Είμαι τρυφερότητα τσακισμένη πάνω στη ροδιά να με ξεπλένει η βροχή να με καίει το χιόνι ανήμπορη μέρα να την βγάλει καθαρή ξυπνάω με λύπη κοιμάμαι με θυμό στο μεσοδιάστημα τρώω πίνω καφέ καπνίζω στρώνω το κρεβάτι και πλένω τα πιάτα τρώω έτοιμο φαγητό σε ταπεράκια από την μάνα μου η ζωή ξεθωριάζει το μυαλό ξεθωριάζει σιωπή στο δωμάτιο το ρολόι μόνο χτυπάει επιτοίχια διακόσμηση της φθοράς μην με κρεμάς στο καρφί βάλε με στην κεραία στην ταράτσα λευκό σημαιάκι για εκείνα τα κοράκια που τρώνε τα σωθικά μας ο ουρανός γέμισε σύννεφα πάνω από το φιλί άδειο δωμάτιο γεμάτη καρδιά ξεχειλίζει περνάει τις υδρορροές βγαίνει στο δρόμο και χάνεται στους γύρω δρόμους μην μου θυμίζεις τους παρατεταγμένους στρατιώτες πίσω από το γυάλινο τοίχο ούτε τις ξεχαρβαλωμένες κούνιες της γειτονιάς που πήγαινα πριν χρόνια το παιδί να παίξει μάθε μου κάτι μια γλώσσα ένα τραγούδι μια συνταγή για γλυκό ασθμαίνει το ποίημα δεν με χωράει η γραμματική και το συντακτικό με ξερνάει στη λεκάνη δεν είμαι ποίημα είμαι τρυφερότητα τσακισμένη πάνω στη ροδιά. Χειμώνας. Και οι λέξεις μου κρυώνουν.

Αθανασία Κρατημένου

Η Αθανασία Κρατημένου γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής στο Αμερικάνικο Κολέγιο και Θεατρικής Γραφής στο ΕΚΕΜΕΛ. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές:  «Μνημόπολη - Μια άχρονη και ημιτελής αλφάβητος» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2012), «Οδός Λήθης» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2019) και «Δίπυλος τόπος» (εκδόσεις Ενδυμίων, 2020). Στο Διαδίκτυο θα βρείτε και το blog της (arxeiomnimis.blogspot.com). Πρόκειται για ένα αρχείο μνήμης, ένα ανοιχτό μέτωπο ενάντια στη λήθη.