Ο σημερινός εορτασμός των Εισοδίων της Θεοτόκου ή της Παναγίας της Μισοσπορίτισσας, στην Κοκκινοράχη Γορτυνίας.

Λιγοστός κόσμος φέτος στον εορτασμό εξ αιτίας της σχεδόν μηδενικής παραγωγής ελαιοκάρπου και της μη προσέλευσης για το ελαιομάζωμα των καταγομένων από το χωριό που κατοικούν στην Αθήνα και στα’ άλλα αστικά κέντρα. Επί πλέον παραμονεύει ο covid και η προσοχή είναι επιβεβλημένη.

Έγινε αρτοκλασία και “διάβασμα” από τον ιερέα μας π.Ιωάννης Παναγιωτόπουλος Αετορράχη-Γορτυνίας του προσφερόμενου σιταριού και ψωμιού.

Με αφορμή την γιορτή της Παναγίας, λίγα ιστορικά που γνωρίζουμε μέσω της προφορικής παράδοσης.
Η ευλογία του σιταριού την ημέρα αυτή είναι μια πολύ παλιά συνήθεια του χωριού, που έχει να κάνει την πιο σημαντική γεωργική εργασία, τη σπορά, από την οποία παράγεται η βασικότερη τροφή του ανθρώπου από αρχαιοτάτων χρόνων.

Οι παλιότεροι κάτοικοι έλεγαν την εξής παροιμία για την ημέρα της Παναγίας της Μι(ε)σοσπορίτισσας : “Μισό ‘φαγα, μισό ‘σπειρα, μισό ‘χω στο κασόνι” ή “Μισό ‘φαγα, μισό ‘σπειρα, μισό’χω για το μύλο”.
Βρισκόντουσαν δηλαδή, στη μέση της κατανάλωσης του σταριού και στη μέση της σποράς. Λόγοι σεβασμού και ευχαριστίας στην Παναγία και στο Θεό για την καλή έκβαση και την απόδοση των κόπων τους επέβαλλαν την προσφορά αυτή, μια διαδικασία-κατάλοιπο της αρχαίας εποχής, αλλά και μνημόνευσης των αποδημησάντων προγόνων.
Λαϊκές συνήθειες που ενσωματώθηκαν στις ιεροτελεστίες της θρησκεία μας.

Η εκκλησία του χωριού κατασκευάστηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και έχει ωραίο δάπεδο με σκαλιστή πέτρα δουλεμένη από μάστορα πετρά (πελεκάνο) της εποχής εκείνης. Κτίστηκε από την οικογένεια Πανίτσα, παλιά οικογένεια του χωριού μας, τα μέλη της οποίας κατόπιν μετοίκησαν στην Μεσσηνία και στο διπλανό χωριό Λυσσαρέα στο οποίο ζει μέχρι σήμερα απόγονος. Από τις αρχές του 20ου αιώνα εξέλιπε αυτό το επώνυμο από την Κοκκινοράχη, ενώ συνεχίζει να υπάρχει το σόι των Αγγελοπουλαίων που είναι παρακλάδι της οικογένειας Πανίτσα. Έκτοτε η εκκλησία επισκευάστηκε αρκετές φορές και συνεχίζει να συντηρείται συστηματικά από τον μικρό οβολό των κατοίκων και των απανταχού Κοκκινοραχιτών.

Χρόνια πολλά! Και του χρόνου!

Κείμενο και φωτογραφίες Μαρίνα Διαμαντοπούλου