Γράφει ο Ι.Γ.Ασημακόπουλος

Μετά τις συναντήσεις της  στην Αθήνα με στελέχη της Κυβέρνησης, η Υπουργός Ευρωπαϊκών και Ομοσπονδιακών Υποθέσεων και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας  Angelica Schwall-Düren, επισκέφτηκε την  Περιφέρεια Πελοποννήσου και ένας ορυμαγδός ανακοινώσεων κυριολεκτικά μας βομβάρδισε μέσα από τοπικά  Σάιτ και ΜΜΕ.

Η Γερμανίδα αξιωματούχος φυσικά ήρθε μετά από πρόσκληση του κ. Τατούλη.  Προφανώς και αυτή η επίσκεψη (έχουν προηγηθεί πολλές από άλλους Γερμανούς αξιωματούχους) μπορεί να ενταχθεί  στην προσπάθεια υλοποίησης του «οράματος» του κ. Περιφερειάρχη όπως αυτό έχει εκφραστεί από τον ίδιο στο παρελθόν, να δημιουργήσει κατάλληλο επενδυτικό κλίμα με την ίδρυση Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) κλπ, ώστε η περιφέρεια Πελοποννήσου να γίνει «ελκυστική» σε Γερμανούς επενδυτές.
Βέβαια σ αυτή τη φάση δεν έγινε λόγος για ΕΟΖ, αφού λίγο πολύ μάθαμε ότι κάτι τέτοιο θα σημάνει την μετατροπή της Πελοποννήσου σε Μπαγκλαντές. Τώρα ο κ. Τατούλης μίλησε για «την προώθηση των εξαγωγών των αγροτικών προϊόντων της Πελοποννήσου, την επαγγελματική κατάρτιση, τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τον τουρισμό» και άλλα τέτοια ανώδυνα, υπέροχα και αναπτυξιακά…
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας και τη δημιουργία κλίματος «φιλίας» και «συναδέλφωσης» των δύο λαών για να «καταπίνεται εύκολα το χάπι», είναι προφανές ότι εντάσσεται και η επίσκεψη της κυρίας Υπουργού στον τόπο της Γερμανικής θηριωδίας. Στο μνημείο των 212 εκτελεσθέντων Ελλήνων Πατριωτών από τους Γερμανούς  κατακτητές στις 24 Φεβρουάριου του 1944, στις «Βίγλες» Μεγαλόπολης. Στην  επίσκεψη αυτή την κυρία Υπουργό συνόδευσε αυτοπροσώπως ο κ. Τατούλης. Αξίζει να σημειωθεί, πως τα τελευταία δέκα δώδεκα χρόνια (αν δεν με απατά η μνήμη μου), ο κ. Ττούλης δεν παρευρέθηκε ποτέ στο μνημόσυνο που γίνεται στο συγκεκριμένο χώρο την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου κάθε χρόνο. Προφανώς λόγω αυξημένων υποχρεώσεων….
Η τελετή «στήθηκε» σε χρόνο ρεκόρ. «Επιστρατεύθηκε» στα γρήγορα άγημα του στρατού να παρουσιάσει όπλα. Κλήθηκε ο δήμαρχος του οικείου Δήμου να παρευρίσκεται και ειδοποιήθηκαν κάποια τοπικά ΜΜΕ για να αποθανατίσουν τη Γερμανίδα αξιωματούχο να καταθέτει στεφάνι στο μνημείο των εκτελεσθέντων με τα χρώματα της Γερμανικής σημαίας και να την καταγράψουν αργότερα να λέει  μεταξύ άλλων: «Αισθάνομαι βαθύτατη ντροπή και εκφράζω τη συγνώμη των συμπολιτών μου για τα εγκλήματα που διέπραξαν στον μαρτυρικό αυτό τόπο, την Μεγαλόπολη».
Είναι πραγματικά μεγάλη κουβέντα η συγνώμη, που παίρνει τεράστιες διαστάσεις όταν συνοδεύεται από ντροπή. Όμως στην περίπτωσή μας δεν αρκούν ούτε η συγνώμη ούτε η ντροπή. Για να έχουν νόημα οι λέξεις και να φανεί ειλικρινής η μεταμέλεια, είναι ανάγκη να ακολουθούνται από πράξεις. Φυσικά δεν μιλάμε για την ανάσταση των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών ελλήνων, θυμάτων της Γερμανικής θηριωδίας, αλλά για την αποδοχή του ελάχιστου. Δηλαδή την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων προς την Ελλάδα, όπως επιβλήθηκαν στη Γερμάνια από τη διάσκεψη του Παρισιού το 1946. Κάτι που η γερμανίδα Υπουργός παρέλειψε να αναφέρει στην κατά τα άλλα συγκινητική ομιλία της, αλλά και ο κ. Τατούλης επιμελώς φρόντισε να λησμονήσει στη δικιά του, προφανώς για να μη χαλάσει το κλίμα «φιλίας» και «συνεργασίας» που αναπτύσσεται.
Έτσι η «συγνώμη» και η «ντροπή» που κατέθεσε η κυρία Υπουργός, φαντάζουν λέξεις χωρίς περιεχόμενο. Που αντί για συναδέλφωση μεταξύ των δύο λαών δημιουργούν  αντιπάθεια που παίρνει αβυσσαλέες διαστάσεις, όταν την ίδια στιγμή το 80% των νέων Ελλήνων είναι άνεργοι. Όταν πάνω από 30% των Ελλήνων ψάχνει για δουλεία. Όταν 5.000.000 έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Όταν χιλιάδες Έλληνες τα τελευταία τρία χρόνια έχουν πεθάνει ή έχουν πηδήξει από τις ταράτσες από απόγνωση λόγω των συνεπειών της κατακτητικής πολιτικής της Γερμανίας σε βάρος της Ελλάδας. Είναι σίγουρο πως στο μέλλον η ιστορία απονέμοντας «τα του καίσαρος τω καίσαρι» θα γράψει ξανά και θα καταλογίσει ευθύνες για τα δεινά που υφίσταται ο Ελληνικός λαός σήμερα.
Τότε κάποιοι άλλοι Γερμανοί αξιωματούχοι θα εκφράζουν πάλι τη «συγνώμη» τους για τους σημερινούς νεκρούς και τη «ντροπή» τους για τη σημερινή καταστροφή της Ελλάδας. Τότε κάποιοι άλλοι έλληνες ποστούχοι θα τους συνοδεύουν για να προωθήσουν ξανά τη «φιλία» και τη «συναδέλφωση» των δύο λαών. Και τότε «θα γελάει ο κάθε πικραμένος». Η ιστορία άλλωστε επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα...