σε τραγική απόγνωση..»

Να γιατί υπάρχει ανάγκη για ένα είδος εκπαίδευσης της ελπίδας, γιατί γύρω σου βλέπεις αποξένωση και απομάκρυνση. Βλέπεις απογοητευμένους απελπισμένους πολίτες, με επαρκέστατη ηθική υπόσταση, όχι όμως πολιτικά ενεργούς.

Να γιατί υπάρχει ανάγκη για ένα είδος εκπαίδευσης της ελπίδας, για να γίνουν περισσότεροι άνθρωποι πολιτικά ενεργοί, γιατί πολιτικά ενεργός σημαίνει να έχεις την αίσθηση της ίδιας σου της δύναμης, ότι αυτό που κάνεις έχει βαρύτητα, έχεις την αίσθηση του ανήκειν. Η αίσθηση της δύναμης σου σφυρηλατείται και αναζωογονείται απο τη δύναμη της ελπίδας.

Η ελπίδα δεν είναι μόνο πρόγνωση και αισιόδοξη όψη για το μέλλον. Ελπίδα είναι και προσανατολισμός, είναι να «επιδιώξω και στα δύσκολα».

Όταν είσαι σε θέση να βλεπεις οτι τα πράγματα ειναι απελπιστικά και ωστόσο να παραμένεις αποφασισμένος να τα αλλάξεις, είναι γιατί έχεις ελπίδα, και πρέπει να έχεις..

Πρέπει να έχεις αυτήν την ελπίδα, αυτήν την ελπίδα που σιχαίνεται τους ήρωες, τους εθνοσωτήρες, τα κατεστημένα και τα καρτέλ.

by openpolitics